سراچه| گیابند ابراهیم زاده

دنیای تاریک

زیر دوش حمام چشمش را بسته بود تا کفِ شامپو چشمش را نسوزاند. سرش را که شست، چشم‌باز کرد. اما همه‌جا در تاریکی مطلق فرورفته بود. اعصابش از قطعی روزانهٔ برق به هم ریخت. به هر زحمتی بود خودش را شست و به این اندیشید که اگر دنیا تاریک بود، چقدر زندگی‌کردن سخت می‌شد.
از حمام بیرون آمد، اما همه‌جا همچنان تاریک بود. کورمال‌کورمال خودش را به آشپزخانه رساند و از همسرش پرسید:
- مهسا، تو هم همه‌جا را تاریک می‌بینی؟
مهسا با تعجب نگاهش کرد و گفت:
- وسطِ روز چرا باید همه‌جا را تاریک ببینم؟
مرد وحشت‌زده چند بار پلک زد. چشمانش را مالید. چند لحظه چشمش را بست، اما فایده‌ای نداشت. او به دنیای تاریکی پرت شده بود.

#giyaband
#داستانک

مرض اذیت‌کردن

دیشب از ساعت هشت خوابم گرفته بود. خسته و بی‌حال بودم. روز کلی پیاده‌رویی کرده بودم. بچه‌ها که با پدرشان از خانه بیرون زدند، من هم کتاب نرخ تن از احمد غلامی را بازکرده و شروع به خواندن کردم. اما هنوز به صفحه دوم نرسیده بودم که خوابم برد.

با صدای وحشتناکی از خواب پریدم. بچه‌ها برگشته بودند و با پدرشان خواسته بودند من را بترسانند. خیال کرده بودند من بیدارم. با شنیدن صدایشان چنان با ترس از خواب پریدم که قلبم مثل گنجشک به سینه می‌کوبید.

وقتی دیدند خوابیدم، تعجب کردند. همسرم معذرت‌خواهی کرد و گفت خیال می‌کرده بیدارم. نگفتم حتی اگر بیدار هم بودم از اینکه یکی بترساندم، متنفرم. این را بچه‌ها می‌دانند. اما همیشه دوست دارند من را غافلگیر کنند و بترسانند. گاهی پشتِ در پنهان می‌شوند و یک‌دفعه بیرون می‌پرند، گاهی هم روی پله‌ها کمین می‌کنند. هر بار هم با عصبانیت من روبه‌رو می‌شوند. ولی انگار مرض اذیت‌کردن در آدم‌ها خیلی زیاد است. در بعضی‌ها کمتر و در بعضی‌ها بیشتر.

یاد دیروز افتادم که وقتی کنار خیابان منتظر تاکسی ایستاده بودم، ماشینی از کنارم گذشت و دو دختر جوان با تمام توانشان صدای پارس سگ از خود درآوردند و رفتند. از ترس بدنم لرزید و بلند زهرماری گفتم. اما آن‌قدر بلندبلند می‌خندیدند و سرعت ماشین بالابود که حدس زدم اصلاً نشنیدند.

همان وقت تاکسی کنارم توقف کرد و من هم سوار شدم. به رانندهٔ مسن گفتم:
- حاجی، من پول نقد ندارم لطفاً شماره‌حساب بدید، واریز کنم.
خندید و گفت:
- نه بابام، اگه پول‌نداری اصلاً نده. از اینجا تا سرِ فلکه که راهی نیست. اگه یکی رو صدا کنم، می‌شنوه.

سر فلکه رسیدیم، هنوز پیاده نشده بودم که دوباره صدای پارس آن دو دختر را شنیدم. این بار پسر جوانی را ترسانده بودند و به واکنش پسر جوان، غش‌غش می‌خندیدند. دختری که راننده بود، همان‌طور که می‌خندید، یک‌دفعه به من نگاه کرد. ناخودآگاه دستم را به طرفش گرفتم و گفتم:
- خاک تو سرت بی‌شعور بی‌جنبهٔ ماشین ندیده. آخه مگه مرض داری؟

خنده‌اش برای چند ثانیه قطع شد؛ اما خیلی زود چیزی زیر لب گفت و از ما دور شد. صدایشان کلِ خیابان را پرکرده بود. راننده هم زیر لب بدوبیراهی زمزمه کرد.
دیگر خواب از سرم پرید. دوباره کتاب را باز کردم و این بار تا آخر خواندم. وقتی تمام شد، از خودم پرسیدم که چه نظری دارم.

جالب است که وقتی بعضی از کتاب‌ها را می‌خوانم، نمی‌توانم نظر خاصی نسبت به آنها داشته باشم. حتی اگر توجهم را جلب نمایند. تنها کاری که می‌کنم، این است که به ذهن نویسنده بیندیشم.

#giyaband
#پاره‌نویسی

آرزوی کاغذی

همیشه آرزو داشت روزی روی نیمکتِ مدرسه بنشیند و مثل بچه‌های هم‌سن‌وسال خودش برگهٔ امتحان را زیر دستش بگذارد و متفکر به آن خیره شود. بارها در خواب خودش را در چنین موقعیتی دیده بود.
حالا در واقعیت آن صحنه درست روبه‌رویش بود. در چندقدمی معلم روی نیمکت نشسته و منتظر تمام‌شدن آخرین جرعهٔ چای او بود. با حسرت به هیاهوی بچه‌ها نگاه می‌کرد که یک‌دفعه معلم گفت:
- اس محمد، می‌تونی سینی چایی رو ببری که ما هم به امتحان بچه‌ها برسیم.

#giyaband
#داستانک

حالِ خوب

حالِ آدم‌ها در لحظه از این روبه‌آن‌رو می‌شود. صبح که در مطب دکتر منتظر نشسته بودم تا نوبتم شود، خانمی میان‌سال وارد مطب شد و با خوش‌رویی و انرژی خاصی به منشی سلام کرد. بعد روز مادر را با صدای بلندی به منشی و خانم‌هایی که نشسته بودند، تبریک گفت.

همه به او نگاه می‌کردند که چقدر پر انرژی است و حالِ خوشی دارد. نفر هفتم بود. من هم نفر هشتم. منشی او را داخل فرستاد. بعد از چند دقیقه من را هم صدا زد. دکتر باعجله از اتاقش بیرون آمد و به منشی گفت که فشار آن خانم خیلی پایین است و اورژانسی باید سرم تزریق کند.

بعد هم به همسرش زنگ زد تا زود خودش را برساند. دکتر پشتِ تلفن به همسر زن گفت:
- سلام آقا، خانم شما یک ماه است که خونریزی داره. فشارش خیلی پایینه. زود خودتون رو برسونید. باید اول‌ازهمه سرم بزنه و بعد بره بیمارستان بستری بشه برای کورتاژ. دیوارهٔ رحمش خیلی ضخیم شده.

زن رنگ به رو نداشت. دیگر خبری از آن همه انرژی نبود. ترس در نگاهش موج می‌زد. حتی نمی‌توانست درست حرف بزند و راه برود. فشارش خیلی پایین نبود. اما حالِ بدش به دلیل حرف‌های دکتر و ترسش بود.

شاید اگر دکتر جور دیگری موضوع را به او گفته بود و آن همه با وحشت حرف نمی‌زد، زن هم آن طور دچار ترس و وحشت نمی‌شد. برایم خیلی جالب بود که حال خوشِ آن خانم در عرض چند دقیقه به لحظه‌هایی پر از ترس و نگرانی و استرس مبدل شد.
#giyaband
#پاره‌نویسی

آقای معین پایدار یکی از بهترین ویراستارها هستند که در کانالشان مطالب خیلی مفیدی دربارهٔ درست‌نویسی به اشتراک می‌گذارند. کسی که می‌نویسد، همواره باید در پیِ درست‌نویسی و ساختار درستِ کلمات باشد.
هر وقت مطلب جدیدی در کانال آقای پایدار می‌بینم، بی‌درنگ می‌خوانم. چون می‌دانم قرار است در هر مطلب چیز تازه‌ای یاد بگیرم.

https://t.center/moeennaamak/755

نگاهی متفاوت

امروز به جز خوابیدن هیچ کاری نکردم. نهار درست نکردم و دخترم را به مدرسه نرساندم. صبح دیر بیدار شدم و وقتی بیدار شدم چیزی ننوشتم. کتابی آوردم و بازنخوانده بستمش. حوصلهٔ هیچ‌چیزی را نداشتم.

با خودم گفتم یک روز هزار روز نمی‌شود و اگر هیچ کاری نکنم، اتفاقی نمی‌افتد. اما هر بار که می‌خوابیدم و بیدار می‌شدم، احساس می‌کردم یک روز گذشته و زمان زیادی از استراحت‌کردنم می‌گذرد.

یاد دیروز افتادم که وقتی پشتِ چرخ‌خیاطی نشسته بودم، دخترم آمد و گفت:
- مامان، یه چیزی تو کتاب فارسی من هست که دلم می‌خواد برات بخونم. اصلاً آدم با این نوشته احساساتی می‌شه. من که گریه‌ام گرفت. دلم یه جوری شد. حالا شاید برای شما یا بقیه این‌طوری نباشه.

پرسیدم:
- چی هست حالا؟ بخون ببینم منم احساساتی می‌شم یا نه.

کتاب را باز کرد و خواند. وقتی می‌خواند، صدایش می‌لرزید. تندوتند آب‌دهانش را فرومی‌داد. مشخص بود باز هم احساساتی شده. موضوع درس، زندگی‌نامهٔ علی‌اکبر دهخدا بود. به شعر که رسید، جور دیگری خواند. بااحساس و بلندبلند.

درد عشقی کشیده‌ام که مپرس
زهر هجری چشیده‌ام که مپرس
گشته‌ام در جهان و آخر کار
دلبری برگزیده‌ام که مپرس
آن چنان در هوای خاک درش
می‌رود آب دیده‌ام که مپرس
من به گوش خود از دهانش دوش
سخنانی شنیده‌ام که مپرس
سوی من لب چه می‌گزی که مگوی
لب لعلی گزیده‌ام که مپرس
بی تو در کلبه گدایی خویش
رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس

در آخر هم شعر را بیت به بیت برایم ترجمه کرد و گفت:
- ببین، چطور یه آدم که خودش می‌دونسته می‌خواد بمیره، به این شعر فکر کرده؟ اگه ما بودیم، به هر چیزی فکر می‌کردیم به‌غیراز شعر حافظ. اونم چه شعری! درست وصفِ حالِ خودش بوده.
چقدر حیفم می‌آید که دهخدا مرده. چرا باید آدم به این مهمی توی ۷۰ سالگی بمیره؟ پس چرا بابابزرگ ۸۳ سالشه ولی هنوز نمرده. می‌خوام بگم چرا آدم‌های خوب و مهم زودتر از آدم‌های عادی می‌میرند. دهخدا عمرش رو به‌پای کلمه‌ها گذاشت. در تمام عمرش فقط دو روز به خودش استراحت داد. یکی وقتی مادرش از دنیا رفت و یکی وقتی سخت مریض شد. شب‌ها بیدار می‌شد و روی کتابش کار می‌کرد. باورت می‌شه؟
خیلی غم‌انگیز نیست که هیچ خوشی‌ای، هیچ تفریحی توی زندگی نداشته و عمر خودش رو پای جمع‌آوری کلمه‌های فارسی گذاشته؟ به نظر من که هست. چنین آدم‌هایی نباید هیچ‌وقت بمیرند.

از فهم و توجهش متعجب شدم. چطور یک بچه چنین نگاهی به دهخدا دارد و چطور تا این اندازه برای زحمت‌های او ارزش قائل است. خیلی متأثر شدم. بعد از استراحت یک‌روزه که به خودم دادم، به حرف‌هایش فکر کردم. دهخدا برای نوشتن کتابش عمر خودش را گذاشت. من اما هر ماه دچار بحران می‌شوم و با خیالی راحت دست از همه چیز می‌کشم. هر بار به خودم می‌گویم هنوز برای انجامِ کارها فرصت دارم.

هرچند من هیچ‌وقت دهخدا نمی‌شوم، اما ای‌کاش کمی از اراده و تلاش او در من نیز وجود داشت. فرق ما آدم‌های عادی با افرادی مثل دهخدا در همین است.

#giyaband
#یادداشت‌نویسی

خیلی از مردم وقتی ببینند چیزی دارند که مورد علاقه فرد دیگری است، آن چیز ناگهان برایشان عزیز می‌شود!
چیزی که یک لحظه دیگر ممکن است آن را دور بیندازند برایشان مهم و قیمتی می‌شود؛ زیرا یک نفر دیگر مشتاق داشتن آن است و می‌خواهد از آن استفاده کند..!


#قطار_به_موقع_رسید
#هاینریش_بل
#giyaband

من و نوشتن

گاهی از این می‌ترسم که نکند من عاشق نوشتن نیستم و ادای آدم‌های عاشق را در می‌آورم. نکند از نوشتن فقط به دنبالِ کسبِ اسم و رسمی هستم که شاید در آینده نصیبم شود. این چند روز آنقدر کار ریخته بود سرم که احساس می‌کردم تا خرخره افتاده‌‌ام در باتلاق کارهای نکرده.

از صبح که چشم باز می‌کردم، تا نیمه‌شب درگیر بودم. کلِ روز را پشتِ میز خیاطی می‌نشستم. همه‌ی فکر و ذکرم این بود که وقتی برای نوشتن ندارم. دلم پر می‌کشید برای نوشتن. انگار از خوردن هم منع شده بودم. حتی امروز از صبح تا الان که ساعت یک شب است، به جز چند قاشق برنج چیزی نخوردم. اصلا گرسنه‌ام نمی‌شود.

وقتی نمی‌نویسم، معده‌ام اعتصاب می‌کند و من چقدر ذوق می‌کنم و خوشحال می‌شوم. چون این یعنی اینکه من عاشق نوشتن هستم. یعنی اینکه به نوشتن جنون دارم و چقدر مجنون بودن در این راه شیرین است. حالا همه‌ی خسگی‌ها از تنم بیرون رفت.

#giyaband
#پاره‌نویسی

چشم‌های دلتنگ


وقتی نگاهت
از کنار چشم‌های دلتنگم
بی‌تفاوت می‌گذرد
دستم را به سردی
می‌فشاری
و سلامم می‌دهی با بی‌میلی
سخت‌ترین کار دنیا می‌شود
دیدنت
درهم مچاله می‌شوند
تمام روزهایی که به انتظار دیدنت بودم
و درمانده‌ترین زنِ روی زمینم

آن لحظه که نگاهت
نشسته بر صورتی غریبه
به تماشای ترک‌های ریز دیوار سرگمم
می‌خندم
بیهوده!
تا کسی کشف نکند
راز چشم‌هایم را...

#giyaband
#شعر

از نوشتن به تو دست می‌کشم

تصمیم می‌گیرم
از تو بنویسم
از دهانم فرار می‌کنند
واژه‌ها
یخ می‌بندد
قلبم
و با نفسی حبس شده
به تو فکر می‌کنم
نمی‌خواهد بدانم،
تو به چه
و به که فکر می‌کنی
دلم نمی‌خواهد آسمان و زمین را به هم ببافم
و به جنگِ الفبا بروم
بگذار همه چیز
همان‌طور که هست بماند
و من خیال کنم
تو هم به من فکر می‌کنی
تو هم دلتنگ من می‌شوی
تو هم واژه‌ای برای نوشتن از احساست،
پیدا نمی‌کنی
بگذار دلخوش باشم
که تو هم منتظر خبری از من هستی
و به دیدارهای گذشته،
هزاران بار فکر کرده‌ای
من هم قول می‌دهم
از نوشتن به تو دست بکشم

#giyaband
#شعر

نویسنده‌ها شکارچی رویداد‌هایند

دیشب داستانی واقعی از یکی از دوستانم خواندم که بسیار غم‌انگیز بود. از یک طرف آرزو کردم هیچ‌کس جای آن دوست نباشد و تجربه‌ای چنین تلخی را نچشد، و از طرف دیگر، خودم خواهان تجربه‌ی او شدم. شاید بپرسید چرا؟

چون کسانی که می‌نویسند، شکارچی وقایع‌اند. دلشان می‌خواهد به اندازه‌ی هزاران نفر در زندگی‌شان تجربه‌های مختلف کسب کنند تا در نوشتن به کمک‌شان بیاید. آن‌ها می‌خواهند سر از زندگی عالم و آدم در بیاورند، حتی کسانی که در گذشته زندگی کرده‌اند. این کنجکاوی و عطش برای درک زندگی، نویسندگان را به جستجو در گوشه و کنار جهان وادار می‌کند.

شاید خنده‌دار به نظر بیاید، اما گاهی دلم می‌خواهد تمام اتفاقات تلخ دنیا را تجربه کنم؛ از نداری و بدبختی گرفته تا درد عشق، مرگ و از دست دادن‌ها. فکر می‌کنم هرچه تلخ‌تر، دستم پرتر و نوشتن آن‌ها شیرین‌تر و آسان‌تر خواهد بود. به همین دلیل، گاهی از خواندن داستان‌های واقعی و ماجراهای زندگی دیگران حسادت می‌کنم. حسادت به نویسنده‌ای که توانسته تجربه‌ای ارزشمند و عمیق کسب کند که در نوشتن به کمکش بیاید، حتی اگر آن تجربه تلخ و تحملش سخت باشد.

نوشتن از تجربه‌های زیسته نوعی دیگر به دل می‌نشیند و مخاطب را به شکلی خاص‌تر درگیر می‌کند. داستان‌هایی که با احساس و درد واقعی همراه‌اند، به راحتی می‌توانند بر دل مخاطب بنشینند. هرچقدر این تجربیات احساسی‌تر و غم‌انگیزتر باشند، بیشتر جذب می‌شوند. چرا که نفس انسان چنین است؛ کامش با تلخی‌ها شیرین می‌شود و راحت‌تر ارتباط برقرار می‌کند و می‌پذیرد.

احساساتی مثل اندوه، ناامیدی، و شکست، در عین تلخی، ما را به هم نزدیک‌تر می‌کند. گاهی در زندگی خودمان، وقتی با دردها و چالش‌ها مواجه می‌شویم، می‌فهمیم که این احساسات نه تنها منحصر به فرد نیستند بلکه مشترک هستند و ما را به عنوان انسان‌هایی با تجارب مشترک به هم متصل می‌کند. این احساس همدلی فرصتی است تا با دیگران ارتباط برقرار کنیم و از این روابط عمیق‌تر، داستان‌های غنی‌تری بیافریم.

#giyaband
#یادداشت‌نویسی

🎊ویژه‌برنامه‌ی قصه‌ای نو از افسانه🎊

🍉شب چله، شب افسانه🍉
«هر افسانه، نوری در دل تاریکی یلداست»

🍉در این وبینار:
✔️افسانه‌ای زیبا می‌شنوید🤩
✔️در مسابقه‌ای جذاب شرکت می‌کنید🤩
✔️از طرف نشر پیدایش جایزه‌ می‌گیرید🤩

🍉روز:
یکشنبه، ۲۵ آذر

🍉زمان:
ساعت ۱۹ (به وقت ایران)

🍉نحوه‌ی برگزاری:
آنلاین، در بستر اسکای‌روم

👫مناسب برای:
کودکان و نوجوانان فارسی‌زبان در سراسر جهان

👩🏻‍🏫تسهیلگر:
نسیم فرخنده (مترجم، نویسنده و مروج کتاب کودک)

🌷ورود برای همه‌ی بچه‌ها آزاد و رایگان است🌷

✅ لطفا همگی ۵ الی ۱۰ دقیقه قبل از شروع کلاس، با فیلترشکن خاموش، روی لینک زیر کلیک کنید و با گزینه‌ی مهمان وارد شوید:

https://www.skyroom.online/ch/eisa164/nassimfarkhondeh

‼️اگر لینک باز نشد، کل لینک را کپی کنید و در مرورگر خود (ترجیحا فایرفاکس یا کروم) کپی کنید.

دوستدار همیشگی شما- نسیم فرخنده🌹
https://zil.ink/nasime_gheseha

تا این حد فراموشکارم که اگر نوشته‌های خودم را جایی بخوانم، تشخیص نمی‌دهم آن را خودم نوشته‌ام. مثل این شعر که واقعاً نمی‌دانم خودم نوشته‌ام یا فردِ دیگری. اما در بایگانی نوشته‌های خودم بود. شاید اصلاً همین‌جا به اشتراک گذاشته باشم. هرچه که هست و هر که نوشته، به دلم نشست و می‌خواهم دوباره بگذارمش. 😁

عروسی واژه‌ها

دیریست که در سرزمین رؤیا
به روی دفترم واژه‌ها را
همچو دانه‌های گندم می‌کارم
خوشه‌های نارسِ نوشته‌هایم
در موج شبانه محو می‌شوند
و انتظار می‌ماند و انتظار
عاقبت چه کسی
پا به دنیای خیالم خواهد گذاشت
در عروسی واژه‌هایم
چه کسی خواهد رقصید
جز این قلم که
با من تا انتهای تنهایی خواهد آمد

دختران آفتاب

اعتقاد دارم کار خوب و ارزشمند، هنر خوب و ارزشمند، حتی بعد از گذشت سال‌ها نیز مخاطب خود را پیدا خواهد کرد. چند سال پیش دلم می‌خواست فیلم دختران آفتاب را ببینم. اما نمی‌دانم چرا و به چه دلیل فیلم را تماشا نکردم و اصلاً از یاد بردم. تا دیشب بدون اینکه چیزی دوباره‌اش بشنوم و بدانم، به گوگل رفتم و اسمش را به‌صورت غیرارادی جست‌وجو کردم. فیلم را تا آخر با اشتیاق تماشا کردم.

فیلم دختران آفتاب به کارگردانی اوا هوسون است. فیلم به داستان جنگجویانی زن می‌پردازد که علیه نیروهای داعش در خاورمیانه مبارزه می‌کنند. این فیلم بر اساس رویدادهای واقعی و تجربیات زنان جنگجو شکل‌گرفته است.

گلشیفته فراهانی در این فیلم نقش بهار را بازی می‌کند که فرماندهٔ یک گروه از زنان جنگجو به نام دختران آفتاب است. داستان حول محور تلاش‌های این گروه برای بازپس‌گیری شهرشان از دست نیروهای داعش می‌چرخد. فیلم نه‌تنها روی جنگ و مبارزه تمرکز دارد، بلکه به زندگی شخصی این زنان، از دست‌دادن‌هایشان، امیدها و ارادهٔ قوی آن‌ها برای رسیدن به آزادی نیز می‌پردازد.

فیلم "دختران آفتاب" در سال ۲۰۱۸ در جشنواره کن نیز به نمایش درآمد و توانست توجه زیادی را به خود جلب کند. بازی قدرتمند گلشیفته فراهانی و دیگر بازیگران در نشان‌دادن شجاعت و استقامت این زنان از نقاط قوت فیلم است.

صحنه‌ای در فیلم بود که من را بسیار تحت‌تأثیر خود قرارداد؛ زنی که به همراه سه فرزندش اسیر شده و با بهار از مخفیگاه داعش فرار می‌کنند. در شبِ قبل از فرار، کیسهٔ آب بچه پاره شده و درد زایمان زن شروع می‌شود. اگر بچه به دنیا بیاید، فرارکردن دشوار می‌گردد. به همین سبب زن باید تا رسیدن به‌جای امن صبر کند. در روز فرار، او درد را تحمل می‌کند و بهار کنارش می‌ماند و کمکش می‌کند بچه در عین فرار به دنیا نیاید.

بعد از موفقیت، در چندقدمی شهری که داعش تصرف کرده، بچه به دنیا می‌آید. تنها یک زن می‌تواند لحظهٔ تولد بچه را درک و لمس کند. این صحنه چنان تکانم داد که از صمیم قلب به زن بودنم و دیگر زنان شجاع، مخصوصاً زن‌های کرد، افتخار کنم. با دیدن این صحنه اشک ریختم و با خودم عهد بستم تا وقتی زنده‌ام کاری برای زنان محروم سرزمینم بکنم.

شاید الان ندانم دقیقاً چه‌کار می‌توانم انجام بدهم، اما وقتی این ذهنیت در من وجود داشته باشد، یک روز راهش را هم پیدا می‌کنم. شاید همین نوشتن خودش یک راه برای کمک به زنان باشد که در آینده نتیجهٔ خوبی بدهد.

بازیِ بی‌نظیر گلشیفته فراهانی هم یکی دیگر از نکاتی بود که در فیلم من را تحت‌تأثیر قرارداد. باعث شد که بارها در دلم بگویم، چرا؟
چرا بازیگران توانمند کشورم باید در جایی دیگری غیر از کشور خود نقش‌آفرینی کنند. این اسلام چه دارد که این همه فاصله ایجاد می‌کند و برای زنان این همه محدودیت به وجود می‌آورد.

ای‌کاش موضوع فقط بر سرپوشش زن و تکه‌ای پارچه بود. ای‌کاش ارزش زن‌ها زیر پا گذاشته نمی‌شد. مطمئنم خیلی از زن‌ها برای آزادی بیان و بازپس‌گرفتن ارزش‌های خود می‌جنگند.

حتی گلشیفته هم با بازی بی‌نظیر خودش، برای اعتراض علیه تبعیض میان زنان و مردان می‌جنگد. برای زنانگی و حق‌هایی که در کشورش از او گرفته شد.

#giyaband
#یادداشت‌نویسی

چرا دروغگو شده‌ام


این روزها هرچه بگویم، برعکس آن می‌شود. اگر بگویم روز است، شب می‌شود. اگر بگویم آسمان آفتابی است، ابری می‌شود. اگرچه توجهی نمی‌کنم؛ اما دخترم بارها گفته که دروغگو هستم. از من می‌پرسد:
- چرا می‌خواییم بریم بیرون؟
می‌گویم برای خرید.
خوشحال می‌شود. اما وقتی از خانه بیرون می‌زنیم، اتفاقی می‌افتد یا کاری پیش می‌آید که فرصت خرید پیدا نمی‌کنیم. عصبانی می‌شود. خیال می‌کند من او را فریب داده‌ام.

می‌گویم وقتی مدرسه تعطیل شد و دنبالت آمدم، برایت بستنی می‌خرم. اما هوا به‌یک‌باره چنان سرد می‌شود که اگر بستی بخریم، مضحک به نظر می‌آید. گذشته از این نگران سلامتی‌اش می‌شوم و می‌ترسم گلودرد بگیرد. باز عصبانی می‌شود و می‌گوید دروغ گفتم.

می‌گویم بعد از یک ساعت دیگر تلفن همراهم را به تو می‌دهم. اما یادداشتم طولانی می‌شود و یک ساعت و نیم طول می‌کشد. باز خیال می‌کند من به او دروغ گفته‌ام. در این مدت بدون اینکه خودم بدانم، از این دروغ‌ها زیاد گفته‌ام. حتی به خودم.

از شب برنامه می‌چینم که از فردا داستانم را ادامه بدهم. فلان یادداشت را بنویسم. فلان فیلم را تماشا کنم. کتابی را که دانلود کرده‌ام بخوانم. فلان پادکست را گوش بدهم. لباس مشتری را کامل کنم. از وبگاه فردی دیدن کنم و.‌‌...
اما فردا وقتی روز روبه‌پایان رفت، یاد برنامه‌ام می‌افتم. فرصت برای انجام آن از دست می‌رود و باوجدان درد به رختخواب می‌روم و احساس می‌کنم خودم را هم فریب داده‌ام. منِ درون هم شروع به سرزنش می‌کند.

به دوستی می‌گویم در وبینارش شرکت می‌کنم اما وقتی یادم می‌آید که جلسه تمام شده باشد. آن دوست هم خیال می‌کند دروغ گفته‌ام و به حرفم عمل نکرده‌ام. دلخور می‌شود. سرسنگین می‌شود. کانالم را ترک می‌کند.

به کسی قول می‌دهم با او بیرون بروم، اما وقتی به آن فکر می‌کنم می‌بینم اصلاً به صلاح نیست بیرون برویم. خبر می‌دهم که نمی‌آیم. ناراحت می‌شود. بلاک می‌کند. قهر می‌کند و می‌رود. می‌گوید من اهل عمل نیستم. فقط بلدم قولِ بیهوده بدهم. می‌گوید به‌جای آموختن نوشتن، بروم و درس عمل‌کردن یاد بگیرم.

راستی از کی دروغگو شدم؟ از کی اهل عمل نیستم و دیگر به حرف‌هایم عمل نمی‌کنم. چرا هیچ‌چیز آن طور که من می‌خواهم نمی‌شود. چرا وقتی منفعت دیگران را در نظر می‌گیرم، آدمی می‌شوم که حرف و عملم یکی نیست.

روزهایم مثل گل‌های پیچک روی دیوار باغ‌ها به هم گره‌خورده و من توان باز کردن گره‌ها را ندارم. قلبم اغلب پر از آشوب است و چه کسی از دلِ پر از آشوبم خبر دارد.
#giyaband
#یادداشت‌نویسی

از من نخواه

از من نخواه عشق را پنهان کنم
نخواه که صبور باشم
نخواه که بخندم و به رو نیاورم

رخِ زردم مثل پاییز
رازها را فاش می‌کند

از من نخواه دیوانه نباشم
نخواه که از عهدهٔ این رنج برآیم
نخواه که در این آتش خاکستر نشوم

این درخت نیمه خشکیده
روزهاست ریشه‌هایش مرده
روزهاست رنگِ سبزش را از یاد برده

از من نخواه در این زمستان سرد بهار باشم
نخواه آبروی عشق را حفظ کنم
نخواه سکوت کنم
من لبریزم از ناگفته‌ها
#giyaband
#شعر

شب که می‌شود

روزها به تو فکر نمی‌کنم
از دوست‌داشتنت دست می‌کشم
و سرگرمِ زندگی می‌شوم
شعر می‌خوانم
شعر می‌نویسم
به گل‌ها آب می‌دهم
آشپزی می‌کنم
دکور خانه را تغییر می‌دهم
به پارک می‌روم
قدم می‌زنم
به تماشای زندگی آدم‌ها می‌نشینم
اما شب که می‌شود،
نقش بازی نمی‌کنم
تو
در تمام لحظه‌های تاریکم حضور داری
و خواب‌هایم را پریشان می‌کنی
#giyaband
#شعر

نمی‌دانم یا نمی‌خواهم بدانم

در گلویم چیزی مثل تکه استخوانی گیرکرده است که نمی‌دانم غم است یا دلتنگی. شعر است یا یاوه‌گویی. داستان است یا خاطره‌ای که نزیسته‌ام. عشق است یا احساس تنهایی و نیاز. ضعف است یا قدرت و ایستادگی.

نمی‌دانم من تغییر کرده‌ام یا دنیا. من تغییر کرده‌ام یا آدم‌ها. من تغییر کرده‌ام یا جریان زندگی. من تغییر کرده‌ام یا خلق‌وخوی دیگران. من تغییر کرده‌ام یا قلم. من تغییر کرده‌ام یا نوشتن من را تغییر داد.

نمی‌دانم من سخت می‌گیرم یا زندگی. من سخت می‌گیرم یا آدم‌ها. من سخت می‌گیرم یا عشق. من سخت می‌گیرم یا زندگی. من سخت می‌گیرم یا زمانه. من سخت می‌گیرم یا همه چیز به‌خودی‌خود سخت است.

نمی‌دانم من می‌ترسم یا زندگی ترسناک شده. از رسیدن می‌ترسم یا نرسیدن. تنها ماندن ترسناک است یا ماندن از روی اجبار. شکستن ترسناک است یا التماس برای ماندن. گذر زمان ترسناک است یا دورماندن از تو. از آینده می‌ترسم یا از حال. از خودم می‌ترسم یا دیگران. از خودم فرار می‌کنم یا از احساس‌های ترسناک. از بودن با تو می‌ترسم یا از روزی که من را ترک کنی.

نمی‌دانم به چه باید دل‌خوش کنم. به نوشتن هرآنچه تنها به درد خودم می‌خورد یا به نانوشته‌های در سرم. به حضور همیشگی‌ات در افکارم یا به غایب‌بودنت در تمام لحظه‌هایم. به شعرهایی که شعر نیست یا شعرهایی که شاید روزی بسرایم. به زندگی دل‌خوش کنم یا مرگی که سرآغاز تولدی دوباره‌ست.

نمی‌دانم کیستم و چیستم. چرا هستم و نیستم. چرا می‌خواهم و نمی‌خواهم. چرا امیدوارم و چرا ناامید. چرا شاد هستم و چرا نیستم. چرا تلاش می‌کنم و چرا کاری نمی‌کنم. نمی‌دانم باید بدانم یا خود را به ندانستن بزنم.

نمی‌دانم
نمی‌دانم
نمی‌دانم.