وی موقع خرید کتاب درسی‌ای که استاد دو ماه قبل معرفی کرده: دویست تومن! چه خبره؟ ( کتابفروشی را ترک میکند) چند دقیقه بعد در کتابفروشی دیگر تاریخ مذکر را قیمت کرده و بعد از کمی چانه‌زنی با کمال میل همان مبلغ را پرداخت میکند و زیر لب می‌گوید: اصلا افتادن مال دانشجوئه. ^_^
توی کتاب فروشی کتاب شعر جوانی‌ها بیژن الهی رو باز کردم و براش خوندم: من چاهی را تعلیم کرده‌ام که به آبی نمی‌رسد ولی چه تاریکی زیبایی. موهام رو بوسید و گفت: واقعا چه تاریکی زیبایی!
من که ملول بودمی pinned «زنی که صاعقه وار آنک، ردای شعله به تن دارد فرو نيامده خود پيداست که قصد خرمن من دارد هميشه عشق به مشتاقان ، پيام وصل نخواهد داد که گاه پيرهن يوسف، کنايه های کفن دارد کی‌ام ،کی‌ام که نسوزم من؟ تو کيستی که نسوزانی؟ بهل که تا بشود ای دوست! هر آنچه قصد شدن دارد…»
زنی که صاعقه وار آنک، ردای شعله به تن دارد فرو نيامده خود پيداست که قصد خرمن من دارد هميشه عشق به مشتاقان ، پيام وصل نخواهد داد که گاه پيرهن يوسف، کنايه های کفن دارد کی‌ام ،کی‌ام که نسوزم من؟ تو کيستی که نسوزانی؟ بهل که تا بشود ای دوست! هر آنچه قصد شدن دارد دوباره بيرق مجنون را دلم به شوق می‌افرازد دوباره عشق در اين صحرا هوای خيمه زدن دارد زنی چنين که تويی بی شک ،شکوه و روح دگر بخشد به آن تصوّر ديرينه ،که دل ز معنی زن دارد مگر به صافی گيسويت ،هوای خويش بپالايم در اين قفس که نفس در وی، هميشه طعم لجن دارد
کلاس امروز خیلی خلوته. بچه‌ها رفتن مراسم هفته‌ی سلامت یا یه همچین‌چیزی به ذوق شنیدن صدای گرشا رضایی. من مگه گرشا رضایی هم خواننده‌ست؟، گویان اومدم سر کلاس حوصله‌سربر زبان‌شناسی. هیچ هم تمرکز ندارم. جای نوشتن جزوه، غزل منزوی رو نوشتم که دیشب این مصرعش رو برام فرستاده بود:
زنی که صاعقه‌وار آنک ردای شعله به تن دارد
تمام امروز رو به این شعر جادویی فکر‌کردم و گویا باید بپذیرم دوباره عشق در این صحرا هوای خیمه زدن دارد…
این زن زخم من است. چهل سال آزگار تنها تسلای من در گرو این ماند که او به من فکر میکند، که در خاطرش خطور میکنم، که در رویاهایش مرا ببیند، که به خیالاتش راه پیدا کنم، دیوانه‌ام من. او را در چشم زن‌های دیگر جست‌وجو کردم. نیافتم.
زن‌ها هستند که شادی می‌آفرینند وگرنه ما بدون زن‌ها چه بودیم؟ اگر فقط ما مردها بودیم، عین قارچ از زمین رشد می‌کردیم. در دنیای بدون جنس حوا بی‌تردید تمدن، فرهنگ، شعر، رمان، هنر نقاشی، پیکرتراشی، پیکرتراشی، موسیقی، رقص و اپرا و حتی علم و فناوری وجود نداشت. قطعا جانورهایی بودیم که مثل میمون سر هم می‌پریدیم و همدیگر را تکه و پاره می‌کردیم. جنگ کار مردهاست.
استاد برای تکلیف این هفته صفحه‌ای از روزنامه‌ی شرق‌الاوسط رو فرستاده. توی ترجمه‌ی روزنامه برخلاف متون ادبی نباید از کلماتی که بار عاطفی و احساسی دارن استفاده کرد اما این بار انگار داشتم بندهایی از یک رمان غم‌انگیز رو ترجمه میکردم.
بخش‌هایی از روزنامه گفت‌وگویی بود با زنی‌چهل‌ساله از آوارگان لبنانی. زنی که توی همین ۴۰ سال سه دوره آوارگی رو تجربه کرده و صاحب سه فرزنده. او از این مصیبت اینچنین تعریف میکنه:
یک سال گذشته و ما هنوز آواره‌ایم. این آوارگی کابوسی است که نمی‌دانیم چه زمانی به پایان می‌رسد و پس از آن چه چیزی در انتظار ماست. ترک‌کردن خانه و چیزهایی که به آنها عادت کرده‌ای بسیار دردناک است. سخت‌تر اینکه دیگر نمی‌توانیم به آنها دست پیدا کنیم. وقتی برای اولین بار آوار شدیم تنها کلید خانه‌مان را به همراه داشتیم. خانه‌ای که نمی‌دانم هنوز پابرجاست یا ویران شده؟! در لحظات بمباران فقط آرزو میکردم سرنوشت من و خانواده‌ام یکی باشد. یا همه بمیریم و یا با هم زنده بمانیم.
شاهدهامان هم مثل زندگی‌مان عجیب غریب بودند. شاهد کم داشتیم یعنی اصلا نداشتیم. به حاج‌آقای عاقد گفتم به بچه‌های خودت بگو بیایند شهادت بدهند. قبول نکرد و گفت که پسرهایم رفته‌اند مسافرت. فکر کردم بهانه می‌آورد. بی‌اعتمادی سوغات زشت ماجرای طلاق بود. به همه شک داشتم. چون همه حتی در همدلانه‌ترین حالتشان هم پنهانی تلاش میکردند برای برگرداندنم به آن زندگی. به اصرارم ادامه دادم. گفتم: به آن پسرتان بگویید که صبح در را برایمان باز کرد. صبح علی‌الطلوع خودم را رسانده بودم خانه‌ی حاج‌آقا از ترس اینکه مبادا جایی برود و بست نشسته بودم توی زیرزمین خانه‌اش تا ساعت ۱۰ بشود و آن مرد بیاید. همین طور که در را می‌کوبیدم پسر جوان خوش‌چهره‌‌‌ای در را باز کرد. من از همان صبح محو زیبایی آرام و عجیب چهره‌اش شده بودم. حاج‌آقا با اکراه قبول کرد. پسر را صدا زد و نشست روی صندلی. بعد چند دقیقه مرد جوان بیست و اندی ساله وارد زیرزمین شد. سر بلند کردم که باز به چهره‌اش نگاه کنم. حاج‌آقا بلند رو به پسرش گفت: سلام دادی؟ و پسر آرام و همراه با ذوق کوکانه‌ای سر تکان داد و به سختی چند کلمه حرف زد که یعنی بله سلام دادم. و بعد آن مرد که انگار دستش آمده بود که این پسر بیمار است، طعنه‌زنان پرسید: پسر حاجی! سواد داری؟ بلدی امضا بزنی؟ و صدای خنده‌ی آزاردهنده‌اش پیچید توی محضرخانه و پسر هم با صدای ناموزونی خندید. من ناگهان یاد تمام مظلومان جهان افتادم. یاد تمام شخصیت‌های آرام و مظلوم رمان‌هایم. یاد بتولیِ زمینِ سوخته، یاد عباسِ جای خالی سلوچ، یادِ یوسفِ سمفونی مردگان. باز به خاطرم آمد که بنده‌ی مظلومان جهانم. حالا این پسر با زیبایی عجیب و غریبی که به هیچ‌وجه خبر از مشکلات ذهنی‌اش نمی‌داد، داشت مرا به گریه می‌انداخت. نگاهم چرخید روی آن مرد. به آرام چپیدنش روی مبل کنار حاج‌آقا. به زل زدنش به فرشِ دست‌بافت قرمز رنگ محضرخانه، از ترس اینکه مبادا اشک‌هایش را ببینم. به بدنش که انگار از آخرین باری که لمسش کرده بودم، چندده‌کیلو لاغر شده بود. به خودم تشر زدم که نباید دلم برای مظلومیتِ این مرد بسوزد؟ مظلومیت اگر مجسمه‌ای داشت مگر همین شکلی چپیده روی مبل رنگ‌ورو رفته با بدن تکیده و چشم‌های قرمز و اشک‌های ریزان ساخته نمی‌شد؟ نباید دلم به‌جای ریختن برای مظلومیت پسرِ حاجی برای مظلومیت مردی که هنوز همسرم بود می‌ریخت؟ یاد آن خنده‌ی مضحکش افتادم. اگر هنوز کنارش بودم چقدر از خنده‌اش عصبانی‌تر می‌شدم. و من که انگار با همه‌ی مظلومان جهان ارتباط خونی دارم چقدر خشمگین می‌شدم از واکنش‌های مسخره‌اش و مجبور بودم هی خشم‌هام را بریزم توی دلم و باز هم زورم به قدرت بی‌حد و حصر او توی ایستادن در جای اشتباهِ تمام داستان‌ها نرسد و هی به بخت بدم لعنت بفرستم که چرا نمی‌توانم به مردی که کنارم هست بگویم این پسر مرا یاد کدام کتاب‌ها انداخته است.
امروزم تو موزه‌ی فرش گذشت. از اول تا آخر بازدید مجذوب رنگ‌ها و نقش‌ها بودم و هر لحظه با خودم میگفتم اکنون مرگ می‌تواند فراز آید. همینجوری تنها قدم میزدم و دلم میخواست دست یکی از آدم‌های اونجا رو بگیرم با خودم بکشونم جلوی هر تخته فرش و با ذوق بگم تو هم میفهمی اینها چقدر باشکوه و زیبان؟:))))
