احساس می‌کنم یه مقداری ادا تو قلم موراکامی هست ولی دارم از خوندنش لذت می‌برم. سوژهٔ خوبی داره که به دلیل داشتن تجربهٔ شخصیِ نسبتا نزدیک به شخصیت اول داستان، باهاش حس هم‌ذات‌پنداری خوبی دارم. خود داستان هم دقیقا از همون مدل داستان‌هاست که من دوست دارم: شخصیت‌محوره و نه اتفاق‌محور.