«عشق به خود» یعنی دوست داشتن خود؛ یعنی شفقتورزی. «عشق به خود» یعنی عشق به طبیعت و جهان پیرامون. تا خود را دوست نداشته باشیم نمیتوانیم به دیگران عشق بورزیم. مهرورزی و دوستی با خود اساس مهرورزی به دیگران است. وقتی بتوانیم خود را دوست داشته باشیم میتوانیم دیگران را هم بهتر دوست داشته و ارتباط بهتری برقرار کنیم. با دادن عشق به خود رابطه بهتری با جسم و روان خود برقرار میکنیم. عشق به خود ما را با خودمان آشناتر میکند. بهتر خودمان را درک میکنیم و میپذیریم. با عشق به خود خودشناسی زیباتر میشود. عشق به خود محبت را در دل دوصد چندان میکند و در بیرون از ما این عشق متجلی میشود. بنابراین هر چه بیشتر به خود عشق بورزیم رشد بیشتری خواهیم داشت. در کتاب مشترک «سودای عشق» که اولین تجربه نگارشم طی این سالهاست دربارة «عشق» نوشتهام و به سخن نلسون ماندلا که در این باب گفته اشاره کردهام:
«انسانها آفریده شدهاند تا به آنها عشق ورزیده شود و اشیا ساخته شدهاند که مورد استفاده قرار بگیرند. دلیل آشفتگیهای دنیای امروزی این است که به اشیا عشق ورزیده میشود و انسانها مورد استفاده قرار میگیرند.»
این سخن نغز یادآور مبحث بسیار مهمی در خودشناسی است به عنوان «عشق ورزی» یا همان «عشق به خود.»