وصیت_نامه_ریحانه_جباری
ﺷﻌﻠﻪ ﺟﺎﻥ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ؛ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ
ﻗﺼﺎﺹ ﻗﺮﺍﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ . ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﻠﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺻﻔﺤﻪٔ
ﮐﺘﺎﺏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﻡ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺣﻖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻢ؟ !
ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ
ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺷﺮﻡ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ، ﭼﺮﺍ ﻓﺮﺻﺖ ﻋﺬﺭ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻭ ﯾﺎ ﺑﻮﺳﯿﺪﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺕ ﻭ ﺑﺎﺑﺎ ﺭﺍ
ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﺮ ﮐﺮﺩﯼ؟ !
ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩٔ ﻧﻮﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ، ﺁﻥ ﺷﺐ ﺷﻮﻡ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ،
ﺟﺴﺪﻡ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ، ﭘﻠﯿﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ
ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺍﻡ ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻫﻢ
ﺷﺪﻩ !
ﻗﺎﺗﻞ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺯﯾﺮﺍ ﻣﺎ ﺯﺭ ﻭ ﺯﻭﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﻪٔ ﺷﻤﺎ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻭ ﺷﺮﻡ ﺯﺩﻩ
ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﯾﺪ، ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺩﻕ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ !
ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺿﺮﺑﻪٔ ﻟﻌﻨﺘﯽ، ﻗﺼﻪ ﻋﻮﺽ ﺷﺪ، ﺟﺴﺪﻡ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ « ﺍﻭﯾﻦ »
ﻭ ﺑﻨﺪﻫﺎﯼ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻭ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﺭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺭﯼ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ
ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻼﯾﻪ ﻧﮑﻦ !
ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ، ﻣﺮﮒ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ ! ﺗﻮ ﯾﺎﺩﻡ ﺩﺍﺩﯼ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽ
ﺁﯾﺪ ﺗﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺳﯽ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺗﻮﻟﺪ، ﺭﺳﺎﻟﺘﯽ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻣﻦ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ .
ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺴﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﯿﭽﻪٔ ﻓﯿﻠﺴﻮﻑ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﮔﺎﺭﯾﭽﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺒﺶ
ﺷﻼﻕ ﻣﯽ ﺯﺩ، ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺳﺐ ﺷﻼﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﯿﭽﻪ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﻭ ﺩﺭ
ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ. ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ، ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﻠﻖ ﯾﮏ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﺎﯾﺪ
ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ، ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﻤﯿﺮﯼ !
ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﯿﺮﻭﺩﺍﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ، ﺩﻋﻮﺍ ﻫﺎ ﻭ ﭼﻘﻮﻟﯽ ﻫﺎﯼ
ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮﺩ. ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺴﺖ ﭼﻘﺪﺭ ﺭﻭﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺩﺍﺷﺘﯽ؟ ! ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﺕ ﻏﻠﻂ
ﺑﻮﺩ !
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﭘﺮﺕ ﺷﺪﻡ، ﺁﻣﻮﺯﺷﻢ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮑﺮﺩ. ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ
ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﻭ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮐﺎﺭ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮﺩ. ﺍﺷﮏ ﻧﺮﯾﺨﺘﻢ، ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﻭ
ﮐﻮﻟﯽ ﻭﺍﺭ ﻫﻮﺍﺭ ﻧﺰﺩﻡ. ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺍﻣﺎ ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪﻡ ﺑﻪ ﺑﯽ
ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺟﻨﺎﯾﺖ.
ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ! ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﭘﺸﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﺘﻢ ﻭ ﺳﻮﺳﮏ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﮑﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ
ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ، ﺷﺪﻡ ﺟﺎﻧﯽ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻗﺼﺪ ﻗﺒﻠﯽ ! ﺭﻓﺘﺎﺭﻡ ﺑﺎ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻌﺒﯿﺮ
ﺷﺪ ﻭ ﻗﺎﺿﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﺪﺍﺩ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﺪ. ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ
ﺳﻮﻫﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﮐﺴﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ.
ﭼﻪ ﺧﻮﺵ ﺧﯿﺎﻝ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﻀﺎﺕ ﺗﻮﻗﻊ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ . ﺍﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ
ﺁﯾﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺿﻤﺎﻧﺘﯽ ﻭﺭﺯﺷﮑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﻮﮐﺲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ
ﮐﺸﻮﺭ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﺸﻘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﮐﺎﺷﺘﯽ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﻤﺎﯾﺘﻢ ﻧﮑﺮﺩ،
ﻭﻗﺘﯽ ﺯﯾﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯﺟﻮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺭﮐﯿﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ . ﻭﻗﺘﯽ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪﻡ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﯾﺎﺯﺩﻩ ﺭﻭﺯ
ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ !
ﺷﻌﻠﻪ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯼ ! ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﺁﮔﺎﻫﯽ،
ﻭﻗﺘﯽ ﭘﯿﺮ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﯾﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪ، ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﭼﯿﺰﯼ
ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻇﺎﻫﺮ، ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ، ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺧﻂ،
ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺑﯿﻨﺶ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺧﻮﺵ.
ﻣﺎﺩﺭ ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﺟﻬﺎﻥ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﻦ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻮ ﻣﺴﺌﻮﻟﺶ ﻧﯿﺴﺘﯽ. ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ
ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻭ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺍﻋﺪﺍﻣﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﺗﻮ
ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ . ﻣﻦ ﺍﺭﺛﯿﻪٔ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ. ﺍﻣﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ
ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﯽ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯼ
ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ، ﮐﺸﻮﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ. ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﯼ،
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﻭﺻﯿﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ.
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰ ﻭ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ! ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺑﺮﻭﯼ ﻭ ﺗﻘﺎﺿﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﺑﮕﻮﯾﯽ . ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺭﺋﯿﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﺳﺪ،
ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻋﺬﺍﺏ ﺑﮑﺸﯽ. ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﯾﺶ
ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﮐﻨﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺠﺎﺗﻢ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ
ﻧﮑﻦ.
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﻡ، ﺷﻌﻠﻪ ﺟﺎﻧﻢ، ﻋﺰﯾﺰﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﻢ، ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﯾﺮﺧﺎﮎ ﺑﭙﻮﺳﻢ . ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ
ﭼﺸﻢ ﯾﺎ ﻗﻠﺐ ﺟﻮﺍﻧﻢ ﺧﺎﮎ ﺷﻮﺩ. ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺩﺍﺭ ﺯﺩﻧﻢ،
ﻗﻠﺐ، ﮐﻠﯿﻪ، ﭼﺸﻢ، ﮐﺒﺪ، ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺯﺩﻥ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺑﺪﻧﻢ ﺟﺪﺍ ﻭ ﺑﻪ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﺪﯾﻪ ﺷﻮﺩ. ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﯿﺮﻧﺪﻩٔ ﻋﻀﻮ ﻧﺎﻣﻢ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﮔﻠﯽ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﺨﺮﺩ ﯾﺎ
ﺣﺘﯽ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. ﺍﺯ ﺻﻤﯿﻢ ﻗﻠﺐ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻗﺒﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ
ﺗﻮ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻧﺸﯿﻨﺶ ﺑﺎﺷﯽ.
#زنان⭐⭐⭐✊🔥