ایست‌گاه اندیشه‌ورزی| روزنوشت‌های فریبا نبی‌زاده

عشق به خود
 
«عشق به خود» یعنی دوست داشتن خود؛ یعنی شفقت‌ورزی. «عشق به خود» یعنی عشق به طبیعت و جهان پیرامون. تا خود را دوست نداشته باشیم نمی‌توانیم به دیگران عشق بورزیم.
مهرورزی و دوستی با خود اساس مهرورزی به دیگران است. وقتی بتوانیم خود را دوست داشته باشیم می‌توانیم دیگران را هم بهتر دوست داشته و ارتباط بهتری برقرار کنیم.
با دادن عشق به خود رابطه بهتری با جسم و روان خود برقرار می‌کنیم.
عشق به خود ما را با خودمان آشناتر می‌کند. بهتر خودمان را درک می‌کنیم و می‌پذیریم.
با عشق به خود خودشناسی زیباتر می‌شود.
عشق به خود محبت را در دل دوصد چندان می‌کند و در بیرون از ما این عشق متجلی می‌شود. بنابراین هر چه بیشتر به خود عشق بورزیم رشد بیشتری خواهیم داشت.
در کتاب مشترک «سودای عشق» که اولین تجربه نگارشم طی این سال‌هاست دربارة «عشق» نوشته‌ام و به سخن نلسون ماندلا که در این باب گفته اشاره کرده‌ام:

«انسان‌ها آفریده شده‌اند تا به آن‌ها عشق ورزیده شود و اشیا ساخته شده‌اند که مورد استفاده قرار بگیرند. دلیل آشفتگی‌های دنیای امروزی این است که به اشیا عشق ورزیده می‌شود و انسان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند.»

این سخن نغز یادآور مبحث بسیار مهمی در خودشناسی است به عنوان «عشق ورزی» یا همان «عشق به خود.»

ادامه‌ی مطلب را می‌توانید در وبگاهم به نشانی:

https://faribanabizadeh.ir/2225

بخوانید.

✍فریبا نبی‌زاده

#جستار_نویسی
#عشق‌ورزی
#خودشناسی

https://t.center/faribanabizadeh

دوباره‌سنحی چیست؟

در خودشناسی بر مبنای روانشناسی عملی، به روشی که بتوانیم باورها، افکار و اعتقادات خود را محک بزنیم و آن‌ها را دوباره بسنجیم، «دوباره‌سنجی» می‌گویند.
رنه دکارت فیلسوف، دانشمند و ریاضی‌دان فرانسوی قرن هفدهم می‌گوید:
«من فکر می‌کنم، پس هستم.»

از آنجائی که انسان قدرت اندیشیدن و فکر کردن دارد می‌تواند نسبت به باورها و اعتقادات قبلی خود بازنگری داشته باشد.
بیشتر باورهای قدیمی و کهنه حاصل تبلیغات محیطی، تلقین اطرافیان و تکرار در ذهن‌مان شکل گرفته‌اند. دکارت براساس سیستم کارتزین برمبنای علمی ثابت کرد طبق مراحل زیر می‌توان نسبت به اعتقادات خود دوباره سنجی کرد.

مراحل شش‌گانه

✅ذهن خود را از باورهای گذشته نسبت به موضوع پاک کنید و با شک به حقیقت داشتن آن، بدون شتابزدگی به جستجوی حقیقت بپردازید.
✅موضوع موردبررسی را مثل یک معادله ریاضی به احزا کوچک، بسیط و غیرقابل تجزیه تقسیم کنید.
✅برای اجزا بدست آمده ترتیب و توالی در نظر بگیرید.
✅مراقب باشید که هیچ جزیی از قلم نیافتاده باشد.
✅اجزا مزبور را تجزیه و تحلیل کنید. تعاریفی برای‌شان به دست بیاورید. ریشه یابی کنید و خوب و بد، مزایا یا مضار آن‌ها را بسنجید.
✅نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل را کنار هم قرار دهید و ترکیب کنید تا به باورهای جدید خود برسید.

از این رو آگاهی از روش درست اندیشیدن و در نتیجه شناخت و اصلاح باورهای غلط، در خوشبختی انسان‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و می‌تواند تحول عظیمی در زندگی‌شان ایجاد کند.

✍فریبا نبی‌زاده

#روزنوشت
#خودشناسی

https://t.center/faribanabizadeh

باور چیست؟

«باور یا عقیده، فکری است که انسان به درستی آن یقین دارد و آن را به عنوان یک حقیقت مسلم پذیرفته و قبول کرده است.» *

معمولا اولین الگوهای شکل‌دهنده‌ی باور در سنین کودکی، والدین، معلمان و محیطی است که کودک در آن پرورش یافته است.
به مرور زمان تحت تأثیر تلقین، تبلیغ و تکرار این باورها در ذهن فرد تثبیت شده و تا بزرگسالی همراه او خواهد ماند.
باوری که براساس انتخاب خود فرد شکل نگرفته ملاک، معیار و مقیاس سنجش و قضاوتش می‌شود درباره‌ی افراد و محیط پیرامونش.در حقیقت خوب و بد را بر مبنای باور ذهنی خودش تعیین می‌کند.

کودکی که متولد می‌شود ملاکی برای خوب و بد بودن ندارد چون هنوز باوری در او شکل نگرفته است.

بهترین روش برای تعیین باور، کشف
حقیقت از راه تجزیه و تحلیل و دوباره‌سنجی افکار و عقاید قدیمی و پدیده‌های پیرامون هر فرد است.

انسان بالغ براساس توانایی‌های ذاتی که دارد می‌تواند انتخاب کند و نسبت به باورها، عقاید و عادت‌های خود تجدیدنظر کند. درستی و نادرستی آن‌ها را بسنجد و آن‌چه را که برای خود و دیگران مناسب و شایسته است بپذیرد و یا اصلاح کند.

در این مرحله شناخت و آگاهی پایه و اساس است.

زرتشت پیامبر هزار سال قبل، پندار نیک را مقدمه و لازمه‌ی گفتار نیک و کردار نیک دانسته است که همانا معنایش این است؛
شناخت مقدم است بر رفتار کلامی و غیرکلامی.

زنده یاد استاد خواجه نوری شناخت انسان یعنی باور فرد نسبت به خودش، دیگران و محیط پیرامونش را مقدمه و عامل رفتار و کنش و واکنش او می‌داند و اصلاح این شناخت، به کمک تمرین دوباره‌سنجی را لازمه اصلاح و تغییر رفتار فرد می‌داند.
✍فریبا نبی‌زاده

#روزنوشت
#خودشناسی

*منبع کتاب باوردرمانی
نوشته ا. خواجه نوری و لیدا مشغق

https://t.center/faribanabizadeh

دیروز در وبینار نوشتیار جمله‌ای نوشتم با این مضمون:

«می‌نویسم تا خوانده شوم.»

بعد از خودم پرسیدم: «واقعاً دلم می‌خواهد خوانده شوم؟» شاید کسی از نوشته‌هایم خوشش نیاید. خب، تکلیف چیست؟ آیا باید زانوی غم بغل بگیرم و دست از نوشتن بکشم؟ یا نه، به قول مارک منسون: «خوشش نیاید که نیاید، به کتف‌ام.»
استاد مقدسی در کانال تلگرامی خود از کشف جدیدش نوشته بود:

«اخیراً کشفی کرده‌ام که هربار تایید شدنش هیجان‌زده‌ام می‌کند. فهمیده‌ام که بعضی آدم‌ها بخشی از وجودشان نوشتاری است. بعضی‌ها بخشی از وجودشان از جنسِ رنگ و طراحی است، بعضی‌ها از جنسِ نواختن، بعضی‌ها از جنس ورزش کردن، بعضی‌ها از جنسِ آراستن و بعضی‌ها از جنسِ پختن و طعم دادن. امّا این حرف یعنی چه؟ یعنی کسی که می‌نویسد، نوشتن محصولِ کارش نیست، بخشی از بودنِ او است. مثلاً سی درصد از بودنش نوشتاری است. اگر ننویسد ناقص است، به معنای دقیق کلمه زنده نیست، تحقق پیدا نمی‌کند، گم و گیج است، وجود ندارد. او خیلی وقت‌ها نمی‌نویسد ‌که خبری بدهد، تحلیل کند یا راهکاری اخلاقی بدهد. او می‌نویسد تا بتواند بیشتر باشد. می‌نویسد تا خودش را بیشتر تجربه کند. بخشی از وجود او نوشتاری است. برای همین نمی‌تواند که ننویسد. نمی‌تواند نوشتن را رها کند. او انتخاب نمی‌کند که بنویسد. او نیاز دارد که بنویسد. خیلی از نقاش‌ها هم همینطوراند. نمی‌کِشند تا محصولی تولید کنند. بخشی از بودنشان از جنس طراحی و رنگ است. می‌کشند تا باشند و زنده‌تر باشند. خیلی از نوازندگان هم، آشپزها هم و ... .

چرا فکر می‌کنم این کشف عجیبی است؟ چون نگاهم را به جستجوهای خودم و خیلی‌های دیگر عوض کرده است. یکی مثل من برای خوشبختی و احساسِ زنده بودن باید بنویسد  فارغ از نتیجه، فارغ از اینکه خوانده می‌شود یا نمی‌شود. شما هم اگر بخش گمشده‌ای دارید که نمی‌دانید از چه جنسی است، چیزهای مختلف را امتحان کنید تا بفهمید. قرار نیست صرفاً نقاشی یا موسیقی یاد بگیرید. قرار است بخش گمشده‌ای از خودتان  را پیدا و زندگی کنید، فارغ از اینکه نقاشی چشمگیری بکشید یا نه، یا نوازنده‌ای حرفه‌ای بشوید یا نه. شما برای بودن، این ‌کارها را انجام می‌دهید.

@TheWorldasISee

من هم از آن دسته افرادی هستم که نوشتن بخشی از وجودم است. یعنی با نوشتن بودنم را بهتر حس می‌کنم.

با نوشتن است که می‌توانیم خودمان را پیدا کنیم. نقاط ضعف و قوت خود را ببینیم و در جهت اصلاح و تقویت آن‌ها کوشا باشیم.

#فریبانبی‌زاده
#روزنوشت
#نوشتن
#خودشناسی

https://t.center/faribanabizadeh

شعرخوانی|رسیدن به آرامش

تعهد به نوشتن طی روز در حد یک جمله، یک پاراگراف و یا حتی یک کلمه عادتی دیرینه است که به مرور به یک روتین روزانه تبدیل شده است. 
نوشتن از وقایع روزانه، نوشتن از احساسات، نوشتن افکار و نشخوارهای ذهنی، نوشتن برنامه‌ی محتوایی و ... باعث نظم بخشی و انجام کارها به بهترین نحو می‌شود. ضمن این که با نوشتن به آرامش می‌رسم.
علاوه بر نوشتن، خواندن شعر در هر سبکی مرا سبک‌بال می‌کند و به اوج آرامش می‌رساند به خصوص وقتی دفتر شعر زنده‌یاد پدر عزیزم را ورق می‌زنم و تک‌تک واژه‌هایی را که با قلم و دست‌خط زیبایش سروده و نگاشته می‌خوانم، خاطرات گذشته را برایم تداعی می‌کند و به راستی آرامشی عمیق در بطن وجودم احساس می‌کنم.
خاطرم هست پدرم برای هر مناسبتی شعری می‌سرود. در خوشی‌ها و ناخوشی‌ها افکارش به زیبایی تراوشی داشت که طی دوران پربرکت حیاتش توانست چندین دفتر شعر را به اشعارش مزین کند و برای ما فرزندانش به یادگار بگذارد.
روحش شاد و یادش گرامی ❤️🌺

نهم امرداد ۱۴۰۳
✍فریبا نبی‌زاده

#شعر
#نوشتن
#آرامش
#خودشناسی
#روزنوشت

https://t.center/faribanabizadeh

برشی از کتاب «سودای عشق»

موضوع: مهرورزی

«مهربانی» واژه‌ای است تاثیرگذار در زندگی همه‌ی ما انسان‌ها.
مهربانی حیات‌بخش است،
صلح و صفا و دوستی را جلا می‌بخشد و روح تازه در وجودمان می‌دمد.
مهربانی حس همدلی، وفاداری و ایثار را در ما دوصد چندان می‌کند.

یکی از تکنیک‌های بسیار کاربردی در کلاس‌های خودیاری، «مهربانی و مهرورزی» است.
افرادی که مهربان هستند و بی‌دریغ مهرشان را نثار دیگران می‌کنند، بسیار دوست داشتنی‌تر هستند و در ذهن و خاطره‌ها ماندگارتر.

البته مهرورزی و مهربانی را باید حد و مرزی قائل شد چون افرادی که بی‌دریغ مهر می‌ورزند گاهی بدون توجه به این نکته به خودشان آسیب می‌رسانند و در واقع از خودشان بیش از اندازه مایه می‌گذارند و به عبارتی مهرطلب می‌شوند.

با خودشناسی صحیح می‌آموزیم که چگونه و به چه اندازه به دیگران مهر و محبت کنیم.

مهرورزی می‌تواند به صورت؛
مهرورزی به خود, به دیگران, به همسر، به فرزندان، همکاران، دوستان و ... باشد.

«مهرورزی با خود» تکنیکی است که لازم است همه به خصوص بانوان آن‌ را بیاموزند.
احساس آدم‌ها در روزهای مختلف متفاوت است. گاهی شادند، گاهی پرانرژی و قوی و بعضی اوقات هم بی‌حوصله و فرو رفته در لاک خود، کم حرف و عصبی.

درک این نکته که در لحظه حال‌مان خوب است یا بد، نیازمند شناخت احساسات خود است تا بتوانیم با تمرین به وضعیت تعادل و نرمال برسیم.

با نوشتن احساسات خود به طور روزانه، می‌توانیم بیشتر در لحظه‌ی حال باشیم و احساسات خوب یا بد خود را لمس کنیم.

با مهرورزی به خود، می‌توانیم کودک درون خود را در آغوش گرفته و دست نوازش بر سرش بکشیم تا حالش خوب شود.
بدین ترتیب دوباره شاد و سرحال می‌گردیم و به آرامش می‌رسیم.

✍فریبانبی‌زاده

#کتاب_خوب
#سودای‌عشق
#خودشناسی
#توسعه‌ی‌فردی
#آرامش

https://t.center/faribanabizadeh

شناخت عمیق خود

«شناخت عمیق خود» راهکاری است که همیشه در کتاب‌های خودشناسی و توسعه‌ی فردی در جستجویش هستیم تا بتوانیم بر ترس‌‌هایمان غلبه کنیم.

یادم می‌آید استاد کلانتری در دوره‌ی آموزشی نویسنده مدرس کتابی را معرفی کردند تحت عنوان «شهامت تدریس» که نویسنده‌ی آن پارکر جی والمر است و نوگل روحانی آن را به سادگی و وضوح ترجمه کرده است. مقدمه‌ی این کتاب را هم نعمت الله فاضلی نوشته‌اند که بر زیبایی و گیرایی آن افزوده است.

گرچه این کتاب آموزشی است اما دیدگاهی روشن در زمینه‌ی شناخت درونیات و آگاهی بخشی به افرادی دارد که قصد دارند به عنوان معلم محتوایی سودمند را به دانشجویان خود بیاموزند.

با تورقی که در بین صفحات کتاب داشتم به وجه مشترکی بین معلم و نویسنده رسیدم.
✅هر دو از جوشش مکنونات درونی‌شان به خلق شاهکار ادبی (داستان یا ناداستان، شعر و ...) و امر آموزش می‌پردازند.

در صورتی که فرد بتواند ارتباطی عمیق با لایه‌های وجودی خود برقرار نماید به عبارتی خودشناسی کند، در شغل و هنرش که همانا نویسندگی و معلمی است موفق‌تر خواهد بود و با عشق بهترین کار را انجام خواهد داد.  

در بخشی از کتاب آمده است:

«وقتی کارتان را دوست داشته باشید، تنها راهی که برای مقابله با دشواری‌ها پیش رو دارید، این است که در آن عمیق‌تر شوید».

«تدریس نیز مانند هر فعالیت انسانی خوب یا بد، از درون فرد برمی‌آید».

یک معلم یا نویسنده‌ای که خود را شناخته، با مخاطبان و دانشجویان خود بهتر ارتباط برقرار می‌کند و کلام‌اش به بهترین نحو در دل و جان آن‌ها می‌نشیند.
در حقیقت ارتباطی درونی و عمیق بین آنها شکل خواهد گرفت.

وقتی نویسنده از زندگی زیسته‌ی خود و تجربیات روزانه‌ی خود در نوشته‌اش می‌نویسد یا معلمی که از همه ابعاد فکری، عاطفی و معنوی با دانشجوی خود ارتباط می‌گیرد، کارش تفننی و باری به هر جهت نخواهد بود بلکه یک کار عمیق و از روی انسانیت است و قابل درک و فهم.

به یاد دارم سال سوم تجربی دبیرستان بودم و دبیر زیست شناسی داشتم که به معنای واقعی انسان بود. جالب این که فامیل ایشان هم «انسان» بود. بسیار مهربان و دلسوزانه علاوه بر درس زیست شناسی درس زندگی به بچه‌ها می‌آموخت و کلاس درس‌ او تنها کلاسی بود که همه‌ی بچه‌ها بخوبی به صحبت‌هایش گوش جان می‌سپردند.

معمولا وقتی می‌خواهیم درباره‌ی موضوعی صحبت کنیم از الگوی چه؟ چگونه؟ و چرا؟ استفاده می‌کنیم و کمتر به این نکته که «چه کسی می‌خواهد حرف بزند؟»، دقت می‌کنیم. در حالی که این مسئله‌ی بسیار مهمی است. تصور کنید هنگامی که کتابی در دست می‌گیریم تا بخوانیم این پرسش‌ها در ذهن‌مان نقش می‌بندد:
نویسنده‌ی کتاب کیست؟، هدفش از نگارش این کتاب چه بوده و چه مسیری را پیموده تا به این جا رسیده؟ آیا شهرت جهانی دارد؟ کتابش جزء پرفروش‌ها بوده؟ آیا نقدی بر نوشته‌هایش هست؟ و ...
هم‌‌چنین در مورد معلمی که با او درسی را گرفته‌ایم لازم است همیشه بپرسیم معلم این درس کیست؟ چه شخصیتی دارد؟ آیا با خودش آشناست؟ آیا آگاه و خودساخته است؟

ممکن است بپرسید خب از نگاه اول چطور می‌شود به این همه اطلاعات فردی و شخصیتی معلم خود پی برد؟

به عقیده‌ی من، اگر چه خودشناسی امری ساده نیست اما از فحوای کلام معلم می‌شود تا حدودی متوجه شد که این شخص در کارش متبحر است و شهامت تدریس را دارد یا صرفا از سر وظیفه کاری را سطحی انجام می‌دهد.

در صورتی که در جهت شناخت بیشتر خود بعنوان یک نویسنده یا معلم تلاش کرده باشیم و به سطح آگاهی خوبی رسیده باشیم قطعا" کیفیت کارمان از نوشته یا محتوایی که تدریس می‌کنیم مشخص خواهد شد و می‌توانیم آموزه‌هایی را که طی حیات خود فراگرفته‌ایم، به خوبی به دیگران انتقال داده و نور و آگاهی بیشتری را به زندگی اطرافیان‌مان ببخشیم.   

#فریبانبی‌زاده
#خودشناسی
#کتاب_خوب


https://t.center/faribanabizadeh

امروز وقتی به فایل جلسه‌ی سوم دوره‌ی آموزه نویس گوش می‌کردم به یکی از توصیه‌های عمومی از کتاب میراندا جولای برخوردم؛
«به همه دوستان‌تان این احساس را بدهید که چیزی ارزشمند در آن‌ها وجود دارد.»
یادم آمد سال‌ها پیش در کلاس خودشناسی درباره‌ی« ۳ میم مثبت» آموختم.
سه حس مهم، محبوب و مفید بودن که هر فردی نیازمند داشتن آن‌ها است.
در ارتباطات اجتماعی و از همه مهم‌تر در جمع خانواده انتقال این حس مثبت به اطرافیان باعث می‌شود تا روابط بهتر و رضایت‌بخشی برقرار کنیم.

همه‌ی افراد دوست دارند که دیده شوند، مورد قبول قرار گیرند و کارشان برای دیگران باارزش و بااهمیت جلوه کند. بنابراین داشتن صداقت در رابطه‌ها کمک می‌کند تا دیگران را با خلوص و با چشم بصیرت ببینیم، بشنویم و به آن‌ها بگوییم که چه قدر برای‌مان مهم، محبوب و مفید هستند.
قطعاً این گونه ابراز صادقانه احترامی متقابل در پی خواهد داشت و این احساس خوب بین افراد تسری پیدا خواهد کرد.
چه خوب است که دلیل حال خوب همدیگر باشیم و در بیان احساسات خود خساست به خرج ندهیم.
در کتاب ارتباط بدون خشونت_ زبان زندگی NVC نوشته‌ی مارشال روزنبرگ تاکید شده است که گام دوم بعد از شناسایی نیازها، بیان احساسات است. هر قدر در ابراز احساسات واقعی نسبت به خود و دیگران تلاش کنیم، روابط موفقیت‌آمیز و مثبت‌تری خواهیم داشت.

#فریبانبی‌زاده
#روزنوشت
#حس_خوب
#خودشناسی
#ارتباط_بدون_خشونت

https://t.center/faribanabizadeh

با نوشتن از احساسات، باورها و عقاید، افکار و رفتارمان می‌توانیم به لایه‌های درونی وجودمان راه یابیم. خوبی‌ها و بدی‌ها، کینه‌ها و حسادت‌ها، افکار مثبت و منفی و خلاصه به قسمت‌های تاریک و سخت دالان‌های پنهان وجود خود رخنه کرده و در گذشته‌ی خود کنکاش کرده و به نتایجی دست یافت که البته ممکن است به تنهایی قابل تحمل برای‌مان نباشد و  درد و رنج فراوانی را به همراه داشته باشد. پس توصیه می‌شود در این مرحله از حضور یک مشاور و متخصص در کنار خود بهره جوییم.
همان‌طور که گفته شد اولین قدم در خودشناسی شناسایی و آگاه شدن است و مرحله بعد پذیرفتن قلبی است که بپذیریم که به عنوان یک انسان در وجودمان این توانایی‌ها و این نقصان‌ها وجود دارد و با قدرتی که خداوند در وجودمان نهادینه کرده تصمیم بگیریم که برای علاج‌اش چه کنیم؟ و لازم است با تمرین و آموزش و یادگیری تکنیک‌های خودشناسی به یاری خود بشتابیم و به دنبال راه حل مناسب برای بهبود اوضاع دورنی خود باشیم. مرحله سوم یعنی تمرین با کمک یک تسهیل‌گر و فرد متخصص مهم‌ترین اقدامی است که در جهت رشد و توسعه‌ی فردی خود می‌توانیم بکار گیریم و به آرامش درونی برسیم تا مصداق این عبارت، باور قلبی‌تان شود.
آری، «نوشتن راهی است به سوی خودشناسی و رسیدن به آرامش درون» البته اگر بخواهید.

✍فریبانبی‌زاده

#نوشتن
#خودشناسی
#آرامش

https://t.center/faribanabizadeh