توضیح درمورد اصل سی و پنجم قانون اساسی مشروطه سلطنتی ایران اصل سی و پنجم ؛
سلطنت ودیعهای است که
به موهبت الهی از طرف ملت
به شخص پادشاه مفوض شده .
چه میگوید ؛
سلطنت یک واژه چند مفهومی است
بسته
به جایگاه واژه در جمله و شمول واژه معنی پیدا میکند
نکته :
قانون اساسی در تمام کشورها امری تخصصی است اینجا هم همین است .
قانون گذار ایران
ملت را صاحب حق حاکمیت یعنی سلطنت دیده است
و شاه را امین ملت دیده است
بعبارتی نهاد سلطنت برای ملت است
و شاه منتخب ملت و امین ملت وفق قانون و
به اراده ملت است
مزایای این چیست ؟
قانون مدافع شاه است
و شاه مدافع قانون
در قانون حقوق ملت اسقلال کشور و تمامیت ارضی و....همه هست
و دیگر با این رویه قانونی
سلسله های پادشاهی ایران
توسط کودتا و شمشیر جابجا نمیشود
هر کسی این کند
عملا شمشیر, علیه حق حاکمیت ملت کشیده است
پس شاه ( در واقع وکیل و منتخب اراده ملت ) اینجا بیمه شده است .
از طرفی
قانونگذار آورده
سلطنت (حق حاکمیت) ودیعه است
ودیعه یعنی امانت
امانت را
به چه کسی میتوان داد ؟
جواب
به امانتدار
ویژگی امانت دار چیست ؟
امین باشد
صادق باشد
اعتبار داشته باشد
دست پاک باشد
و صاحب امانت(در اینجا ملت ) اورا(شاه) امین و وکیل خود بداند .
از طرفی
حق حاکمیت گفتیم متعلق
به کیست
جواب :
به ملت
پس اینجا خدا کاره ای نیست
اگر خدا را دخیل میکرد در این امر قانونگذار
نمیتوانست بگوید حق حاکمیت برای ملت است و ملت
به شاه تنفیض میکند
بر خلاف جمهوری اسلامی که
حق حاکمیت را متعلق
به خدا میداند
اینجا در
مشروطه حق حاکمیت برای ملت است
اگر قانونگذار مینوشت
که
سلطنت موهبتی الهی است,,که خدا
به شاه مفوض میکند
حق با اهل شبهه بود
یعنی سلطنت از خدا بود
اما اینجا برعکس است
سلطنت ودیعه ملت است
یعنی حقوق اساسی قطعی ملت است
به خدا ربطی ندارد .
( مانند هر قرارداد دوسویه دیگر مثلا قرارداد بین وکیل و موکل )
شاه این جایگاه را از کجا کسب کرده است ؟این اساس است
شاه این وجاهت را از ملت کسب کرده است
دمکراسی اگر حق حاکمیت ملت است
در قانون اساسی
مشروطه سلطنتی ایران, نهادینه است
و شاه ایران منتخب و وکیل مستقیم کل ملت ایران است.
#جاوید_شاه #بازگشت_به_مشروطه @OmidIranAzad