رخسار بیستون

یادشان گرامی باد ✨⛈✨

اماچرا در این کلیپ تصویر کوهنورد نامی عظیم قیچی ساز را آورده؟
جای تعجب دارد!؟

💢کوهنوردانی که سالهای اخیر در میان برفها جان به جان آفرین تسلیم کردن
روزنامه شرق
®️
#کوهنویس_جایگاه_فرهیختگان 👇
Join👉🏾🆔 @koohnevis1348
🦋👆با ما همراه باشید👆🦋کانالی متفاوت

باید بروی باید ، باید بروی حتمن
باخود ببَری خود را ، باید ببُری از من

میراث و جهازی را ، زانروز که آوردی
درخانه ی خود باید ، آتش بزنی بَعدَن

باغ من و بذرِ تو ، هرگز به ثمر ننشست
تاریکی ی مرگ آجین ، بارید به هر برزن

تاراجِ تگرگ و داس ، کردند دِرو هرشب
هر سروِ بلندی را ، با سایه ی مهر افکن

مجنونِ نجیبی که ، بردامن خود دارد
گل های سپید و سرخ ، عشاقِ گل آذین تن

یا کوچه ی آرامی ، با قهقه ی مستان
تیریست به چشمِ تو ، بر عکس مرامِ من

شعر من و ذهنِِ تو ، در کوچه ی موسیقی
چون مرزِ مسلح شد ، بی آمدن و رفتن

من مستِ سپیدِ صلح ، او مرگِ سیاه جنگ
ما خانه ی گورِعشق ، در شیبی ی پاشیدن

میراثِ تبارِ من ،عشق است و امید و نور
موری و خفاش و شب ، نور است تو را دشمن

🕊👆👌

این سخنرانی هم در دانشگاه رازی، کتابخانه مرکزی بر گذارشد،اساتید گرامی آقایان: سیاوش قلی پور جامعه شناس در خصوص "وفاق اجتماعی"
نعمت اله افضلی، انسان شناس در رابطه با "وفاق ملی " صحبت کردند، لذا در این خصوص مطالبی تقدیم می دارم:

واژه ها و مفهوم

واژه ها به جمله تبدیل می شوند و به وسیله قلم بر صفحه کاغذ با آهنگی دل انگیز به رقص می آیند و هر واژه اگر درست در جای خود قراربگیرد مفهوم پیدا می کند.

در ساخت و ساز یک ساختمان اگر سازه ها و همه اجزای ساختمان بر اساس رعایت آئین نامه ها و استاندارد های ملی (نظام مهندسی) پیاده شوند آن ساختمان به یک وفاقِ ساختاریِ مدرن مورد بهره برداری قرارمی گیرد.

برای ساختار نظام اجتماعی نیز به یک وفاق اجتماعی نیاز مندیم، در نتیجه زمانی که واژه ها به درستی به کار گرفته شوند و به وسیله نخبگان، سیاست مداران،جامعه شناسان، شهر سازان،اهالی فرهنگ واندیشه مورد تجزیه وتحلیل قرار گیرد و در جهت عدالت اجتماعی به کار گرفته شوند وفاق  اجتماعی مفهوم پیدا می کند.

در یک نظام اجتماعی برای دستیابی به منزلت اجتماعی، بازی با واژه ها راه به جایی نخواهد برد، مگر راهبردی و با چشم اندازی به آینده به وفاق ملی رسید، لذا در این راستا مستلزم و ضروریست که همه ی قومیت ها و گروه های اجتماعی از هر نژادو زبان، سال ها فعالیت فرهنگی کنند تا به یک وحدت و به یک وفاق ملی برسند، در غیر این صورت هیچ قومی و هیچ دولتی به وفاق ملی نخواهد رسید، همچنانکه در طول این چهار دهه اخیر از تاریخ ایران با وجود تمام حرکت های اجتماعی و اعتراضات وخشونت ها هنوز اقشار جامعه واقوام ایران به وفاق اجتماعی نرسیده است.

زمانی به وفاق ملی و اجتماعی خواهیم رسید که تمام گروه های اجتماعی با هم به یک وحدت فکری وفرهنگی برسند و البته با توجه به سیاست های اجتماعیِ در جهت بر قراری عدالت اجتماعی با حرکت های سازنده ی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی می بایست گام های بزرگی برداشته شود، تا بتوان به یک وحدت اجتماعی دست یافت.

به عنوان مثال: تاریخ جنبش مشروطه خواهی در ایران با به وجود آمدن رویداد هایش در روزگار خود، مشروطیت برای مردم مفهوم شد ومردم توانستند بادگرگونی نظام سیاسیِ ایرانِ قاجاری از پادشاهی مطلقه به مشروطیت برسند.

در نتیجه برای دست یابی به عدالت اجتماعی ضرورت ایجاب می کند که همه اقوام و همه ی گروه های اجتماعی از هر نژاد، دین، زبان،... به یک به هم پیوستگی نژادی برسند تا به یک وفاق اجتماعی دست یافت.
🕊🌻🕊
✍🌺محمد امجدیان

فقدان نگاه اجتماعی در کلانشهر کرمانشاه
سخنرانی دکتر قلی پور
دانشیار جامعه‌شناسی دانشگاه رازی
در خصوص بافت شهری کرمانشاه
دکتر قلی پور یکی از کرمانشاهیانی است که دلسوزانه وبا تعهد نه صرفا به عنوان یک فرد دانشگاهی به دنبال اعتلای فرهنگی وتاریخی در بافت شهری کرمانشاه است وتاکنون چندین کتاب درخصوص بافت شهری کرمانشاه را تالیف وترجمه نموده
در این سخنرانی که نزدیک به ۲۵دقیقه می باشید ایشان با تذکرات علمی درست جامعه شناختی به تحلیلی از بافت اجتماعی کرمانشاه پرداخته و در ۵دقیقه پایانی نیز( همین کلیپ )با انتقاد ازعدم وجود نمادهای تاریخی کرمانشاه آن را باعث بی هویتی فرهنگی وعدم تعلق خاطر ساکنانش می داند.
امیدواریم اگر مسئولی این صحبت ها را می شنود از این چهرهای علمی دلسوز مشاوره بگیرد تا بیشتر از این کرمانشاه به قهقرای فرهنگی سوق داده نشود.

@kermanshah_bozorgmardan

مسیر منصور علیپور وبلاگ نحاریان - جستجوی Google
https://www.google.com/imgres?imgurl=https%3A%2F%2Flookaside.instagram.com%2Fseo%2Fgoogle_widget%2Fcrawler%2F%3Fmedia_id%3D3150546643895376029&tbnid=7nz0PuZfqHFVbM&vet=1&imgrefurl=https%3A%2F%2Fwww.instagram.com%2Fhero.saman%2Fp%2FCu4_XwILgM1%2F&docid=Wuuf2FlF4DB9RM&w=720&h=720&source=sh%2Fx%2Fim%2Fm4%2F2&kgs=a8da778c747c63ea&shem=abme%2Ctrie

ديواره بيستون  « منصور عليپور»
http://sakhtone1.blogfa.com/post/1

وسايل عمومي:
وسايل خواب روكش كيسه، كيسه خواب، پشه بند،
 كفش كتاني اسپورتكس، كتاني سنگ 2 جفت 1 جفت ژاپني 1 جفت معمولي.
آذوقه عموماً كنسروجات، لبنيات، عسل 5كيلو، خشكبار، آب تقريباً 200ليتر
دارو يك بسته امدادي، وسايل فني نفرات كامل وكلاً استاندارد بوده است
در حاشيه صعود
بدنيست بدانيد:
 اولين  و تنها بانويي كه موفق به صعود اين مسير شده است خانم مهري جعفري مي باشد.
از تيم هاي كه صعود هاي زيادي بروي مسير داشته مي توان به زنجان، گروه آرش تهران، كرمانشاه و... اشاره كرد.
جهت صعود اين مسير براي يك گروه دو نفره سنگنورد ورزيده بطور متوسط يك روز كار نياز مي باشد....
برگرفته از وبلاگ کوه به سال ۱۳۶۵

از سوئي ديگر فكر ماندن در ديواره را نبايد كرد چرا كه ذخيره غذايي به پايان رسيده و زودتر بايد جْل و پلاس را جمع كرد و رفت.
 
چهارشنبه 25/6/65
    امروزصبحانه اي فقيرانه صرف مي شود كه شامل قدري حلوا شكري، آب و ليسيدن ظرف عسل مي باشد تا بدين صورت آماده شويم براي عبور از مسير تراورسي رو به سوي شرق خود را بالا مي كشيم تا به زير مسير گشايش شده روز قبل برسيم.
    كوله ها سنگين و صعود عذاب آور است از طرفي وجود باد هم به اين معضل اضافه شده بطوري كه به سختي مي توانيم تعادل خود را حفظ، پا در ركاب بگذاريم، با صعود يك طول 45 متري به روي گرده اي
 مي رسيم كه ما را به طاقچه اي كوچك مي رساند و از آنجا با صعود قسمتهاي ساده خود را به زير تنوره آخر مسير قله مي رسانيم، تنوره اي زيبا و بلند مقابل ما قد علم كرده با عبور تراورس به زير آن رسيده، شروع به صعود دو طول 45 متري از ميان سنگهاي ناپايدار مي كنيم، و سر آخر سر پنجه هاي خونين بر آخرين گيره هاي منتهي به  قله مي كشيم تا بدين صورت به پايان 6 روز تلاش طاقت فرسا برسيم، 6 روز تجربه اندوزي ورويا رويي با دشواري هاي بكر و قهر طبيعت، 6 روز زندگي با دوستان بي ريا وعاشق.
     به ياد دوست از دست رفته دقيقه اي به سكوت مي ايستيم و دست در گردن يكديگر اشك شادي مي فشانيم كه توانستيم اين چنين كار بزرگي را به سرانجام برسانيم. وبراي هميشه به ثبت برسانيم "مسير مستقيم منصور عليپور از پايين تا قله مركزي بيستون"
    به طرف ميدان بيستون سرازير مي شويم خورشيد به وسط آسمان رسيده، گرسنگي فشار مي آورد از طرفي تشنگي باعث تورم لبها شده به سختي به ميدان اصلي بيستون كه داراي چاه آب مي باشد مي رسيم. با سطل لاستيكي آب مي كشيم و به سر و صورت مي ريزيم، تا بار ديگر بروي زندگي لبخند، لبخند مي خوريم ولي اين بار گرسنگي است كه طاقتمان را بريده، دقايقي طول نمي كشد كه صداي محمود بلند مي شود« هي بچه ها نان و سيب زميني پيدا كردم» وبرق شادي در چشمان جمع، با پختن سيب زميني درون گداخته هاي آتش به سرعت تقسيم شده خورده مي شود.
    استراحت مختصري كرده به راه مي افتيم صد متري بايد سر بالا برويم تا به گردنه بيستون زا برسيم، كه بواقع دردآور است. از كسي صدايي در نمي آيد، صحبتها كم شده و ديگر نايي براي كسي نمانده. از ميان درختان جنگلي بلوط به آن سوي ديواره بيستون زا سرازير مي شويم، تنگ غروب است كه به پليس راه كرمانشاه تهران مي رسيم،  خورشيد پشت كوههاي غرب به آرامي مي خزد و ما پا بر ركاب ميني بوس محلي كه تعجب همگان را برمي انگيزيم و هركس يه جواريي وراندازمان مي كند. به قهوه خانه اين محل امن ساليان دراز مي رسيم و مورد استقبال خوبان اين محل قرار مي گيريم، هيچ كس از برنامه حرفي نمي زند.
   وسايل را مرتب كرده به كرما نشاه مي رويم شب دوستان جشن مختصري در محل طاق بستان برگزار كرده يادي از تلاش چند روزه مي كنيم.
 
 پنجشنبه 26/6/65
به ديار دوست مي شتابيم همان سنگ سياه رو به قله پراو بر بلنداي تپه اي مشرف به شهر و با وفاي به عهد خود شاخه گلي نثار مزارش مي كنيم تا براي هميشه.
"جاودانه باد ياد همه پاك باختگان كوه"
 
 
نفرات صعود كننده:
       1.         پرويز پور ويسي (سرپرست)
       2.         قدير يزداني
       3.         اصغر محمدي
       4.         محمود احمدی
       5.         سيروس قلعه اي
       6.         محمد حسن نجاريان
7. منصور علیپور شرکت در گشایش طول های اول

 
ويژگي مسير:
مستقيم بودن مسيراز لبه قيف مركزي (لول سخت ) تا قله با بلندترين طول صعود.
متنوع بودن مسير از لحاظ ويژگي صعود(دارا بودن معابر دشوار  و هيجاني).
اكثرمسيرهاي بيستون در پله دو يا خاتمه يافته يا اينكه ساده ميشود ولي اين مسير از پله دو وارد فاز جديد صعود شده، صعود كننده بايدآماده صعود درجات بالا باشد.
 در خصوص درجه مسير چند سنگنورد برتر نظر داده تا نهايت درجه مسير تعيين شده است.
  درخصوص مسائل فني مسير:
فصل صعود مناسبي انتخاب نشد جهت صعود گرما کلافه کنتده بود.
بد نیست بدانید ۲۲۰ لیتر آب در مدت چند روز مصرف و بردن بالای آن دشوار بود....
مسير داراي مياني وكارگاه هاي مطمئن مي باشد. (از لحاظ استاندار بودن ابزار و رعايت متراژ فاصله مياني ها ).
تعداد بيش از 150 عدد ميخ ناوداني مقطع s-v –u  انيورسال، برگه اي، گوه چوبي، سيم بكسل روكش دار، تسمه، رول بت ادرايد سايز 8 در مسير كار گذاشته شده است.
طناب هاي استفاده شده در مسير انواع 7،9،11 ميلي متر بوده به تعداد 6 حلقه 45 متر مي باشد.
تعداد كارابين تقريباً 60 عدد، تسمه مياني همين تعداد،بلوك مياني 30 عدد.

با رسيدن به قسمت مشكل مسير كه  30  متري طول ودرجه 5.11 و5.10 دارد.
    بارها را قرقره مي كنيم كه فشار زيادي به ما مي آورد چرا كه مسير مستقيم نبوده و وسايل به علت اصطحكاك زياد و وجود سنگهاي خارا در مسير گير كرده و به سختي و صرف انرژي زياد بالا مي آيد. در مسير عموماً با 2 رشته طناب براي هر نفر صعود مي گردد. حدود 90 متر بعد به غار مي رسيم كه بچه ها نام غاركريستال بر آن نهاده اند.
از قيافه نفرات مي توان فشار را احساس كرد، گام هاي آخر را به سختي برداشته و دست به گردن هم شاديم از نتيجه كار. هر گز فراموش نخواهم كرد هق هق گريه محمود كه عاشقانه به ياد منصور گريست. كه با رسيدن پرويز و سيروس (همنوردان منصور در روز حادثه) لحظه اي به يادماندني گذشت چيزي خورده با پنج مرحله فرود نزد ديگر دوستان هستيم. ادامه مسير را به بعد موكول كرده با هم به كرمانشاه برگشتيم.
نفرات برنامه تداركات:
پرويز پور ويسي
سيروس قلعه اي
عليرضا اخشنگ
محمود
محمد حسن نجاريان
حسين نظر
فرامرز رياحي مقدم
 
گشايش قسمت اصلي بيستون
1365.06.19

     در فرصت كوتاهي كه باقي است تا اجراي برنامه كار ما شده رديف كردن وسايل، خريد، عاريه و يا ساخت گوه چوبي و... تا اينكه در روز مزبور در ترمينال با قدير نشسته گرم برنامه ريزي هستيم و وقتي به خبر مي آييم كه اتوبوس حركت كرده و بايد با ديگري راهي شويم  و به كرمانشاه  برسيم، زحمت تداركات به گردن دوستان عزيز بوده و كسري آن تا غروب خريداري مي شود. و ديگر اينكه  در شهر كسي موافق كار ما نيست وعلت آن را گرماي هوا بيان مي كنند و اينكه از تشگي تلف مي شويد كه اين بهانه اي خوبي مي تواند باشد تا همكاري با تيم جوان با نهايت بي مهري صورت گيرد. ساعت 21 شب با حجم بار سنگين به طرف شهرك بيستون حركت مي كنيم و تا پاسي ازشب به مرتب نمودن وسايل و رتق و فتق امور مي گذرد. تا بالاخره خواب گوي سبقت را از ما مي ربايد.
20/6/65
از صبح زود همگي در تلاش و تكاپو هستيم 6 نفري با كوله بارهاي سنگين گام در راه رسيدن زير مسير بيستون در قسمت مركزي مي گذاريم. در راه عكسي بيادگار گرفته سينه كش زير مسير را بالا
مي رويم، 2.5  ساعت بعد زير ديواره هستيم،  صبحانه اي مفصل خورده درگير قسمتهاي ساده مي شويم تا به پله اول و قسمتهاي دشوار برسيم، نفر اول با بار كمتري صعود كرده ديگران با بار سنگين بالا مي آيند حوالي ساعت 2 بعدازظهر به غار مي رسيم قدري غذا خورده همراه سيروس و پرويز بالا مي رويم و 2 طول طناب ثابت كار گذاشته  برمي گرديم. فردا قرار شد 2 نفر به بالا رفته از پله دوم اقدام به گشايش مسير كنند دو نفر هم كوله آنها را مقداري بالا برده، برگشته تلاش كنند بارها را به پله دوم برسانند زير چتر ستارگان چه موقع به خوابي عميق فرو مي رويم به ياد ندارم.
شنبه 21/6/65
     ساعت 4:30 صبح است ديشب فقط محمود با داشتن پشه بند راحت خوابيد و ما ساعتها درگير مبارزه با پشه ها بوديم. با صرف صبحانه به هر نفر يك قاشق بزرگ عسل همراه 4 ليتر آب جهت 1 روز كار داده شد كه در نگاه اول انسان بر اين تصور است كه چطور اين همه آب خورده شود ولي با بالا آمدن خورشيد و حاكميت گرماي تن سوز در مي يابي اين جيره بسيار اندك خواهد بود.  صبح زود من و قدير بار پرويز و سيروس را تا بالاي غار كريستال بالا برده برگشته با سيستم قرقره بالاكشي  اقدام به حمل گا لن هاي آب، وسايل فني و غذاها تا 200 متري پله دو مي كنيم. كه كاري طاقت فرسا  و انرژي زيادي از ما تلف مي كند. كه همت دوستان بواقع ستودني است. تن خسته خود را به زير دار جنگلي بلوط سمبل اين پله مي رسانيم. گروههاي كاري بر اساس شرايط فني به شكل زير تقسيم شده اند: پرويز، سيروس گروه اول نجاريان، يزداني گروه دوم و تيم تداركات و پشتيباني اصغر محمدي و محمود مي باشند. عصر با رسيدن بچه ها به بررسي نتايج كار امروز پرداخته برق شادي و رضايت در چشمان خسته همگي موج مي زند.
 
    بعد از اين همه خستگي و تلاش مستمر تا پاسي از شب كار ما شده است دود كردن آتش و مبارزه قهر آميز با پشه هاي سمجل. فقط محمود است كه با پشه بند به همه فخر مي فروشد. و در كاخ يك نفره حسابي استراحت مي كند بودن اين مرد بزرگوار كنار تيم روحيه بسيار بالايي به ما بخشيده و لحظاتي كه فشار كاري ما را از خود بيخود مي كند با لطايف و سخنان شيرين خستگي را ازتن مي زدايد. از مسئوليت تداركات ايشان كه ديگر مگوييد غذا حاظر مي كند، چاي بار ميگذارد و چونان پدري مهربان دور بچه ها مي گردد و همه را شرمنده مي كند. پرويز با وسواس زياد عصر ها آب تقسيم مي كند و با پر شدن جيره هر نفر در گالن استكان را نگه مي دارد تا آخرين قطرات آن نيز چكيده شود. واقعاًدر اينجاست كه ما معني واقعي آب و حيات را درك مي كنيم.

شرح هجران
گشايش مسير « منصور عليپور» - ديواره بيستون

چند وقت قبل باز حال و هواي نوشتن گزارش گشايش مسير منصور به سرم زد، ولي هر چه تلاش كردم دوباره بتوانم از نو بنويسم، نه مجالش افتاد نه پاره كاعذ هاي آن موقع را پيدا كردم.از طرفي با توجه به رسيدن به  سالگرد منصور عليپورسري زدم به  مطلب چاپ شده در نشريه فراز زنجان كه آن موقع دبير وقت گروه آقاي مترجمي مطالب را  از من گرفت از اين رو با زحمتي كه اين عزيزان متحمل شدند حيفم آمد زياد دستكاري كنم، پس آنچه به ذهنم رسيد اضافه كردم تا باشد نقل صادقانه اي باشد از زحمات همنوردان خوبم كه باشد مقبول بيفتد.
 
(يادداشت سردبير نشريه فراز)
جان به سر شديم و اين مسير منصور ما را نقره داغ كرد. از بس كه به او اصرار كرديم كه پس تكليف اين گزارش چه شد؟ دهها گزارش طولاني و مشكل كه توسط او نوشته شده در بايگاني گروه موجود است ولي هيهات از يك سطر در مورد مسير منصور. ناگهان متوجه شديم يك جاي كار مي لنگد. چطور ممكن است از مسيري كه به ياد دوست عزيزش گشايش شده، دست به قلم نشده باشد؟ دريافتيم. نه كه ننوشته باشد. نمي خواست بدهد. جان به جانش كني كاري خلاف ميلش نمي كند مگر آنكه به بزنگاه عاطفي و عاشقانه اش بزني و . . . گرفت. و نوشت. و داد. به همراه تكه اي نوشته بد خط و عصبي كه كسي مثل او در شرايط غمزده اش فقط يك بار مي تواند بنويسد، خطاب به مرتضي مترجمي از اعضاي گروه. آن جاهايي را كه مي شد خواند و كلمات از لرزش دردناك دستهايش گريخته بود . . . اينها بودند:
 
« خيلي گشتم و بالاخره عكس و دست نوشته هاي آن مسير را در ميان انبوهي از عكس و كاغذ پاره يافتم. و دوباره رفتم باز غرق  خاطره شدم و روزگار با هم بودن. و اين روزگار لعنتي و اينكه چقدر سخته رفيق پيدا كردن. رفيق غار. رفيقي كه از تهٍ تهٍ  دل با آدم حرف بزنه، بي ريا باشه. نون رو به نرخ روز نخوره، خلاصه كه از جنس كوه باشه.
    يادش به خيرسالها قبل شايد بشه گفت 25 سال پيش، در تهران زندگي مي كرديم و اي كار. و هر كس هر چه درآمد داشت روي طاقچه مي ريخت. و حسب نياز هر كس استفاده مي كرد و هيچ تعرفه اي براش نوشته نشده بود. چه روزگار خوشي بود. با نان بربري زندگي مي كرديم و خوش بوديم. بعضي شبا دوستان هم گروهي مي آمدند و تا صبح از در و دشت حرف مي زديم انگار تمامي نداشت. زندگي مان شده بود كار و برنامه. كار مي كرديم و برنامه مي رفتيم و آنقدر مي مانديم كه فقط پول اتوبوس براي بازگشت ته جيبمان باشد. ولي حالا وضع فرق كرده. باري عزيزترين گزارش مسير منصور اينطوري نوشته شد. يك بار بهار 80 وقتي صعود مي كردم در برگشت  يك صفحه را نوشتم. ولي مگر اندوه گذاشت. . .رها كردم. دوباره خواستند براي مجله اورست بنويسم  باز هم نيمه كاره رها شد. ولي حالا كه آماده شده است  نگران چاپ اون هستم و مي دونم كه كارها و مسيرهاي زيادي در كشورمان گشايش يافته كه حتي قابليت فني آنها از اين مسير بهتر است. ولي اين مسير بوي ديگه اي مي ده. يك ارتباط عاشق و معشوقي با هم وگشايش كننده هايش پيدا كرده ايم.
    چقدر دوست داشتم هر چند وقت يك بار با بچه هايي هم دل دور هم جمع مي شديم و اين تجارب را مطرح مي كرديم ، نمي دانم كجاي كار ايراد داشت و يا دارد، كه نتوانسته ايم ، برداشت من اين است  كه متاً سفانه هيچكس بطور جدي به خودش، وضعيتش، جايگاهش فكر نمي كنه كه شايد بشود گفت بخش عمده آن بر مي گردد به عرصه تنگ زندگي و…كه  اميدوارم من هم دلسرد نشوم و بتوانم در كنار دوستان مانده به فعاليت ادامه بدهم . . . باري درددلي بود و . . .  عرض پوزش.»
 
     بيستون را عشق كند و شهرتش باد برد
 جور گل بلبل كشيد و شهرتش را باد برد.
                                   
 عصر يكي از روزهاي سال 1364 خسته از كار روزانه به خانه مجردي در جنوب تهران (شيرخورشيد) بازمي گشتم، هنوز عرق گرماي خيابان خشك نشده بود كه خبر جانسوز سقوط همنورد عزيزم منصورعليپور از مسير قرارگاه (اكبر مسلم خاني) را به من دادند او بر اثر خارج شدن از ته طناب در حين فرود جان سپرده بود.
    منصور استعداد زيادي در كار سنگنوردي داشت قامت بلند و زيبا و آمادگي جسماني بسيار مطلوب. از لحاظ صفات اخلاقي هم نمونه بود همواره خنده به لب داشت و با هر مشكلي با گشاده روئي و متانت برخورد مي كرد. او به سرعت پله هاي ترقي را در اين ورزش طي كرد. ياد دارم درست 2 هفته قبل از حادثه، در بيستون در مسير جانپناهها با هم بوديم به همراه دوست خوب آقاي عمران ميركريمي، داشتم عمران را كه نفر دوم بود، بالاي كلاهك حمايت مي كردم و منصور نفر سوم كه بدون حمايت به شكلي كه اضافه طناب را دور بدن جمع كرده بود بالا آمد. كه با حيرت و تعجب ما روبرو شد، وقتي به محل جانپناه دوم كه عده اي از خدا بي خبر‌آن را پائين انداخته بودند رسيديم آنقدر گريست كه تو گوئي بر مزار عزيزي مي گريد و به واقع قلبش از اين بي مهري شكست.

کروکی مسیر منصور
دیواره بیستون
لطفاً برای دریافت لینک ویدو با کیفیت دایرکت بدید

این مسیر در سال ۱۳۶۵ به همت تعدادی از دیواره نوردان وقت از جمله :
پرويز پور ويسي (سرپرست)
 قدير يزداني
 اصغر محمدي
 محمود
 سيروس قلعه اي
 حسن نجاريان
(نقل از وبلاگ جناب نجاریان)

گشایش و به همت کارگروه سنگ نوردی فدراسیون و تحت پایان نامه دوره مدرسی درجه دو سال قبل ترمیم و ریبولت گردید

ترسیم : سعید عریانپور
#دیواره_نوردی
##دیواره_بیستون
#مسیر_منصور
#باشگاه_کوهنوردی_همنفس

حرفی برای گفتن
کمی دلتنگی
برای دیدار وسرکشی هیچ استخاره ای نیست استاد گرانقدر  داوود محمدی فر  که عمر گرامی خود را صرف نوشتن بیش ۳۵ جلد کتاب نمو ده اند وهنوز مشتاق نوشتن در عرصه های کوهنوردی هستند
ایشان از  نادر ترین نویسندگان تاریخ  و فرهنگ کوهنوردی  ایران هستند که هم اکنون نیز کتاب هایی در دست تحریر واقدام دارند برای استاد  آروزی موفقیت وسر بلندی داریم
همچنین جناب طبری از اساتید فرهنگ ونوشتار ومترجم هستند که دیدار ایشان همزمان مایه افتخار بود
برای اهالی قلم ،پیشکسوتان ، مدرسان  وعلاقه مندان به ورزش کوهنوردی آرزوی سلامتی دارم

هفدهم آبان ۱۴۰۳

ازکانال: حرفی برای گفتن

https://t.center/alpineclub_iran