روز + نامه - نگین حسینی

«سمعکتو می‌شکونم تا نتونی رپ بخونی»، «به هیچ جا نمیرسی»، «ریدم تو سمعکت»، «کر و لالی»...
اینها را گروهی از طرفداران #رپ_فارسی برای #سپهر_دائمی نوشته‌اند؛ رَپِر کم‌شنوایی که از کودکی عاشق #رپ بوده و هست. قبلا سپهر را معرفی کرده‌ام و نوشتم که چگونه اولین تلاش او در رپ، دستمایه‌ی #تمسخر همکلاسی‌هایش شد. دل سپهر از خنده‌های بلند و توهین‌شان شکست اما چیزی درونش قوی‌تر و مصمم‌تر شد تا همچنان برای بهتر شدن در دنیای رپ تلاش کند. واکنش‌های تحقیرآمیز طرفداران رپ در دنیای مجازی، امتداد همان اتفاقی است که روز اول برای سپهر افتاد. اما این بار نیز سپهر به جای پس کشیدن، خلاقیت دیگری به خرج داد: او همه‌ی کلمه‌ها و عبارت‌‌های تحقیرآمیزی را که شنیده بود، به رپی دیگر تبدیل کرد و کوبید توی صورتِ کسانی که خواستند کاری کنند که سپهر دیگر رپ نخواند.
رشد کردن در دنیای هنر به اندازه‌ی کافی دشواری دارد اما سختی‌ها برای #افراد_دارای_معلولیت هزار برابر است چون نه فقط با انسان‌ها طرفند، بلکه باید گلاویز شوند با استانداردهای مثلا زیبایی‌شناسانه‌ای که عموما (و البته نه همیشه) مبتنی بر توانایی کامل جسمی و فکری هنرمند است. #تنوع انسان‌‌ها و شرایط جسمی و فکری‌شان بی‌نهایت است؛ تنوعی که #هنر_استاندارد به رسمیت نمی‌شناسد.

رپ #سم_پاشی را در پست بالا بشنوید و همزمان، کامنت‌هایی که سپهر دریافت کرده و با آنها متن رپ را ساخته است، روی صفحه ببینید.
@neginpaper
#نگین_حسینی #هنر_معلولیت #کم_شنوا #موسیقی_برای_همه

موسیقی اعتراض
سپهر از نوجوانی به موسیقی رپ علاقه داشت. یکی از همان روزها، در کلاس زبان مشغول نوشتن متن رپ بود که همکلاسی‌اش از او خواست برایش رپی را که نوشته بخواند و صدای ضبط شده را برایش بفرستد تا در تنظیم آن کمکش کند. سپهر با خوشحالی رپی را که نوشته بود، اجرا کرد و برای دوستش فرستاد. با اشتیاق منتظر تنظیم آهنگش بود اما طولی نکشید که فهمید آن دوست، آن رفیق، رپ‌خوانی سپهر را برای همه فرستاده تا مسخره‌اش کند. آخر سپهر از کودکی کم‌شنوا بود و نوع بیان کلماتش، کمی متفاوت از دیگران. خیلی‌ها همین را دستمایه تمسخرش کردند؛ صدایش را برای هم می‌فرستادند تا همدیگر را بخندانند!

اولین تجربه سپهر از نوشتن متن رپ و خواندن آن نه تنها شیرین نبود، بلکه می‌توانست او را تا همیشه از نوشتن و خواندن رپ منصرف کند. اما سپهر به رپ عاشق‌تر از آن بود که زخم زبان‌ها و تحقیرها بتواند جلویش را بگیرد. زخمش‌هایش را کلمه کرد و کلمه‌ها را به موسیقی اعتراضی‌اش سپرد تا به گوش دل آدمها برساند:

«یه چند سالی میگذره از روزای سرد// فقط من موندم و کوله‌بار درد// پر تلخیو زجرو خاطرات بد// که روحمو می‌بره با سالهای قبل// اینقده تو جمع تحقیر شدم// که نسبت به همه بدبین شدم// خواستم بسازم رویای خودم// چرا باید بگم کاش جاش بودم// می‌گفتن بخون بخندیم حاجی// سلطان رپ فارس الگوی مایی// کینه نفرت پر توهم// یه عمر باید برسی که جای ما شی»

سپهر حالا بیست ساله است و دانشجوی معماری. به عکاسی علاقه زیادی دارد؛ در عکس‌هایش درد و رنج مردم را به تصویر می‌کشد و چهره‌هایی را که پر از داستان‌های ناگفته‌اند، به زیبایی در قاب جا می‌دهد. از بخت بد، سال گذشته سه دزد و خفت‌گیر به سپهر حمله کردند و دوربین عکاسی و موبایلش را دزدیدند. اما چه کسی می‌تواند با حمله کردن و ربودن، با تمسخر و تحقیر، جانی را که شیفته است، تهی از عشق کند؟

«سپهر دائمی» روزی اسمی می شود در تاریخ موسیقی ایران. پسری که به جرم کم شنوایی، محکوم شد که از دنیای رپ فاصله بگیرد اما ایستاد تا نشان دهد که تفاوت ظاهری‌اش با خیلی‌ها دلیل نمی‌شود که دست از علاقه و عشقش بردارد. هنرمندان دارای معلولیت، استانداردهای دست‌سازِ آدم‌ها را به چالش می‌کشند و نشان می‌دهند که عیب و ایراد در داشتن معلولیت و تفاوت‌ها نیست؛ بلکه در ذهن‌ِ مردمی است که به استانداردها خو کرده‌اند و شهامت رویارویی با تفاوت‌ها را ندارند.

« من خودم ساختم رویامو از بچگی// گفتن نمیتونی تش میتونی سرگرمی شی// ادامه میدم واسم مهم نی خستگی»

نشانی کانال سپهر:
@sepehrdmi
#نگین_حسینی #سپهر_دائمی #هنرمند_کم_شنوا #رپ_فارسی
@neginpaper