مصطفی فقیهی

‏♦️باز «انتخابات» و باز تکرارِ «آرزوهای محال»؛ تاییدصلاحیتِ اصلاح‌طلبان یا میانه‌روها ممکن است؟

▪️مصطفی فقیهی

🔹یکم. باز انتخابات شد و باز، «آرزوها» در لباسِ «تحلیل» و «خبر»، به صحنه آمدند؛ چندان‌که در ساعات اخیر و طبق روال چند انتخابات اخیر، برخی از تاییدصلاحیتِ ⁧ #ظریف⁩، ⁧ #حسن_خمینی⁩ یا افرادی نظیر ⁧ #جهانگیری⁩ و ⁧ #لاریجانی⁩ و … می‌گویند و گروهی دیگر، همین تحلیل را پیرامون ⁧ #احمدی‌نژاد⁩ تکرار می‌کنند.

‏🔹دوم. عجیب است؛ مگر چه تفاوتی در رفتار «ساختار سیاسی» دیده‌اند که به سانِ انتخابات‌های پیشین، باز هم آرزوهای خود را در قالبِ تایید صلاحیتِ کاندیداهای مطبوع در انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۳ می‌بینند؟ که مگر از تجربه‌ی انتخابات مجلس ۱۴۰۲، چقدر گذشته است؟

‏🔹سوم. انتخابات ریاست‌جمهوری پیش‌رو نیز مانند انتخابات مجلس ۱۴۰۲، یک انتخابات درون جبهه‌ای در طیفِ‌ِ «انقلابیون» است که به لطفِ کپی‌برداری از تجربه‌ی دهه‌ی درخشان ۶۰ و البته نزاع‌های درون‌گفتمانیِ چند ماه اخیر، عملیاتِ «جناح‌سازی نوین» در فضای سیاسی کشور، «تحققِ نسبی» یافته است.

‏🔹چهارم. «جبهه‌ی انقلابیون»، حالا دیگر شأنی در طرازِ یک ساختار سیاسی برای خود قائل است؛ چندان‌که هم ⁧ #چپ⁩ دارد و هم ⁧ #راست⁩. هم ⁧ #میانه‌رو⁩ دارد، هم ⁧ #تندرو⁩ و هم ⁧ #کندرو⁩. و پس، چه نیازی دیگر به جبهه‌ی دردسرسازِ اصلاحات یا اعتدال با آن ژست‌های اپوزیسیون‌وار؟!

‏🔹پنجم. تا تحقق کامل و قریب‌الوقوعِ «جناح‌سازی» -در بهترین حالت ممکن -احتمال دارد که «یک» یا «دو» کاندیدا از «اصولگرایانِ پیشین» یا همان «میانه‌روهای نزدیک‌شده به اصلاح‌طلبان» تاییدصلاحیت شوند.

‏🔹ششم. همان «تک یا دو نفرِ احتمالی»، واپسین فرصت و امکانِ حضورِ جبهه‌ی «اصلاحات-اعتدال» در صحنه‌ی قدرت و انتخابات است.

‏♦️«دروغِ‌سیزده» چه سودی برای جامعه‌ی «محصور در دروغ» دارد؟/ درهای رحمتِ ⁧ #برخورد_مومنانه⁩ تنها برای یوزارسیف‌های مجعول و محبوب، گشوده می‌شود/ و جامعه‌ای درمانده که لاجرم تن می‌دهد به ⁧ #زیست_منافقانه⁩

▪️مصطفی فقیهی

‏🔹⁧ #دروغ_سیزده⁩ مطایبه‌ی جوامع دموکراتیک است و قانون‌گرا؛ که انگیزه‌ی این «دروغ»، رهایی از چارچوب‌های رسمی‌ و تنفسِ اندک در قالب‌های غیررسمی‌ست. و باورپذیری مکرر به حقیقتِ معتبرِ «راستی» و «روراستی»!

‏🔹این شوخیِ ملی، منطقاً نمی‌تواند نسبتی داشته باشد با مرامی که با «خود حق‌پنداری مطلق» عمدتاً به «دروغ» و‌ «دغل» شهره است و تهمت و نیرنگ و نفاق و دورنگی و بلعیدنِ حق و راستیِ غیر! مگر آن‌که «گاهی» و از سر اتفاق، ترفند و بَل بَدمستی، «راستی» بر زبان کنند که همان هم در مواجهه با خودی‌هاست که یک‌باره درهای رحمتِ ⁧«برخورد مومنانه⁩» گشوده می‌شود و یوزارسیف‌های مجعول و محبوب، از معرکه می‌گریزند.

‏🔹اما بدنه‌ی ریا و دورویی (گروهى که «قدرت» را دلیل کافی بر «حقانیت» دانسته و چشم و گوش بسته به دنبال امرا حركت می‌کنند) در برابر دست‌های کوتاه از قدرت، زبان درازند و ددمنش! به قدرت‌مندان که می‌رسند، یک‌باره زبان‌شان مُهر و موم می‌شود - ولو با مشاهده‌ی تخلّف و بی‌قانونی محرز- چُنان شنونده‌هایی متین، محجوب و مظلوم! و مگر این روزها کم می‌بینید حتی مبلغان‌ شهیر شریعت‌ که دین را در برابر اخلاق جعل می‌کنند؟! هرچند سرنوشت محتوم -به تجربه‌ی تاریخ- نابودی یک‌یکِ این «اقلیتِ خالص و مخلص» باشد که در این مسیر، سیر نمی‌شود تا لحظه‌ی انفجار!

‏🔹پس «جامعه‌ی درمانده»‌ نیز برای بقا، تداوم حیات و فرار از ⁧ #برخورد_چَکُشانه⁩ و سلسله دردسرهای بی‌دلیل، لاجرم تن می‌دهد به اخلاق و ارزش‌های رسمی؛ و راست نمی‌گوید، و بازی می‌کند. و در همه‌ی ابعاد کلان و شئون زندگی، ناخواسته و به شکلی بیمارگونه، تن می‌دهد به ⁧ #زیست_دوشخصیتی⁩ و ⁧ #زیست_منافقانه⁩.

‏🔹این قصه‌ی پرغصه‌ی جامعه‌ای‌ست که به تبعیتِ خواسته یا ناخواسته از حکام؟ مجبور است تن دهد به خصائل و خصائصِی چنین مردود و منفور. چندان که علی‌بن‌ابیطالب امام اول شیعیان و خلیفه‌ی مورد احترام اهل تسنن، در یکی از زیباترین سخنان‌ش می‌گوید «شباهت مردم به حاکمانِ خود، بیش‌تر از شباهت به پدران‌شان است»؛

‏🔹با این اوصاف و تا بهبود اوضاع، بِهتر نیست که به‌جای مضحکه‌ی «دروغ سیزده»، شوخیِ ⁧ #راست_سیزده⁩ را جایگزین این رسمِ مداومِ متعفن کنیم؟ که وسط رشته‌کوهی بی‌پایان از «دروغ»، شاید یک جُو «راستی»، اندکی بچسبد! و فقط کمی! که دست‌آخر، آن‌چه می‌ماند راستی‌ست و «بدنامی» آویزی الی‌الابد بر گردن «دروغ» خواهد بود.

‏▪️▪️پی‌نوشت: به‌رسمِ تعارفات و همان چندرنگی نهادینه‌شده‌مان؛ این چندخط، اوّل و دوم و سوم تا دهُم، توصیه‌های اکید نگارنده به خودِ گرفتار و وامانده‌اش است و بعدش، کسی خواست به خود گیرد، مانعی نیست! سیزده‌تان به‌دَر!

@mostafafaghihi