همه با همیم " روح الله جمعه ای"

حیات #امام_حسین (ع) به ویژه پس از مرگ معاویه ابن ابی سفیان جلوه های کوچکی از احیای دین مبین اسلام و سنت نبوی بود و به واقع حضرت #سید_الشهدا (ع) در حدود پنج ماه آخر عمر بابرکتش صحنه هایی از هجرت، تعهد به عهد و پیمان، برخورد با عهد شکنی، تبیین حقیقت فرایض در نماز و حج، صلابت در مذاکره، تفسیر عینی و ملموس آیات قرآن کریم و... به تصویر کشید تا انحرافی عظیمی که در نیم قرن پس از رحلت حضرت رسول اکرم در جهان اسلام اتفاق افتاده بود برملا و دین را از پیرایه های اموی بزداید. حضرت #اباعبدالله (ع) پیش از حرکت به کوفه و به درخواست عافیت طلبانی که از وی می خواستند تا با یزید بیعت نماید با قرائت آیه چهل و یک سوره یونس " لِي عَمَلِي وَلَكُمْ عَمَلُكُمْ أَنْتُمْ بَرِيئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَأَنَا بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ" عافیت طلبان شیفته قدرت را به استناد فرموده خداوند در سوره کافرون خطاب به نبی مکرم اسلام که " لَكُمْ دِينُكُمْ وَ لِيَ دِينِ " به کفار و مشرکان تشبیه فرمود. از نظر امام حسین (ع) هرگونه سازش و همراهی با طاغوت به معنای شرک و کفر در برابر خداوند متعال است. سید الشهدا (ع) نه به واسطه شرب خمر و بدکرداری یزید از بیعت با پسر معاویه سر باز زد بلکه اساس و بنیان عدم بیعت با یزید بن معاویه به خطر بازتولید سنت سلاطین و #طواغیت و #موروثی کردن خلافت مسلمین بدون توجه به تعهدات و پیمان با امام حسن مجتبی (ع) بود. سید الشهدا (ع) به خوبی واقف بود که چنانچه با یزید بیعت کند، آنچه از پوسته دین اسلام نیز باقی ماند بود در احیای طاغوت و سلسله های #پادشاهی از میان خواهد رفت. حضرت ابا عبدالله(ع) توارث در خلافت را همان کفر و شرکی توصیف کرد که کفار مکه در تفاخر به نیاکان و پدرانشان پیامبر اسلام (ص) را خارج از آیین بزرگانشان می دانستند.
https://www.instagram.com/p/B1-9lr_niG4/?igshid=jg8guplaqg14