اولین اثر داستانی بلند موراکامی که کامل خوندم. شاید اگر اسم موراکامی روی جلد نبود، می‌شد از وسط کتاب به بعد رو نخوند. توقعم از یک نویسنده با این حجم شهرت، خیلی خیلی خیلی بیشتر از این‌ها بود.
به همه توصیه میکنم ولی روی صحبت من شما دختر خانومیه که تو این وضع جامعه به اگاهی نیاز دارین به نظرم خریدن این کتاب ها از نون شب هم واجب تره. حتما هر طور شده ولو جسارتا به پول کارگری و زحمت کشی این مجموعه کتاب ها رو بخرید و بعد همشون رو اتیش بزنین، اینطوری به اگاهی بقیه دخترا کمک میکنید
من از فضای کتاب‌های دفاع مقدس خیلی وقته که خیلی فاصله دارم. اما فکر میکنم هنوز هم که هنوزه این کتاب جزو پنج کتاب برتر این شاخه از ادبیات ماست و کمتر کتابی رو میشه به این کیفیت پیدا کرد.
تا الان ۵ کتاب ازش ترجمه شده و البته فکر کنم تمام کارهاش هم همینا باشه. من ترجمه‌های خانم ارجمند رو که با یه نشر دیگه کار کردن ندیدم و نمی‌دونم بهترن یا نه ولی ترجمه‌های بیدگل عالی‌ان و می‌تونین همین نسخه‌های نشر بیدگل رو بخونین:
گفتم بعد از کتاب طاقت فرسای قبل بذار یک کتاب جدید و قشنگ شروع کنم، تصمیم گرفتم ابیگیل رو شروع کنم، به امید اینکه مثل «در»، این بار هم سابو سورپرایزمون کنه :)
احساس میکنم یه مقداری ادا تو قلم موراکامی هست ولی دارم از خوندنش لذت می‌برم. سوژهٔ خوبی داره که به دلیل داشتن تجربهٔ شخصیِ نسبتا نزدیک به شخصیت اول داستان، باهاش حس هم‌ذات‌پنداری خوبی دارم. خود داستان هم دقیقا از همون مدل داستان‌هاست که من دوست دارم: شخصیت‌محوره و نه اتفاق‌محور.
اتفاقاً سختگیر باشید. واسه کتابایی‌که میخونید، فیلمایی که میبینید، آدمایی که باهاشون معاشرت میکنید. هر چقدرم فکر کنید تحت تاثیر قرار نمیگیرید، شخصیتِ اصلی شمارو دقیقاً همین موارد شکل میدن...
