مکاطب | بررسی مکاتب طبی

🔸 درمان شدن واقعاً چگونه اتفاق می‌افتد؟ / تجربه یک فیزیوتراپیست از درمان شدن بیماران با تلقین یا همان «اثر دارونما»

📝 حاجی پشمام بیشتر پشمام! یه چیز جالب از اثر پلاسبو یا دارونما (چیزی ظاهراً شبیه به دارو بدون هیچ اثر واقعی) که خودم به تازگی تجربه کردم بگم.
ما یه لیزر پرتوان جدید برای کلینیک خریدیم و دو هفته‌ای هم هست استفاده می‌کردیم و اتفاقاً نتایج خیلی خوبی هم گرفتیم ازش.
💬

یکی از مریض‌ها روز اولی که این دستگاه رو براش استفاده کردیم گفت: «عالی بوده و فکر می‌کردم تا آخر شب امواج تو دستم می‌چرخه» یا من برای زانو درد خودم گذاشتم دردم واقعا کمتر شد. یا همکارم برای شونه دردش گذاشتیم گفت بعدش هیچ دردی نداشته دیگه.
💬

و همینطوری ده‌ها گزارش‌ مثبت از این لیزر داشتیم. تا اینکه من امروز شک کردم گفتم اگه این لیزر پرتوانه چرا یکم گرم نمیکنه؟ یه گرمای ملایم باید داشته باشه.🧐
💬

پرس و جو کردیم تا اینکه فیلم استفاده از لیزر که فروشنده‌اش اومد برامون توضیح داد رو دیدیم. بعد فهمیدیم یه‌ دکمه رو اصلا نزده بودیم و فروشنده تو فیلم دقیقا میگه: اگه این دکمه رو نزنی، یعنی در واقع گرمایی نیست و خروجی‌ای هم نداری و درمانی ارائه ندادی :)) یعنی حالا من، همکارام، و تمام مریض‌هایی که از این دستگاه خاموش نتیجه گرفتیم، همش پلاسبو (دارونما) بوده :)) یعنی الکی الکی :))
💬

واقعا علم کنترل درد همینقدر عجیب غریبه و شما صرفا چون فکر میکنی که یه درمانی گرفتی خوب میشی درحالی که اون درمان شاید اصلا کارآمد نباشه :))

👤 تجربه‌ای از کاربر بابنسکی

@MakaaTeb

🔸 مقایسه‌ای میان سیستم بهداشتی کانادا و ایران (تجربیات شخصی یک کاربر):

🔹 در «بهشت کانادا»:

0⃣ حالم بد است. باید بروم دکتر.

1⃣ سوال اول: دکتر خانواده داری یا نداری؟ اگر نداری بدبختی. باید بروی walk-in clinic. زمان انتظار؟ بین ۳-۶ ساعت برای دیدن دکتر عمومی.
پزشک خانواده دارم. زنگ بزن به پزشک‌ت. زمان انتظار؟ بستگی دارد. بین دو تا چند روز. شاید هم اصلا مرخصی باشد. شاید اصلا جا به جا شده باشد. راه حل جایگزین: مراجعه به اورژانس. زمان انتظار: متوسط ۱۰ ساعت.

2⃣ سوال دوم: اگر به دکتر رسیدی و نیاز به آزمایش خون/ادرار بود چطور نوبت آزمایشگاه بگیرم؟ سایت وزارت بهداشت عمومی را نگاه می‌کنی. تا یک ماه دیگر همه‌ی آزمایشگاه‌های دولتی پر هستند. کل شهر! (آزمایشگاه‌های خصوصی با حدود هزینه‌ی ۱۰۰ دلار چند روز باید در نوبت باشی).

3⃣ سوال سوم: دکتر همه‌ی آزمایش‌ها را یکجا نمی‌نویسد، چکار کنم؟ هیچی، در هر درخواست آزمایش حداکثر دو عامل را می‌نویسد. خوب اگر عیب و مشکل مشخص نشد؟
برگرد به نقطه‌ی اول: گرفتن نوبت از دکتر--> نوبت گرفتن از آزمایشگاه---> ارسال نتایج به دکتر.

4⃣ سوال چهارم: روند تشخیص مشکل چقدر طول می‌کشد در مجموع؟ اکثر مواقع هیچ وقت به پایان نمی‌رسی چون وسطش بعد دو-سه ماه دوندگی خسته می‌شوی و بی خیال می‌شوی. می‌فهمی با درد و مشکل به سر کردن راحت‌تر از پیگیری ۵-۶ ماه برای رسیدن به نتیجه است.

5⃣ سوال پنجم: اگر نتایج را به دست آوردی و مشکل را پزشک عمومی نتوانست درمان کند، چطور می‌شود به پزشک متخصص مراجعه کرد؟ خوب بستگی دارد. مثلا نوبت متخصص خون یا پوست حدود ۶ ماه ناقابل طول می‌کشد. نوبت ام.آر.آی هم همین حدود.

6⃣ سوال ششم: در صورت تشخیص نیاز به عمل چه باید کرد؟ برو تو نوبت. تعداد اتاق‌های عمل و جراح محدود است.باید دعا کنید بیماری شما کشنده نباشد و بتوانید نزدیک یک سال با آن سر کنید والا ممکن است قبل رسیدن نوبت حضرت عزرائیل درمانتان کند...

🔹در «ایران خراب شده»:

0⃣ شب ساعت ۹. حالم بد است.

1⃣ سوار ماشین می‌شوم.

2⃣ نیم ساعت بعد در درمانگاه جلوی دکتر نشسته‌ام.

3⃣ دکتر تمام آزمایش‌ها را یکجا می‌نویسد.

4⃣ فردا صبح ناشتا می‌روی آزمایشگاه.

5⃣ یک هفته بعد با نتیجه‌ی آزمایش در دست در اتاق انتظار پزشک متخصص نشسته‌ای.

تمام!


👤 تجربه‌ای از سروش شهریاری

@MakaaTeb

🔸علت اصلی نارسایی کبد مرحوم رضا داوودنژاد چه بود؟

🔹 متاسفانه چندی پیش رضا داوودنژاد، بازیگر سینما و تلویزیون، در سن ۴۴ سالگی به علت عوارض ناشی از عفونت خون پس از پیوند کبد درگذشت. اما در رسانه‌ها به علت اصلی از کار افتادن کبد مرحوم داوودنژاد که وی را مجبور به دو بار عمل پیوند کبد کرد، کمتر پرداخته شد.

🔹 داوودنژاد در سال ۹۳ در یک مصاحبه تلویزیونی بیان کرد که علت اصلی مشکل کبدش، عمل جراحی بای‌پس معده بوده است که در سال ۸۹ برای کاهش وزن انجام داده بود. او در این گفتگو توضیح می‌دهد که به دلیل وسعت زیاد ناحیه عمل‌شده، کبد وی تحت فشار قرار گرفته و عوارض بعدی ناشی از این اتفاق نیز به درستی از سوی پزشکان تشخیص داده نشده و آن‌ها صرفا به تجویز ویتامین اکتفا کرده بودند.

🔹 متاسفانه با وجود اینکه در منابع علمی پزشکی مدرن از خطرات و عوارض انواع مداخلات تهاجمی برای کاهش وزن (مانند عمل جراحی اسلیو معده، بای‌پس کلاسیک معده، مینی بای‌پس و...) موارد متعددی بیان شده است، برای عموم مردم بسیاری از اوقات به ریسک بالای چنین جراحی‌هایی پرداخته نمی‌شود و حتی گاها به عنوان یک عمل کاملا بی‌خطر معرفی می‌شود.

@MakaaTeb

🔸 تجارت درمان سرطان / مروری بر یادداشت‌های مرحوم مسعود دیانی درباره تجربه‌اش از فرآیند معالجه سرطان در پزشکی مدرن (۳)

🔹 به مناسبت سالگرد فوت حجت‌الاسلام مسعود دیانی، در بخش سوم و پایانی، یکی از آخرین یادداشت‌های او که تنها دو ماه قبل از فوتش نوشته است را با هم مرور می‌کنیم:

💬 عمل جراحی سخت و سنگین بود. نزدیک به ده ساعت وقت برده بود. حدس نمی‌زدیم از عمل اول سخت‌تر باشد. که بود. در جراحی اول معده و طحال و نیمی از کبد و پاره‌ای ازمری و غدد فوق کلیوی را برداشته بودند. در جراحی دوم دیافراگم و روده و بخش دیگری از مری را. این بار مجبور شده بودند تیغ‌ها راتا پشت قلب ببرند. و این یعنی احتمال مرگ مضاعف. میانه‌ی جراحی باز از فاطمه رضایت گرفته بودند که خطر مرگ را با تصمیم جدید بپذیرد. امضا کرده بود و می‌شد حدس زد مادرم، برادرم، فاطمه و دوستانم چه رنج و زجر وحشتناکی از سر گذرانده بودند. تا من نیمه‌شب از اتاق عمل بیرون بیایم. با لوله‌ای در روده که قرار بود از یکی دو هفته‌ی بعد دهان جدیدم شود.‌ برای خوردن غذاها و داروهایی که فقط می‌توانستند مایع باشند. و با سرنگ به روده تزریق شوند. مابقی درد وحشتناک بود، اضمحلال تن بود. و سکوت.

💬 حالا دیگر کسی حرفی برای گفتن نداشت. این آخرین عمل جراحی ممکن روی بدن یک انسان بود. و ما به نقطه‌ی صفر که نه، به ماقبل صفر برگشته بودیم. هنوز لکه‌هایی از توده‌های سرطانی در کبد مشاهده می‌شدند و باید می‌سوختند. احتمالا آن هم بی‌حاصل. حالا اما می‌توانستیم پرسشی که چند ماه پیش اجازه نیافت با آرامش و به دور از هیجان جواب بگیرد را دوباره مطرح کنیم. هرچند پاسخ این بارمان مشخص بود. دیگر نه تن به عمل می‌دادیم، نه با شیمی‌درمانی به تماشای خاکستری خود می‌نشستیم. اما هشت ماه پیش چه؟

💬 هنوز هم حق جانب پزشک اول نبود که سایه‌ی سنگین مرگ را در این بیماری می‌دید و ما را به انتخاب روش تسکینی به جای روش تهاجمی دعوت می‌کرد؟ حالا بعد از تحمل انبوه درد و زخم و ویرانی عمل و شیمی‌درمانی، بعد از صرف چندصد میلیون تومان هزینه، بعد از زمین‌گیر شدن و خانه‌نشین شدن و فلج شدن در امور روزمره، بعد از اینکه آیه و ارغوان ماه‌ها پدرشان را جز افتاده‌ای بی‌جان و ملول بر تخت ندیدند باید به افتخار امید و مقاومت و توکل کف می‌زدیم؟

💬 وقتی پژوهش‌های علمی نشان می‌دادند که عمل جراحی در سرطان پیشرفته و متاستاز داده بی‌فایده است، از در بیرونش کنی از پنجره برمی‌گردد. عدد بقا زیر یکسال است، آن‌هم به عذاب. اجازه نداشتیم جور دیگری تصمیم بگیریم که متهم به ترس از شیمی‌درمانی و زهرناکی‌اش نشویم؟ انگ بی‌مسئولیتی نخوریم؟ ضد علم و خرافاتی به حساب نیاییم؟ و داغ ننگ بی‌ایمانی روی پیشانی‌مان ننشیند؟

💬 به‌گمانم تجارت درمان سرطان در روزگار ما خوب خودش را به مفاهیم دینی و روانشناسی و ارزش‌های اخلاقی چسبانده بود. می‌مکید. و قهرمان می‌ساخت؛ ساکت و ویران و مظلوم. همین.

📝 جهت مطالعه تمامی یادداشت‌های مرحوم مسعود دیانی می‌توانید به کانال تلگرام یا اینستاگرام وی مراجعه کنید.

🔗 @MakaaTeb

🔸 بیماری فروپاشی بدن که درمانش هم از راه فروپاشی بدن می‌گذرد / مروری بر یادداشت‌های مرحوم مسعود دیانی درباره تجربه‌اش از فرآیند معالجه سرطان در پزشکی مدرن (۲)

🔹 در ادامه پست قبلی، بخش دیگری از یادداشت‌های خواندنی مرحوم مسعود دیانی درباره تجربه‌اش از فرآیند معالجه سرطان در پزشکی مدرن را می‌خوانیم:

💬 شیمی‌درمانی احتمالاً این شکلی است؛ توی یک برکه چندمار سمی جا خوش کرده‌اند. می‌گزند. می‌زنند و می‌بلعند. برای خلاصی از شرّ مارها چاره‌ای نیست جز سمّی کردن آب برکه. مگر مارها از آن آب بخورند و سم رویشان اثر کند و بمیرند. آب که سمّی شد اما ماهی‌های کوچک و بزرگ برکه هم می‌میرند. خود برکه هم از طراوت می‌افتد. پژمرده می‌شود. مرداب می‌شود. بشود. چاره‌ی دیگری نیست. می‌گویند مارها که مردند به وقتش برای برکه هم کاری می‌کنیم.

💬 سرطان، بیماری فروپاشی بدن است. درمانش هم از راه فروپاشی بدن می‌گذرد. به این می‌ماند که دشمن شهری از کشور تو را اشغال کرده باشد. برای آزاد کردن آن شهر تو هم مجبوری به آنجا حمله کنی. با آتش. بدن آدم می‌شود میدان جنگ. ماتئی ویسنی‌یک نام نمایشنامه‌اش درباره‌ی جنگ بوسنی را گذاشته بود: «پیکر زن، همچون میدان نبرد». اینجا زن و مرد ندارد. خود بدن میدان نبرد است. ببرد فرومی‌پاشد. ببازد فرومی‌پاشد. امیدها به این است که شهر آزاد شود. بعدها بازسازی شود.

💬 سی‌تی‌اسکن داشتم. فاطمه از کار مرخصی گرفت و با هم رفتیم. از دوازده شب ناشتا بودم. آنجا هم شلوغ بود و گرم و احتمالاً آلوده. اطرافیان بیشتر از گذشته نگرانم بودند. به خاطر ضعف ایمنی بدن که سرطانی‌ها به آن دچار می‌شدند. بیشتر وقتم را در خیابان می‌گذراندم. تا از هم نفسی با دیگران دور باشم. پیامک‌های برداشت که می‌آمد متعجبم می‌کرد و نمی‌کرد. آرام آرام مستی اولیه‌ی سرطان از سرم می‌پرید و گرانی سرطان را می‌فهمیدم. بیمه‌ها سقف‌های کوتاهی داشتند و قوانینی مسخره. قد سرطان همان هفته‌ی اول از سقف آنها بالا زده بود. دو میلیون تومان برای سی‌تی‌اسکن کارت کشیدند. گرفتن داروی تزریق ‌سی‌تی‌اسکن عجیب‌تر بود. یک ساعتی معطلمان کردند. بیمه تایید نمی‌کرد. آخر امر خبر آمد که چون زیر شش ماه دوبار سی‌تی‌اسکن می‌کنیم مشمول بیمه نیستیم. هشتصد هزار تومان هم آنجا تیغ خوردیم. انگار نوبت قبل خوش گذشته بود. هوا برمان داشته بود برویم عشقی آزمایش بدهیم.

💬 سرطان کشنده بود. اوایل گمان می‌کردم این کشندگی فقط برای فقرا مضاعف است. آرام آرام می‌فهمیدم برای طبقه‌ی متوسط هم کشنده است. سرطان گران بود و فرسایشی. به آدم‌هایی فکر می‌کردم که با سرطان کارشان را از دست می‌دادند. آن‌ها که کارمند جایی نبودند. شاید در تلاقی بیماری و بیکاری مرگ بالاترین نعمت محسوب می‌شد. این چیزی بود که در روایت‌های سرطان پنهان و انکار می‌شد. چون غالبا آنها را از ما بهتران نوشته بودند. و می‌نوشتند. فارغ از غم فقر و گرانی. که ده‌ها رنج دیگر به دنبال داشتند.

💬 بعد از سی‌تی‌اسکن من یک جمله از او پرسیدم: اوضاع خوب بود؟ جوابش و وجودش پر از انرژی منفی بود. حالم که چند روزی بود خوش بود را بد کرد و تلخ. گفت بهتر است دکتر خودتان نظر بدهد. یک کلمه می‌توانست بگوید توکل به خدا. یا بگوید بله. یا هرجمله‌ی دیگری که بوی انسانیت بدهد. کادر درمان اما از جایی به بعد بیمار را انسان نمی‌دیدند. که بخواهند با او انسانی رفتار کنند. بیمار هم آنها را انسان نمی‌دید. همین.

📝 جهت مطالعه تمامی یادداشت‌های مرحوم مسعود دیانی می‌توانید به کانال تلگرام یا اینستاگرام وی مراجعه کنید.

🔗 @MakaaTeb

🔸 روند درمان یا بخشی از فرآیند مردن / مروری بر یادداشت‌های مرحوم مسعود دیانی درباره فرآیند معالجه سرطان در پزشکی مدرن (۱)

🔹 به مناسبت سالگرد فوت حجت‌الاسلام مسعود دیانی، دین‌پژوه و مجری برنامه تلویزیونی «سوره»، بد نیست مروری کنیم بر بخشی از یادداشت‌های او که فرآیند معالجه سرطان در پزشکی مدرن را از دید خودش به عنوان یک فرد مبتلا با قلمی زیبا و خواندنی شرح می‌داد:

💬 پت‌اسکن‌ محیط غریبی داشت. شبیه به یک بازداشتگاه امنیتی بود، منتها بازداشتگاه امنیتی آدم‌های مهم. همه چیز تر و تمیز. شیک. جنس عالی و البته دور از مداخله‌ی انسانی تحت نظر. از درب ورودی تحویلت می‌گرفتند. با یک راهنما راه را طی می‌کردی. ماده‌ی رادیواکتیو را داخل بدنت تزریق می‌کردند.

💬 از این لحظه به بعد موجود خطرناکی می‌شدی. به اتاقی با درهای برقی راهنمایی می‌شدی. یک‌ساعتی باید آنجا می‌خوابیدی با دوربین مداربسته دیده می‌شدی. با آیفون هم دستورات لازم داده می‌شد. باید یک بطری آب‌معدنی را در این فاصله می‌خوردی. با اعلام پنج دقیقه‌ی پایانی مثانه را خالی خالی می‌کردی. و منتظر فرمان بعدی می‌ماندی.

💬 دستور داده شد. بلندگو صدایم کرد و به اتاق فراخوانده شدم. دستگاه میان سالنی بزرگ و خالی به چشم می‌آمد. شبیه به یک دستمال توالت خیلی خیلی بزرگ بود که تو را درون خودش می‌کشید. روی تخت که نشستم بطری آب معدنی دیگری دستم دادند و گفتند همه‌اش را یکجا و سریع سر بکشم. باید معده‌ام پر آب می‌شد. صدا روی اهمیت سرعت تاکید می‌کرد. می گفت دارو آماده است و همه‌چیز زود باید انجام شود.

💬 روی تخت دراز کشیدم. صدا گفت دستهایم را از دو طرف بالای سرم بکشم. گفت بیست دقیقه باید بی‌هیچ حرکتی همین‌طور درازکش بمانم. ای وای. این شدنی نبود. در شانه‌ی چپم ماه‌ها درد وحشتناک داشتم و تازه درش کورتن تزریق کرده بودم. صدا گفت چاره‌ای نیست. او هم گفت تحمل کنم. مثل همه‌ی صداهای این چندروزها.

💬 این دستگاه‌ مرموز را اولین بار در فیلم «از کرخه تا راین» دیده بودم. آنجا که سعید قصه در این تونل هولناک خاطرات جنون‌زده‌ی روزهای جنگ را به یاد می‌آورد. حالا من بودم و در عرض یک ماه برای سومین بار عبور از این تونل‌ها. این‌بار کمی مخوف‌تر، سردتر، طولانی‌تر و خسته‌کننده‌تر.

💬 شاید این را پزشک‌ها نمی‌دانستند. اطرافیان هم نمی‌فهمیدند. اما واقعیت ماجرا این بود که بدون انسان، با تبدیل بیمار به موضوع بی‌اختیار آزمایش، با این دستگاه‌های هولناک که دور آدم کلاف‌‌های مغناطیسی می‌پیچند، با آن دوربین‌ها و سنسورهای بی‌روح که برایشان فرقی نمی‌کند پراکندگی و حجم سلول‌‌های سرطانی بالا باشد یا پایین، با تبدیل انسان به ماده‌ی شیمیایی، به عدد و خیلی چیزهای دیگر که جان نوشتنش را ندارم، این اتفاقات در نگاه بیمار روند درمانی دانسته نمی‌شد. در نگاه بیمار، این بخشی از فرایند مردن بود.

📝 جهت مطالعه تمامی یادداشت‌های مرحوم مسعود دیانی می‌توانید به کانال تلگرام یا اینستاگرام وی مراجعه کنید.

🔗 @MakaaTeb

🔹 کاربر پزشک دیگری درباره این پست نوشته:

💬 در سال ۱۹۸۴ یک دختر ۱۸ ساله با تب و بی قراری به اورژانس بیمارستان نیویورک مراجعه میکنه و صبح روز بعد تنها در حالی که یک نوبت توسط رزیدنت سال یک ویزیت شده می‌میره. پدر این دختر روزنامه نگار بوده و وقتی متوجه میشه علت مرگ دخترش بی خوابی 36 ساعته رزیدنت ها بود و پرونده ای رو باز میکنه تا قوانین کاری رزیدنت ها و پزشکان تحت آموزش عوض بشه. سه سال بعد قوانین به نحوی تنظیم شد که بیان شد ساعات کاری پزشکان نباید بیش از ۸۰ ساعت در هفته و بیش از ۲۴ ساعت پشت سر هم باشه.

💬 تمام نکته توییت خانم دکتر بیان این حرف بود که خستگی و فشار کاری زیاد نهایتا هر انسانی رو به سمت خطا سوق میده. در چنین شرایطی که شما نزدیک به ۱۷۰ بیمار رو طی 8 ساعت ویزیت میکنی، اون هم نه به انتخاب خودت بلکه به اجبار قوانین و اعمال زور بالاسری‌ها، بی‌خطا بودن کار ابر انسان‌هاست.

💬 اما خب انگشت اتهام همیشه به سمت پزشکان درازه که چرا شکایت نمیکنید، چرا تعصب و اعتراض نمیکنید. من شما رو ارجاع میدم به تاریخ که یکی از بزرگترین رفرم‌های پزشکی در آمریکا که قطعا منجر به نجات جان خیلی از انسان ها شده به خاطر شکایت یک روزنامه نگار (و نه یک پزشک) اتفاق افتاده. حقیقت اینجاست که ما هم مثل شما عملا توان تغییر شرایط کاری خودمون رو نداریم.

👤 موموسیژن
@MakaaTeb

🔹 کاربر پزشکی درباره تجربه یک روز رزیدنتی خود اینگونه نوشته:

💬 از ساعت ۲ ظهر تا حالا بدون وقفه بدون خوردن یه چیکه آب یا حتی رفتن به سرویس بهداشتی دارم توی این سگدونی مریض میبینم ؛ یه ——ی الان آمپول آورده میگه برام تائید کن بزنمش. از خستگی درست ندیدم براش نوشتم سفازولین تائید است (آمپی سیلین بود)
اومده فحش کشی که "تو بیسوادی ، چیزی سرت نمیشه، حتی اسم آمپولم بلد نیستی بخونی و..."

💬 من —-م تو سر هرکسی که مثل این گوسفند باعث میشه خستگی ِ کار به تن آدم بمونه و روزبه‌روز حوصله ی کار کردن کمتر بشه.
—-م تو سر اون بی پدری که این سیستم معیوب رو به وجود آورد.
و در آخر —-م تو اونی که ما رو هل داد سمت پزشکی.

👤 نگار الاطباء

@MakaaTeb

📚 منبع: کتاب امپراطوری درد (Empire of Pain) نوشته Patrick Radden Keefe
🖼 عکس از مستند جنایت قرن (Crime of the Century) پخش شده از شبکه HBO

@MakaaTeb

🔸 «روز به روز تعداد بیشتری از پزشکان به داروی جدید فایزر جهت آنتی‌بیوتیک‌درمانی روی می‌آورند!»

🔹 در دهه ۵۰ میلادی، شرکت داروسازی فایزر آنتی‌بیوتیک جدیدی به نام «سیگمامایسین» را رونمایی نمود که از آن به عنوان «نسل سوم آنتی‌بیوتیک‌ها» یاد می‌کرد. فایزر جهت تبلیغات و بازاریابی هرچه بهتر این دارو در جامعه پزشکان، بروشوری برای آن‌ها در سراسر آمریکا ارسال کرد. در آن بروشور ۸ پزشک متخصص با نام و نشان و شماره تلفن مشخص به چشم می‌خوردند که گویی در حال تایید اثربخشی بالای این داروی جدید بودند.

🔹بعدها خبرنگاری اقدام به تماس گرفتن با این پزشکان کرد. نتیجه باورنکردنی بود: هیچ‌یک از آن پزشکان وجود خارجی نداشتند! چندی بعد حتی مشخص شد که فایزر به فردی در FDA نیز رشوه داده تا در سخنرانی‌هایش در مجامع علمی پزشکی از تعبیر «نسل سوم آنتی‌بیوتیک‌ها» استفاده کند، یعنی همان شعار اصلی کمپین تبلیغاتی.

🔹 کمپین تبلیغاتی فایزر توسط شرکتی به نام مک‌آدامز اجرا شد. شرکت مک‌آدامز به صورت تخصصی در حوزه بازاریابی و تبلیغات برای شرکت‌های داروسازی فعالیت می‌کرد و مالک آن کسی نبود جز پدرخوانده خاندان یهودی سکلر یعنی آرتور سکلر!

@MakaaTeb

🔸 «آنچه که ناسا برای کشتن میکروب‌های ماه از آن استفاده کرد اینجا روی زمین در دسترس شماست!»

🔹 در سال ۱۹۶۹ ادعای سفر به ماه توسط آمریکا مطرح شد و به طور گسترده‌ای مورد پوشش رسانه‌های دنیا قرار گرفت. در پایان ماجرا، سه نفری که سفرشان به ماه در تلویزیون‌ها نمایش داده شد، قرار بود با کپسولی در اقیانوس آرام فرود بیایند. ناسا وجود جرم‌های ناخواسته (مثل باکتری‌ها، ویروس‌ها و...) از ماه و سرایت آن‌ها به زمین را محتمل دانست. در نتیجه راه حلی برای جلوگیری از آلودگی میکروبی احتمالی ارائه کرد: شست‌و‌شوی کپسول و فضانوردان با محلولی شگفت‌انگیز و تازه ثبت برند شده به نام بتادین!

🔹 این انتخاب ناسا یک پیروزی بزرگ برای تولیدکنندگان این محلول تازه معرفی شده به بازار محسوب می‌شد. نام تجاری بتادین تنها ۶ سال بود که ثبت شده بود و از این مهم‌تر، کمپانی تولید‌کننده‌ی آن سه سال قبل از «سفر به ماه» توسط برادران یهودی سکلر خریداری شده بود. بعدها در رسوایی بزرگ قرص آکسی‌کانتین توانایی این خانواده یهودی در برندینگ و بازاریابی محصولات درمانی بیش از پیش ثابت شد.

منابع: + + + + +

@MakaaTeb

🎙 قسمت سوم و پایانی «امپراطوری درد» - تاریخ پنهان خاندان سکلر

🔗 پخش در کست‌باکس

@MakaaTeb

🎙 قسمت دوم «امپراطوری درد» - تاریخ پنهان خاندان سکلر

🔗 پخش در کست‌باکس

@MakaaTeb

🎙 قسمت اول «امپراطوری درد» - تاریخ پنهان خاندان سکلر

🔗 پخش در کست‌باکس

@MakaaTeb

🔸 امپراطوری درد - تاریخ پنهان خاندان سکلر

🔹 برای آشنایی بیشتر با ماجرای تولید قرص افیونی آکسی‌کانتین توسط خانواده یهودی سکلر، توصیه می‌کنیم روایت جذاب پادکست استرینگ‌کست از این واقعه را در سه قسمت «امپراطوری درد» بشنوید. بر اساس کتابی به همین نام که جزو لیست «۱۰ کتاب برتر سال ۲۰۲۱» به انتخاب واشنگتن‌پست شد.

🎙 لینک پخش «امپراطوری درد» در کست‌باکس

📌 جهت سهولت در پخش، فایل هر سه قسمت را در ادامه در همین کانال قرار می‌دهیم.

@MakaaTeb

🔸 افیونی برای توده‌ها (۱)
یا چگونه یک قرص مسکن، مردم آمریکا را تریاکی کرد!

🔹 در پست قبلی به ماجرای اختراع و تولید هروئین توسط یک شرکت داروسازی آلمانی و تجویز آن برای مواردی همچون سرفه در کودکان پرداختیم. شاید گمان کنید با پیشرفت علم و قوانین ظاهراً سفت و سخت سازمان‌هایی همچون غذا و داروی آمریکا (FDA) دیگر احتمال روی دادن چنین مواردی نزدیک به صفر رسیده است. حال آنکه کمتر از سه دهه پیش و در آغاز قرن ۲۱ میلادی، یک شرکت داروسازی آمریکایی دوباره در قامت یک کارتل مواد مخدر ظاهر شد.

▪️ماجرا خیلی مفصل است اما خلاصه کوتاه آن چنین است:

🔹 خانواده یهودی سکلرها، مالک شرکت داروسازی پردو فارما، در حوالی سال ۱۹۹۶ دست به ابتکار مهلکی زدند. آن‌ها تصمیم گرفتند یک مخدر قوی ساخته شده از خشخاش/تریاک را به عنوان یک مسکن بی‌خطر به مردم آمریکا بفروشند: آکسی‌کانتین، قرصی که تا ۲ برابر قوی‌تر از مورفین خوراکی بود!

🔹با مجوز FDA دارویی که تا قبل از آن فقط در بیماری‌های حاد یا منتهی به مرگی همچون سرطان تجویز می‌شد، وارد زندگی روزمره بسیار از مردم آمریکا گردید. قرصی که توسط پردو فارما به عنوان یک مسکن غیر اعتیادآور معرفی شده و تولیدش فقط در انحصار این شرکت بود.

🔹 سکلرها برای فروش هرچه بیشتر محصول خود، ابتدا تعریف جدیدی از نحوه مدیریت درد در نظام سلامت آمریکا ارائه و ترویج کردند. در ادامه بعضی از محققان و انجمن‌های پزشکی آمریکا را تطمیع و با خود همراه نمودند. در نهایت نیز با روش‌های بازاریابی عجیبی پزشکان را تشویق به تجویز این قرص برای بیماران‌شان کردند. حتی برای مشکلات خفیفی همچون سردرد، کمردرد و دندان‌درد!

🔹 با تولید آکسی‌کانتین در دهه ۹۰ میلادی، موج سوء مصرف مخدرهای ضد درد داروخانه‌ای آغاز و به بحران داروها‌ی افیونی در ایالات متحده منجر شد. در ۲۰ سال گذشته، بیش از ۷ میلیون آمریکایی به نوعی دچار سوءمصرف آکسی‌کانتین بوده‌اند.

🔹 فقط در سال ۲۰۱۶، بیش از ۱۱.۵ میلیون آمریکایی ۱۲ سال به بالا گزارش کرده‌اند که از مسکن‌های افیونی برای مصارف غیر درمانی (بخوانید خماری و نشئگی) استفاده کرده‌اند.

🔹 این محصول برای شرکت پردوفارما ۳۵ میلیارد دلار گردش مالی ایجاد کرد که حداقل ۱۰ میلیارد آن سود خالص خانواده سکلر بود. سکلرها در سال ۲۰۱۵ جزو ۲۰ خانواده ثروتمند ایالات متحده توسط مجله فوربز اعلام شدند.

🔹جهت رهایی از اتهامات و جنجال‌ها، شرکت پردوفارما در سال ۲۰۱۹ به طور صوری اعلام ورشکستی کرد. با وجود شکایات بسیار، همچنان هیچ‌یک از اعضای سکلرها در هیچ دادگاهی در آمریکا محاکمه نشده است.

[این ماجرا جزئیات جذاب فراوانی دارد که در پست‌های آینده به برخی از آن‌ها خواهیم پرداخت.]

منابع:  +‌ + + + + +

@MakaaTeb