بریده‌ها و براده‌ها
#ونزوئلا
Channel
Iran
7.84K
subscribers
19.9K
photos
6.22K
videos
44.5K
links
you are not what you write but what you have read.
رویکرد اینجا توجه به مطالب و منابع مختلف است
بازنشر مطالب به معنی تایید و موافقت یا رد و مخالفت نیست!
https://t.me/joinchat/AAAAAEBnmoBl2bDScG2hOQ
تماس:
Forwarded from Vahid Online وحید آنلاین
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
صف #پمپ_بنزین در #کاراکاس پایتخت #ونزوئلا.
شهروندان عادی منتظر در صف‌های کیلومتری امیدوارند مقداری از بنزین نفتکش‌های ایران به دستشان برسد.
lantenl
📡 @VahidOnline
شهروندان عادی منتظر در صف‌های کیلومتری امیدوارند مقداری از بنزین نفتکش‌های ایران به دستشان برسد.
lantenl
📡 @VahidOnline
Forwarded from Fox News
#فاکس_نیوز
🔻 همزمان با خروج 5 تانکر #ایران به سمت #ونزوئلا نیروی دریایی ایالات متحده U.S Navy تعدادی کشتی جنگی به همراه هواپیمای «پی ۸ پوسایدون» Boeing P-8 Poseidon از اسکادران VP-26 ( پایگاه جکسون ویل در فلوریدا) را به منطقه کارائیب اعزام کرد.
کشتی های جنگی اعزام شده:
◽️کشتی جنگی یواس‌اس دیترویت USS Detroit (LCS-7)
◽️کشتی جنگی یواس‌اس لاسن USS Lassen (DDG-82)
◽️کشتی جنگی یواس‌اس پربل USS Preble (DDG-88)
◽️کشتی جنگی یواس‌اس فاراگات USS Farragut (DDG-99)
@FoxNews_Chanel
🔻 همزمان با خروج 5 تانکر #ایران به سمت #ونزوئلا نیروی دریایی ایالات متحده U.S Navy تعدادی کشتی جنگی به همراه هواپیمای «پی ۸ پوسایدون» Boeing P-8 Poseidon از اسکادران VP-26 ( پایگاه جکسون ویل در فلوریدا) را به منطقه کارائیب اعزام کرد.
کشتی های جنگی اعزام شده:
◽️کشتی جنگی یواس‌اس دیترویت USS Detroit (LCS-7)
◽️کشتی جنگی یواس‌اس لاسن USS Lassen (DDG-82)
◽️کشتی جنگی یواس‌اس پربل USS Preble (DDG-88)
◽️کشتی جنگی یواس‌اس فاراگات USS Farragut (DDG-99)
@FoxNews_Chanel
گزارش ماهانه اوپك (ماه مي) دقايقي پيش منتشر شد. بر اساس اين گزارش و به نقل از منابع ثانويه،توليد كشورها در ماه آوريل (ماه گذشته) به شرح زير است.
#ايران: ٢ميليون و ٥٥٤هزار بشكه در روز (١٦٤ هزار بشكه كمتر ازمارس)
#عربستان: ٩ميليون و ٧٤٢هزار بشكه در روز (٤٥هزار بشكه كمتر از مارس)
#عراق: ٤ميليون و ٦٣٠ هزار بشكه در روز (١١٣ هزار بشكه بيش از ماه مارس)
#امارات: ٣ ميليون و ٦٠ هزار بشكه دو روز
#ليبي: ١ميليون و ١٧٦ هزار بشكه در روز (٧١ هزار بشكه بيشتر)
#ونزوئلا: ٧٦٨ هزار بشكه در روز
#كويت: ٢ ميليون و ٦٩٧ هزار بشكه در روز.
https://twitter.com/R_Zandi/status/1128290500862259202
#ايران: ٢ميليون و ٥٥٤هزار بشكه در روز (١٦٤ هزار بشكه كمتر ازمارس)
#عربستان: ٩ميليون و ٧٤٢هزار بشكه در روز (٤٥هزار بشكه كمتر از مارس)
#عراق: ٤ميليون و ٦٣٠ هزار بشكه در روز (١١٣ هزار بشكه بيش از ماه مارس)
#امارات: ٣ ميليون و ٦٠ هزار بشكه دو روز
#ليبي: ١ميليون و ١٧٦ هزار بشكه در روز (٧١ هزار بشكه بيشتر)
#ونزوئلا: ٧٦٨ هزار بشكه در روز
#كويت: ٢ ميليون و ٦٩٧ هزار بشكه در روز.
https://twitter.com/R_Zandi/status/1128290500862259202
سمت و سوي تحولات #ونزوئلا براي #ايران بيش از هركشور ديگري مهم است.شكست #مادورو صرفا شكست ساده يك متحد سياسي براي #تهران در #آمريكاي‌لاتين نيست بلكه در روزگار پايان معافيت‌تحريمي نفت ايران مي‌تواند بر ميزان مقاومت بازار بين‌المللي تاثيرگذار باشد.
https://twitter.com/SaraMassoumi/status/1123622159786573824
https://twitter.com/SaraMassoumi/status/1123622159786573824
Forwarded from سهند ایرانمهر
خبرنگار بی بی سی میگوید که در مصاحبه با نیکلاس #مادورو از وی درباره قیمت یک کیلو پنیر در #ونزوئلا پرسیده که مادورو نتوانسته پاسخ دقیقی درباره آن بدهد..او می گوید که قیمت یک کیلو پنیر در ونزوئلا برابر دستمزد یک ماه کار است!
@sahandiranmehr
@sahandiranmehr
Forwarded from تاریخ‌اندیشی ــ مهدی تدینی (هزارتو)
«بادیگارد، رانندۀ اتوبوس، رئیس‌جمهور»
نگاهی به خاستگاه سیاسی مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا
اگر بگوییم «مادورو رانندۀ اتوبوسی بود که رئیس‌جمهور شد»، یا اگر بگوییم «مادورو بادیگاردی بود که رئیس‌جمهور شد»، هم درست است و هم نادرست. درست است چون مادورو با قامت 190 سانتی در جوانی واقعاً بادیگارد بود؛ یا از 1991 واقعاً رانندۀ اتوبوس بود؛ اما نادرست است چون این حس را ایجاد می‌کند که انگار او از سیاست هیچ نمی‌دانست، در حالی که از وقتی کودک بود روی شانۀ پدرش به میتینگ سیاسی می‌رفت و از نوجوانی فعال سیاسی چپ‌گرا بود. مادورو دیپلم نگرفت و تحصیلات دانشگاهی ندارد، در جوانی بادیگارد یکی از شخصیت‌های سیاسی بود، شغلش هم رانندگی اتوبوس بود، اما با تمام توان کار سیاسی می‌کرد، و اگر بدون دیپلم هم می‌توان به ریاست‌جمهوری رسید ایراد از مادورو نیست، شاید ایراد از دموکراسی باشد.
نیکولاس مادورو در سال 1962 در کاراکاس به دنیا آمد، پدرش اجداد یهود داشت (که کاتولیک شده بودند) و مادرش کلمبیایی بود. پدرش از فعالان سرشناس اتحادیه‌های کارگری بود و تب چپ‌گرایی در آن خانه موج می‌زد. نیکولاس هم از رهگذر همین تربیت خیلی زود جذب فعالیت‌های چپ‌گرایانه شد. میل خود به رهبری را در همان نوجوانی نشان داد و رهبر انجمن دانش‌آموزان شد. شیفتۀ کار میدانی و سازماندهی بود، برای همین شاید حتا دبیرستان را تمام نکرد و وقتی 21 سال داشت (1983) بادیگاردِ خوسه ویسنته رانگل شده بود، کسی که بعدها در دولت چاوز در سال 2002 معاون رئیس‌جمهور شد. مادورو در سال 1986 یک سال در کوبا تحصیل کرد، البته شاید بهتر باشد بگوییم «در کوبا دوره دید»، آن هم زیر نظر یکی از انقلابی‌های نزدیک کاسترو.
وقتی به ونزوئلا بازگشت در پایه‌گذاری اتحادیۀ حمل‌ونقل عمومیِ کاراکاس نقش داشت و به عضویت شورای همین اتحادیه درآمد. او از 1991 در متروی کاراکاس (که سیستم حمل و نقل قطاری و اتوبوسی را شامل میشد) رانندۀ اتوبوس بود.
در میانۀ دهۀ نود با مهم‌ترین دوست زندگی‌اش آشنا شد: «هوگو چاوز». چاوز در آن زمان نظامی بود و جنبشی را پایه‌گذاری کرده بود با عنوان «جنبش انقلاب بولیواری». مادورو همزمان که در اتحادیه کار می‌کرد به این جنبش پیوسته بود. چاوز به همراه دیگر افسران این جنبش در سال 1992 اقدام به کودتا کرد که در عرض چند ساعت به شکست انجامید و چاوز به حبس بلندمدت محکوم شد. مادورو به همراه وکیل زنی به نام سیلیا فلورِس برای آزادی چاوز می‌کوشیدند. چاوز بعدها به مهم‌ترین متحد مادورو تبدیل شد و خانم وکیل، سیلیا فلورس، نیز حدود 20 سال بعد همسر مادورو شد.
چاوز در سال 1994 عفو شد و همکاری مادورو با او در همان جنبش انقلاب بولیواری ادامه یافت تا اینکه چاوز در سال 1997 «جنبش انقلاب پنجم» را پایه‌گذاری کرد که در امتداد همان جنبش پیشین بود، زیرا طبق قانون ونزوئلا هیچ حزبی اجازه نداشت از اسم «سیمون بولیوار»، قهرمان ملی این کشور، در نام خود استفاده کند. سال 1998 را باید سال اوج‌گیری چاوز و یارانش دانست. مادور به عنوان نمایندۀ مجمع ملی انتخاب شد و چاوز با 57 درصد آرا به عنوان رئیس‌جمهور ونزوئلا انتخاب شد. در این 20 سال هنوز کسی نتوانسته است مادورو را از دولت دور کند. او در سال‌های 2000 و 2005 دو بار دیگر به عنوان نمایندۀ مجمع ملی انتخاب شد و در دولت نیز به دست راست چاوز تبدیل بود.
مادورو از 2006 وزیر امور خارجۀ ونزوئلا بود و در این مقام بلندگوی آمریکاستیزیِ ونزوئلا و دیگر چپ‌گرایان آمریکای جنوبی بود و البته کار به درگیری با اسرائیل و اخراج سفرا هم رسید، پس از حملۀ اسرائیل به نواز غزه. در سال 2012 وقتی چاوز دوباره به مقام ریاست‌جمهوری انتخاب شد مادورو را به عنوان معاون خود منصوب کرد و به این شکل راه مادورو را برای رسیدن به ریاست‌جمهوری هموار کرد، زیرا چاوز بیمار بود و تنها چند ماه بعد درگذشت و مادورو به عنوان رئیس‌جمهور موقت سوگند خورد و همزمان انتخابات زودتر از موعد نیز اعلام شد.
مخالفان چاوز در انتخابات 2012 گرد «هنریک کاپریلِس» جمع شده بودند (از قضا کاپریلس هم از طرف پدر و مادر یهودی‌تبار است). اما در آن انتخابات چاوز 55 و کاپریلس 44 درصد رأی آورد. پس از مرگ چاوز، کاپریلس در نبرد انتخاباتی با مادورو هم شکست خورد، اما با ناچیزترین اختلاف ممکن: مادورو 50.7 درصد و کاپریلس 49 درصد رأی آورد. هواداران کاپریلس مادورو را متهم به تقلب کردند، اما کاری از پیش نبردند و مادورو رئیس‌جمهور رسمی ونزوئلا شد.
در این نوشتار تنها به مسیر سیاسی مادورو پرداختیم، در پست‌هایی دیگر به چاوز، چاوزیسم و بحران اقتصادی ونزوئلا می‌پردازیم.
مهدی تدینی
#ونزوئلا، #مادورو، #چاوز، #شخصیت‌ها
@tarikhandishi
نگاهی به خاستگاه سیاسی مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا
اگر بگوییم «مادورو رانندۀ اتوبوسی بود که رئیس‌جمهور شد»، یا اگر بگوییم «مادورو بادیگاردی بود که رئیس‌جمهور شد»، هم درست است و هم نادرست. درست است چون مادورو با قامت 190 سانتی در جوانی واقعاً بادیگارد بود؛ یا از 1991 واقعاً رانندۀ اتوبوس بود؛ اما نادرست است چون این حس را ایجاد می‌کند که انگار او از سیاست هیچ نمی‌دانست، در حالی که از وقتی کودک بود روی شانۀ پدرش به میتینگ سیاسی می‌رفت و از نوجوانی فعال سیاسی چپ‌گرا بود. مادورو دیپلم نگرفت و تحصیلات دانشگاهی ندارد، در جوانی بادیگارد یکی از شخصیت‌های سیاسی بود، شغلش هم رانندگی اتوبوس بود، اما با تمام توان کار سیاسی می‌کرد، و اگر بدون دیپلم هم می‌توان به ریاست‌جمهوری رسید ایراد از مادورو نیست، شاید ایراد از دموکراسی باشد.
نیکولاس مادورو در سال 1962 در کاراکاس به دنیا آمد، پدرش اجداد یهود داشت (که کاتولیک شده بودند) و مادرش کلمبیایی بود. پدرش از فعالان سرشناس اتحادیه‌های کارگری بود و تب چپ‌گرایی در آن خانه موج می‌زد. نیکولاس هم از رهگذر همین تربیت خیلی زود جذب فعالیت‌های چپ‌گرایانه شد. میل خود به رهبری را در همان نوجوانی نشان داد و رهبر انجمن دانش‌آموزان شد. شیفتۀ کار میدانی و سازماندهی بود، برای همین شاید حتا دبیرستان را تمام نکرد و وقتی 21 سال داشت (1983) بادیگاردِ خوسه ویسنته رانگل شده بود، کسی که بعدها در دولت چاوز در سال 2002 معاون رئیس‌جمهور شد. مادورو در سال 1986 یک سال در کوبا تحصیل کرد، البته شاید بهتر باشد بگوییم «در کوبا دوره دید»، آن هم زیر نظر یکی از انقلابی‌های نزدیک کاسترو.
وقتی به ونزوئلا بازگشت در پایه‌گذاری اتحادیۀ حمل‌ونقل عمومیِ کاراکاس نقش داشت و به عضویت شورای همین اتحادیه درآمد. او از 1991 در متروی کاراکاس (که سیستم حمل و نقل قطاری و اتوبوسی را شامل میشد) رانندۀ اتوبوس بود.
در میانۀ دهۀ نود با مهم‌ترین دوست زندگی‌اش آشنا شد: «هوگو چاوز». چاوز در آن زمان نظامی بود و جنبشی را پایه‌گذاری کرده بود با عنوان «جنبش انقلاب بولیواری». مادورو همزمان که در اتحادیه کار می‌کرد به این جنبش پیوسته بود. چاوز به همراه دیگر افسران این جنبش در سال 1992 اقدام به کودتا کرد که در عرض چند ساعت به شکست انجامید و چاوز به حبس بلندمدت محکوم شد. مادورو به همراه وکیل زنی به نام سیلیا فلورِس برای آزادی چاوز می‌کوشیدند. چاوز بعدها به مهم‌ترین متحد مادورو تبدیل شد و خانم وکیل، سیلیا فلورس، نیز حدود 20 سال بعد همسر مادورو شد.
چاوز در سال 1994 عفو شد و همکاری مادورو با او در همان جنبش انقلاب بولیواری ادامه یافت تا اینکه چاوز در سال 1997 «جنبش انقلاب پنجم» را پایه‌گذاری کرد که در امتداد همان جنبش پیشین بود، زیرا طبق قانون ونزوئلا هیچ حزبی اجازه نداشت از اسم «سیمون بولیوار»، قهرمان ملی این کشور، در نام خود استفاده کند. سال 1998 را باید سال اوج‌گیری چاوز و یارانش دانست. مادور به عنوان نمایندۀ مجمع ملی انتخاب شد و چاوز با 57 درصد آرا به عنوان رئیس‌جمهور ونزوئلا انتخاب شد. در این 20 سال هنوز کسی نتوانسته است مادورو را از دولت دور کند. او در سال‌های 2000 و 2005 دو بار دیگر به عنوان نمایندۀ مجمع ملی انتخاب شد و در دولت نیز به دست راست چاوز تبدیل بود.
مادورو از 2006 وزیر امور خارجۀ ونزوئلا بود و در این مقام بلندگوی آمریکاستیزیِ ونزوئلا و دیگر چپ‌گرایان آمریکای جنوبی بود و البته کار به درگیری با اسرائیل و اخراج سفرا هم رسید، پس از حملۀ اسرائیل به نواز غزه. در سال 2012 وقتی چاوز دوباره به مقام ریاست‌جمهوری انتخاب شد مادورو را به عنوان معاون خود منصوب کرد و به این شکل راه مادورو را برای رسیدن به ریاست‌جمهوری هموار کرد، زیرا چاوز بیمار بود و تنها چند ماه بعد درگذشت و مادورو به عنوان رئیس‌جمهور موقت سوگند خورد و همزمان انتخابات زودتر از موعد نیز اعلام شد.
مخالفان چاوز در انتخابات 2012 گرد «هنریک کاپریلِس» جمع شده بودند (از قضا کاپریلس هم از طرف پدر و مادر یهودی‌تبار است). اما در آن انتخابات چاوز 55 و کاپریلس 44 درصد رأی آورد. پس از مرگ چاوز، کاپریلس در نبرد انتخاباتی با مادورو هم شکست خورد، اما با ناچیزترین اختلاف ممکن: مادورو 50.7 درصد و کاپریلس 49 درصد رأی آورد. هواداران کاپریلس مادورو را متهم به تقلب کردند، اما کاری از پیش نبردند و مادورو رئیس‌جمهور رسمی ونزوئلا شد.
در این نوشتار تنها به مسیر سیاسی مادورو پرداختیم، در پست‌هایی دیگر به چاوز، چاوزیسم و بحران اقتصادی ونزوئلا می‌پردازیم.
مهدی تدینی
#ونزوئلا، #مادورو، #چاوز، #شخصیت‌ها
@tarikhandishi
Forwarded from تاریخ‌اندیشی ــ مهدی تدینی (هزارتو)
«ونزوئلا و راهی که سرانجام به بن‌بست رسید»
رخدادهای این روزهای ونزوئلا را به هر شکلی روایت کنیم بعید است بتوان عنوان «کودتا» به آن داد. نیازی نیست طرفدار مادورو یا مخالفانش باشیم (و اصلاً کاسۀ داغ‌تر از آش شدن شیوۀ معقولی نیست)، مهم نیست حق را به چه کسی می‌دهیم، اما وقتی حضور گستردۀ مردم را در خیابان‌ها مشاهده می‌کنیم، عنوان «کودتا» معقول به نظر نمی‌رسد، حتا اگر مخالفان صددرصد در موضع ناحق باشند.
اما در این روزها که اخبار را دنبال می‌کردم، نکتۀ اصلی در مورد معضل امروز ونزوئلا مغفول ماند و در این مطلب قصد دارم به آن اشاره کنم. همه از وضعیت اقتصادی نابسامان ونزوئلا صحبت می‌کنند، اما نکتۀ اصلی در اینجا ناکارآمد شدن سازوکار انتخابات در ونزوئلاست. مدافعان مادورو یادآوری می‌کنند که او در انتخاباتی رسمی به پیروزی رسیده و مخالفانش حق اعتراض ندارند. در نگاه نخست هم این حرف منطقی است و نمی‌شود که مخالفان وقتی در انتخاباتی شکست خورده‌اند کشور را به آشوب کشند تا خواست خود را به زور به کرسی بنشانند. اما بهتر است پیش از داوری زودهنگام مروری کنیم بر آخرین انتخاباتی که مادرو پیروزش بود تا ببینیم این تصور چقدر درست است.
▪️انتخاباتِ مه 2018
در آخرین انتخابات ریاست‌جمهوری ونزوئلا، در مه 2018، نیکلاس مادورو پیروزی قاطعی به دست آورد، او توانست 68 درصد آرا را کسب کند، دو رقیب او روی هم چیزی حدود 30 درصد رأی آوردند (هنری فالکون 21 درصد و خاویر برتوچی 11 درصد). پس دیگر اعتراضی نباشد باشد! در آن زمان هر دو نامزد از قبول پیروزی مادورو خودداری کردند و معتقد بودند دخل‌وتصرف‌ها در انتخابات بیش از حد بوده است و نتایج را نپذیرفتند. اما این را هم می‌توانیم بداخلاقیِ بازنده در نظر بگیریم! می‌توانیم بگوییم جنبۀ باخت نداشته‌اند. پس نباید مشکلی در کار باشد و کسی حق ندارد ریاست‌جمهوری مادورو را زیر سؤال ببرد! اما مشکلی در کار هست! مشکل بزرگی هم در کار هست!
در این انتخابات درست است که مادورو پیروزی قاطعی به دست آورد، اما میزان مشارکت در انتخابات پایین‌ترین میزان مشارکت از زمان کودتای 1958 بود! طبق آمار رسمی دولت (که مخالفان قبولش ندارند) تنها 46 درصد از واجدان شرکت در انتخابات پای صندوق‌ها حاضر شدند. به این ترتیب، اکنون پیروزی مادورو معنای دیگری می‌گیرد:
در ونزوئلا 20.5 میلیون واجد شرکت در انتخابات بودند و مادورو 6.2 میلیون رأی آورد. بنابراین، درست است که مادورو 68 درصد آرا را کسب کرد، اما اگر آمار کل واجدان شرایط رأی‌دهی را در نظر بگیریم، او تنها رأی 30 درصد مردم را پشت خود دارد و این یعنی او رئیس‌جمهوری اقلیتی است.
البته چنین محاسبه‌ای را در مورد همۀ نامزدهای پیروز در همۀ انتخابات‌ها می‌توان گفت. بله، می‌توان گفت، و واقعیت هم دارد، اما این مسئله زمانی تبدیل به معضل میشود که میزان مشارکت در انتخابات بسیار پایین باشد، مانند همین انتخابات ونزوئلا. وقتی فقط 46 درصد مردم در انتخابات شرکت کنند، پیروز انتخابات حتا اگر 100 درصد رأی بیاورد، همچنان دولتی اقلیتی است. و البته یادآوری کنم، این 46 درصد، آمار دولتی است و مخالفان صحبت از این می‌کنند که میزان مشارکت واقعی حدود 30 درصد بوده است.
شاید بگویید: «خب حتماً همیشه در ونزوئلا همین‌طور بوده است! پس باید این مشارکت پایین را پذیرفت!» اما این حدس هم کاملاً غلط است. بیایید انتخابات 2013 را به یاد آوریم، وقتی پس از درگذشت هوگو چاوز مادورو برای نخستین بار نامزد ریاست‌جمهوری شد.
▪️انتخابات آوریل 2013
در آن انتخابات مادورو تنها با 1.5 درصد رأی بیش‌تر به پیروزی رسید: مادورو 50.6 درصد و رقیبش کاپریلس 49.1 درصد رأی آورد. اما در آن انتخابات 80 درصد مردم ونزوئلا شرکت کرده بودند! بنابراین، میزان مشارکت تقریباً نصف شده است، و این یعنی «پُکیدنِ سازوکار انتخابات»! دلیل رویگردانی مردم ونزوئلا از انتخابات چیست؟ دلیل بی‌اعتمادی و بی‌اعتنایی آنها به صندوق رأی چیست؟ بهتر است پیش از آن‌که رخدادهای ونزوئلا را «کودتا» بنامیم این پرسش اساسی را پاسخ دهیم: مادورو 30 درصد رأی دارد، تکلیف آن 70 درصد که از انتخابات ناامید شدند و گرفتار نابسامانی اقتصادی‌اند چیست؟ مادورو تا کی می‌توان دولت اقلیتی خود را با رنگ‌ولعاب انتخابات حفظ کند؟
چیزی که در ویدئوی پیوست می‌بینیم هیچ شباهتی به کودتا ندارد، و این مردم شبیه کودتاچیان نیستند، نه تانکی سوارند و نه یونیفورم نظامی بر تن دارند، حتا اگر همۀ این مردم ناحق بگویند، کودتاچی نیستند.
مهدی تدینی
#ونزوئلا، #مادورو
@tarikhandishi
رخدادهای این روزهای ونزوئلا را به هر شکلی روایت کنیم بعید است بتوان عنوان «کودتا» به آن داد. نیازی نیست طرفدار مادورو یا مخالفانش باشیم (و اصلاً کاسۀ داغ‌تر از آش شدن شیوۀ معقولی نیست)، مهم نیست حق را به چه کسی می‌دهیم، اما وقتی حضور گستردۀ مردم را در خیابان‌ها مشاهده می‌کنیم، عنوان «کودتا» معقول به نظر نمی‌رسد، حتا اگر مخالفان صددرصد در موضع ناحق باشند.
اما در این روزها که اخبار را دنبال می‌کردم، نکتۀ اصلی در مورد معضل امروز ونزوئلا مغفول ماند و در این مطلب قصد دارم به آن اشاره کنم. همه از وضعیت اقتصادی نابسامان ونزوئلا صحبت می‌کنند، اما نکتۀ اصلی در اینجا ناکارآمد شدن سازوکار انتخابات در ونزوئلاست. مدافعان مادورو یادآوری می‌کنند که او در انتخاباتی رسمی به پیروزی رسیده و مخالفانش حق اعتراض ندارند. در نگاه نخست هم این حرف منطقی است و نمی‌شود که مخالفان وقتی در انتخاباتی شکست خورده‌اند کشور را به آشوب کشند تا خواست خود را به زور به کرسی بنشانند. اما بهتر است پیش از داوری زودهنگام مروری کنیم بر آخرین انتخاباتی که مادرو پیروزش بود تا ببینیم این تصور چقدر درست است.
▪️انتخاباتِ مه 2018
در آخرین انتخابات ریاست‌جمهوری ونزوئلا، در مه 2018، نیکلاس مادورو پیروزی قاطعی به دست آورد، او توانست 68 درصد آرا را کسب کند، دو رقیب او روی هم چیزی حدود 30 درصد رأی آوردند (هنری فالکون 21 درصد و خاویر برتوچی 11 درصد). پس دیگر اعتراضی نباشد باشد! در آن زمان هر دو نامزد از قبول پیروزی مادورو خودداری کردند و معتقد بودند دخل‌وتصرف‌ها در انتخابات بیش از حد بوده است و نتایج را نپذیرفتند. اما این را هم می‌توانیم بداخلاقیِ بازنده در نظر بگیریم! می‌توانیم بگوییم جنبۀ باخت نداشته‌اند. پس نباید مشکلی در کار باشد و کسی حق ندارد ریاست‌جمهوری مادورو را زیر سؤال ببرد! اما مشکلی در کار هست! مشکل بزرگی هم در کار هست!
در این انتخابات درست است که مادورو پیروزی قاطعی به دست آورد، اما میزان مشارکت در انتخابات پایین‌ترین میزان مشارکت از زمان کودتای 1958 بود! طبق آمار رسمی دولت (که مخالفان قبولش ندارند) تنها 46 درصد از واجدان شرکت در انتخابات پای صندوق‌ها حاضر شدند. به این ترتیب، اکنون پیروزی مادورو معنای دیگری می‌گیرد:
در ونزوئلا 20.5 میلیون واجد شرکت در انتخابات بودند و مادورو 6.2 میلیون رأی آورد. بنابراین، درست است که مادورو 68 درصد آرا را کسب کرد، اما اگر آمار کل واجدان شرایط رأی‌دهی را در نظر بگیریم، او تنها رأی 30 درصد مردم را پشت خود دارد و این یعنی او رئیس‌جمهوری اقلیتی است.
البته چنین محاسبه‌ای را در مورد همۀ نامزدهای پیروز در همۀ انتخابات‌ها می‌توان گفت. بله، می‌توان گفت، و واقعیت هم دارد، اما این مسئله زمانی تبدیل به معضل میشود که میزان مشارکت در انتخابات بسیار پایین باشد، مانند همین انتخابات ونزوئلا. وقتی فقط 46 درصد مردم در انتخابات شرکت کنند، پیروز انتخابات حتا اگر 100 درصد رأی بیاورد، همچنان دولتی اقلیتی است. و البته یادآوری کنم، این 46 درصد، آمار دولتی است و مخالفان صحبت از این می‌کنند که میزان مشارکت واقعی حدود 30 درصد بوده است.
شاید بگویید: «خب حتماً همیشه در ونزوئلا همین‌طور بوده است! پس باید این مشارکت پایین را پذیرفت!» اما این حدس هم کاملاً غلط است. بیایید انتخابات 2013 را به یاد آوریم، وقتی پس از درگذشت هوگو چاوز مادورو برای نخستین بار نامزد ریاست‌جمهوری شد.
▪️انتخابات آوریل 2013
در آن انتخابات مادورو تنها با 1.5 درصد رأی بیش‌تر به پیروزی رسید: مادورو 50.6 درصد و رقیبش کاپریلس 49.1 درصد رأی آورد. اما در آن انتخابات 80 درصد مردم ونزوئلا شرکت کرده بودند! بنابراین، میزان مشارکت تقریباً نصف شده است، و این یعنی «پُکیدنِ سازوکار انتخابات»! دلیل رویگردانی مردم ونزوئلا از انتخابات چیست؟ دلیل بی‌اعتمادی و بی‌اعتنایی آنها به صندوق رأی چیست؟ بهتر است پیش از آن‌که رخدادهای ونزوئلا را «کودتا» بنامیم این پرسش اساسی را پاسخ دهیم: مادورو 30 درصد رأی دارد، تکلیف آن 70 درصد که از انتخابات ناامید شدند و گرفتار نابسامانی اقتصادی‌اند چیست؟ مادورو تا کی می‌توان دولت اقلیتی خود را با رنگ‌ولعاب انتخابات حفظ کند؟
چیزی که در ویدئوی پیوست می‌بینیم هیچ شباهتی به کودتا ندارد، و این مردم شبیه کودتاچیان نیستند، نه تانکی سوارند و نه یونیفورم نظامی بر تن دارند، حتا اگر همۀ این مردم ناحق بگویند، کودتاچی نیستند.
مهدی تدینی
#ونزوئلا، #مادورو
@tarikhandishi
Telegram
attach 📎
ونزوئلا چرا به اینجا رسید؟
🔹ونزوئلا امروز به این وضعیت نیفتاده. این کشور در ۱۹۷۰ ثروتمندترین کشور منطقه، بیستمین اقتصاد جهان و بهترین دموکراسی منطقه خود بود، اما با کاهش قیمت نفت اقدامات درستی را پیش نگرفت که به افزایش نابرابری و نارضایتی از عقب‌گرد کشور و پوپولیسم انجامید.
🔹این جریان ریشه ظهور #چاوز در ۱۹۹۸شد. او اشتباهات بزرگ و جذابی کرد.زمین‌ها را بین کشاورزان تقسیم کرد که تولید غذا را کاهش داد. فولاد، آلومینیوم، هواپیما و هتلداری و... را دولتی کرد و این صنایع را از بین برد. نرخ ارز را سرکوب کرد تا مصرف مردم را بالا ببرد ولی تولید داخلی نابود شد.
🔹با وخیم شدن اوضاع پس از ۲۰۰۰ چین به #ونزوئلا وام میداد تا سطح مصرف مردم با سرکوب ارز و واردات حفظ شود.اختلاف ارز دولتی و آزاد تا ۱۴برابر هم رسید. چاوز ۲۰۱۳ مرد و از ۲۰۱۴ قیمت نفت افت کرد که هم درآمدهای دولت را کاهش داد هم وامهای خارجی باید پس داده میشد. شرایط غیرقابل کنترل شد.
🔹فقر بشدت گسترش پیدا کرد. #چاوز ونزوئلا را با ۴۰% مردم زیر خط فقر تحویل گرفت. او روی موج نارضایتی مردم از نابرابری و کاهش رشد سوار شده بود و به آنها قول داده بود زندگیشان را متحول کند.
اما جامعه را فقیرتر کرد بطوریکه ۹۰% مردم زیر خط فقر رفته و تولید نفت از ۳.۵ م.ب به ۱ م.ب رسید.
🔹کشوری که مردمش قوی نشده و جامعه‌ای قدرتمند نداشته باشد حتی اگر روی گنج هم نشسته باشد بشدت آسیب پذیر است. چه کودتای آمریکایی موفق شود و چه نه، #ونزوئلا با جامعه نحیفش با کوچکترین شوک خارجی می تواند دچار فروپاشی شود. و این ضعف، بهترین وضعیت برای دولت‌های مداخله‌گر خارجی است.
🔹پوپولیسم بر امواج نارضایتی نشسته و سوسیالیسم کور آن را همراهی می‌کند نتیجه همین میشود که در #ونزوئلا شاهدیم. جامعه ضعیف‌تر و مردم بیش از پیش وابسته به دولت می‌شوند. دولتی که با کوچکترین شوک به درآمدهایش متزلزل شده و کل ساختار کشور را می‌لرزاند. رقبا و دشمنان منتظر این فرصت‌ها هستند.
Twitter.com/alhosseini
🔹ونزوئلا امروز به این وضعیت نیفتاده. این کشور در ۱۹۷۰ ثروتمندترین کشور منطقه، بیستمین اقتصاد جهان و بهترین دموکراسی منطقه خود بود، اما با کاهش قیمت نفت اقدامات درستی را پیش نگرفت که به افزایش نابرابری و نارضایتی از عقب‌گرد کشور و پوپولیسم انجامید.
🔹این جریان ریشه ظهور #چاوز در ۱۹۹۸شد. او اشتباهات بزرگ و جذابی کرد.زمین‌ها را بین کشاورزان تقسیم کرد که تولید غذا را کاهش داد. فولاد، آلومینیوم، هواپیما و هتلداری و... را دولتی کرد و این صنایع را از بین برد. نرخ ارز را سرکوب کرد تا مصرف مردم را بالا ببرد ولی تولید داخلی نابود شد.
🔹با وخیم شدن اوضاع پس از ۲۰۰۰ چین به #ونزوئلا وام میداد تا سطح مصرف مردم با سرکوب ارز و واردات حفظ شود.اختلاف ارز دولتی و آزاد تا ۱۴برابر هم رسید. چاوز ۲۰۱۳ مرد و از ۲۰۱۴ قیمت نفت افت کرد که هم درآمدهای دولت را کاهش داد هم وامهای خارجی باید پس داده میشد. شرایط غیرقابل کنترل شد.
🔹فقر بشدت گسترش پیدا کرد. #چاوز ونزوئلا را با ۴۰% مردم زیر خط فقر تحویل گرفت. او روی موج نارضایتی مردم از نابرابری و کاهش رشد سوار شده بود و به آنها قول داده بود زندگیشان را متحول کند.
اما جامعه را فقیرتر کرد بطوریکه ۹۰% مردم زیر خط فقر رفته و تولید نفت از ۳.۵ م.ب به ۱ م.ب رسید.
🔹کشوری که مردمش قوی نشده و جامعه‌ای قدرتمند نداشته باشد حتی اگر روی گنج هم نشسته باشد بشدت آسیب پذیر است. چه کودتای آمریکایی موفق شود و چه نه، #ونزوئلا با جامعه نحیفش با کوچکترین شوک خارجی می تواند دچار فروپاشی شود. و این ضعف، بهترین وضعیت برای دولت‌های مداخله‌گر خارجی است.
🔹پوپولیسم بر امواج نارضایتی نشسته و سوسیالیسم کور آن را همراهی می‌کند نتیجه همین میشود که در #ونزوئلا شاهدیم. جامعه ضعیف‌تر و مردم بیش از پیش وابسته به دولت می‌شوند. دولتی که با کوچکترین شوک به درآمدهایش متزلزل شده و کل ساختار کشور را می‌لرزاند. رقبا و دشمنان منتظر این فرصت‌ها هستند.
Twitter.com/alhosseini
X (formerly Twitter)
Sadegh Alhosseini صادق الحسینی (@alhosseini) on X
Economist & Best-Selling Author | Founder & Entrepreneur | @MaxwellSU and @UnivofTehran | https://t.co/9A9hN5XxxH|
اینکه در #ونزوئلا اوضاع به چه صورت پیش خواهد رفت را هنوز نمی توان به قطعیت مشخص نمود. اما ــ صرفا به عنوان یک صورت مسأله محتمل ــ چنانچه #خوآن_گوآیدو و حامیان خارجی او (تأکید بر #آمریکا) پیروز این روند باشند، سرنوشت "سرمایه گذاری های هنگفت" جمهوری اسلامی در ونزوئلا چه خواهد بود؟
https://twitter.com/m_moaven/status/1088499432532799488
https://twitter.com/m_moaven/status/1088499432532799488
Twitter
mohammad moaven 🦉
اینکه در #ونزوئلا اوضاع به چه صورت پیش خواهد رفت را هنوز نمی توان به قطعیت مشخص نمود. اما ــ صرفا به عنوان یک صورت مسأله محتمل ــ چنانچه #خوآن_گوآیدو و حامیان خارجی او (تأکید بر #آمریکا) پیروز این روند باشند، سرنوشت "سرمایه گذاری های هنگفت" جمهوری اسلامی…
به سلامتی و میمنت، کمیسیونهای مجمع، کنوانسیون #پالرمو(همون که از سال ۷۹ داره اجرای موقت میشه) رو رد کردند.
حالا دیگه واقعا پیش به سوی #ونزوئلا شدن.
اگر دولت جلیلی یا رییسی بود این کنوانسیونها در سکوت خبری تصویب شده بود و هیچ رسانه و ارزشی در جریان نبود.
#حاکمیت_دوگانه
https://twitter.com/smhadimousavi/status/1088347584274595840
حالا دیگه واقعا پیش به سوی #ونزوئلا شدن.
اگر دولت جلیلی یا رییسی بود این کنوانسیونها در سکوت خبری تصویب شده بود و هیچ رسانه و ارزشی در جریان نبود.
#حاکمیت_دوگانه
https://twitter.com/smhadimousavi/status/1088347584274595840
Forwarded from کانال صادق الحسینی
آمریکای لاتین مهد کودتاست. شاید دلیل عمده‌اش دخالت‌های آمریکا در این منطقه و اجازه بلوغ ندادن به سیستم‌های سیاسی خود کشورهاست. تعداد کودتاهای موفق و ناموفق در کشورهای مختلف منطقه نشان می‌دهد در #ونزوئلا فقط ۱۳% کودتاها موفق بوده. ونزوئلا در چند دهه اخیر ۱۵ کودتا به خود دیده.
Twitter.com/alhosseini
Twitter.com/alhosseini
Forwarded from تاریخ‌اندیشی ــ مهدی تدینی (هزارتو)
«بادیگارد، رانندۀ اتوبوس، رئیس‌جمهور»
نگاهی به خاستگاه سیاسی مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا
اگر بگوییم «مادورو رانندۀ اتوبوسی بود که رئیس‌جمهور شد»، یا اگر بگوییم «مادورو بادیگاردی بود که رئیس‌جمهور شد»، هم درست است و هم نادرست. درست است چون مادورو با قامت 190 سانتی در جوانی واقعاً بادیگارد بود؛ یا از 1991 واقعاً رانندۀ اتوبوس بود؛ اما نادرست است چون این حس را ایجاد می‌کند که انگار او از سیاست هیچ نمی‌دانست، در حالی که از وقتی کودک بود روی شانۀ پدرش به میتینگ سیاسی می‌رفت و از نوجوانی فعال سیاسی چپ‌گرا بود. مادورو دیپلم نگرفت و تحصیلات دانشگاهی ندارد، در جوانی بادیگارد یکی از شخصیت‌های سیاسی بود، شغلش هم رانندگی اتوبوس بود، اما با تمام توان کار سیاسی می‌کرد، و اگر بدون دیپلم هم می‌توان به ریاست‌جمهوری رسید ایراد از مادورو نیست، شاید ایراد از دموکراسی باشد.
نیکولاس مادورو در سال 1962 در کاراکاس به دنیا آمد، پدرش اجداد یهود داشت (که کاتولیک شده بودند) و مادرش کلمبیایی بود. پدرش از فعالان سرشناس اتحادیه‌های کارگری بود و تب چپ‌گرایی در آن خانه موج می‌زد. نیکولاس هم از رهگذر همین تربیت خیلی زود جذب فعالیت‌های چپ‌گرایانه شد. میل خود به رهبری را در همان نوجوانی نشان داد و رهبر انجمن دانش‌آموزان شد. شیفتۀ کار میدانی و سازماندهی بود، برای همین شاید حتا دبیرستان را تمام نکرد و وقتی 21 سال داشت (1983) بادیگاردِ خوسه ویسنته رانگل شده بود، کسی که بعدها در دولت چاوز در سال 2002 معاون رئیس‌جمهور شد. مادورو در سال 1986 یک سال در کوبا تحصیل کرد، البته شاید بهتر باشد بگوییم «در کوبا دوره دید»، آن هم زیر نظر یکی از انقلابی‌های نزدیک کاسترو.
وقتی به ونزوئلا بازگشت در پایه‌گذاری اتحادیۀ حمل‌ونقل عمومیِ کاراکاس نقش داشت و به عضویت شورای همین اتحادیه درآمد. او از 1991 در متروی کاراکاس (که سیستم حمل و نقل قطاری و اتوبوسی را شامل میشد) رانندۀ اتوبوس بود.
در میانۀ دهۀ نود با مهم‌ترین دوست زندگی‌اش آشنا شد: «هوگو چاوز». چاوز در آن زمان نظامی بود و جنبشی را پایه‌گذاری کرده بود با عنوان «جنبش انقلاب بولیواری». مادورو همزمان که در اتحادیه کار می‌کرد به این جنبش پیوسته بود. چاوز به همراه دیگر افسران این جنبش در سال 1992 اقدام به کودتا کرد که در عرض چند ساعت به شکست انجامید و چاوز به حبس بلندمدت محکوم شد. مادورو به همراه وکیل زنی به نام سیلیا فلورِس برای آزادی چاوز می‌کوشیدند. چاوز بعدها به مهم‌ترین متحد مادورو تبدیل شد و خانم وکیل، سیلیا فلورس، نیز حدود 20 سال بعد همسر مادورو شد.
چاوز در سال 1994 عفو شد و همکاری مادورو با او در همان جنبش انقلاب بولیواری ادامه یافت تا اینکه چاوز در سال 1997 «جنبش انقلاب پنجم» را پایه‌گذاری کرد که در امتداد همان جنبش پیشین بود، زیرا طبق قانون ونزوئلا هیچ حزبی اجازه نداشت از اسم «سیمون بولیوار»، قهرمان ملی این کشور، در نام خود استفاده کند. سال 1998 را باید سال اوج‌گیری چاوز و یارانش دانست. مادور به عنوان نمایندۀ مجمع ملی انتخاب شد و چاوز با 57 درصد آرا به عنوان رئیس‌جمهور ونزوئلا انتخاب شد. در این 20 سال هنوز کسی نتوانسته است مادورو را از دولت دور کند. او در سال‌های 2000 و 2005 دو بار دیگر به عنوان نمایندۀ مجمع ملی انتخاب شد و در دولت نیز به دست راست چاوز تبدیل بود.
مادورو از 2006 وزیر امور خارجۀ ونزوئلا بود و در این مقام بلندگوی آمریکاستیزیِ ونزوئلا و دیگر چپ‌گرایان آمریکای جنوبی بود و البته کار به درگیری با اسرائیل و اخراج سفرا هم رسید، پس از حملۀ اسرائیل به نواز غزه. در سال 2012 وقتی چاوز دوباره به مقام ریاست‌جمهوری انتخاب شد مادورو را به عنوان معاون خود منصوب کرد و به این شکل راه مادورو را برای رسیدن به ریاست‌جمهوری هموار کرد، زیرا چاوز بیمار بود و تنها چند ماه بعد درگذشت و مادورو به عنوان رئیس‌جمهور موقت سوگند خورد و همزمان انتخابات زودتر از موعد نیز اعلام شد.
مخالفان چاوز در انتخابات 2012 گرد «هنریک کاپریلِس» جمع شده بودند (از قضا کاپریلس هم از طرف پدر و مادر یهودی‌تبار است). اما در آن انتخابات چاوز 55 و کاپریلس 44 درصد رأی آورد. پس از مرگ چاوز، کاپریلس در نبرد انتخاباتی با مادورو هم شکست خورد، اما با ناچیزترین اختلاف ممکن: مادورو 50.7 درصد و کاپریلس 49 درصد رأی آورد. هواداران کاپریلس مادورو را متهم به تقلب کردند، اما کاری از پیش نبردند و مادورو رئیس‌جمهور رسمی ونزوئلا شد.
در این نوشتار تنها به مسیر سیاسی مادورو پرداختیم، در پست‌هایی دیگر به چاوز، چاوزیسم و بحران اقتصادی ونزوئلا می‌پردازیم.
مهدی تدینی
#ونزوئلا، #مادورو، #چاوز، #شخصیت‌ها
@tarikhandishi
نگاهی به خاستگاه سیاسی مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا
اگر بگوییم «مادورو رانندۀ اتوبوسی بود که رئیس‌جمهور شد»، یا اگر بگوییم «مادورو بادیگاردی بود که رئیس‌جمهور شد»، هم درست است و هم نادرست. درست است چون مادورو با قامت 190 سانتی در جوانی واقعاً بادیگارد بود؛ یا از 1991 واقعاً رانندۀ اتوبوس بود؛ اما نادرست است چون این حس را ایجاد می‌کند که انگار او از سیاست هیچ نمی‌دانست، در حالی که از وقتی کودک بود روی شانۀ پدرش به میتینگ سیاسی می‌رفت و از نوجوانی فعال سیاسی چپ‌گرا بود. مادورو دیپلم نگرفت و تحصیلات دانشگاهی ندارد، در جوانی بادیگارد یکی از شخصیت‌های سیاسی بود، شغلش هم رانندگی اتوبوس بود، اما با تمام توان کار سیاسی می‌کرد، و اگر بدون دیپلم هم می‌توان به ریاست‌جمهوری رسید ایراد از مادورو نیست، شاید ایراد از دموکراسی باشد.
نیکولاس مادورو در سال 1962 در کاراکاس به دنیا آمد، پدرش اجداد یهود داشت (که کاتولیک شده بودند) و مادرش کلمبیایی بود. پدرش از فعالان سرشناس اتحادیه‌های کارگری بود و تب چپ‌گرایی در آن خانه موج می‌زد. نیکولاس هم از رهگذر همین تربیت خیلی زود جذب فعالیت‌های چپ‌گرایانه شد. میل خود به رهبری را در همان نوجوانی نشان داد و رهبر انجمن دانش‌آموزان شد. شیفتۀ کار میدانی و سازماندهی بود، برای همین شاید حتا دبیرستان را تمام نکرد و وقتی 21 سال داشت (1983) بادیگاردِ خوسه ویسنته رانگل شده بود، کسی که بعدها در دولت چاوز در سال 2002 معاون رئیس‌جمهور شد. مادورو در سال 1986 یک سال در کوبا تحصیل کرد، البته شاید بهتر باشد بگوییم «در کوبا دوره دید»، آن هم زیر نظر یکی از انقلابی‌های نزدیک کاسترو.
وقتی به ونزوئلا بازگشت در پایه‌گذاری اتحادیۀ حمل‌ونقل عمومیِ کاراکاس نقش داشت و به عضویت شورای همین اتحادیه درآمد. او از 1991 در متروی کاراکاس (که سیستم حمل و نقل قطاری و اتوبوسی را شامل میشد) رانندۀ اتوبوس بود.
در میانۀ دهۀ نود با مهم‌ترین دوست زندگی‌اش آشنا شد: «هوگو چاوز». چاوز در آن زمان نظامی بود و جنبشی را پایه‌گذاری کرده بود با عنوان «جنبش انقلاب بولیواری». مادورو همزمان که در اتحادیه کار می‌کرد به این جنبش پیوسته بود. چاوز به همراه دیگر افسران این جنبش در سال 1992 اقدام به کودتا کرد که در عرض چند ساعت به شکست انجامید و چاوز به حبس بلندمدت محکوم شد. مادورو به همراه وکیل زنی به نام سیلیا فلورِس برای آزادی چاوز می‌کوشیدند. چاوز بعدها به مهم‌ترین متحد مادورو تبدیل شد و خانم وکیل، سیلیا فلورس، نیز حدود 20 سال بعد همسر مادورو شد.
چاوز در سال 1994 عفو شد و همکاری مادورو با او در همان جنبش انقلاب بولیواری ادامه یافت تا اینکه چاوز در سال 1997 «جنبش انقلاب پنجم» را پایه‌گذاری کرد که در امتداد همان جنبش پیشین بود، زیرا طبق قانون ونزوئلا هیچ حزبی اجازه نداشت از اسم «سیمون بولیوار»، قهرمان ملی این کشور، در نام خود استفاده کند. سال 1998 را باید سال اوج‌گیری چاوز و یارانش دانست. مادور به عنوان نمایندۀ مجمع ملی انتخاب شد و چاوز با 57 درصد آرا به عنوان رئیس‌جمهور ونزوئلا انتخاب شد. در این 20 سال هنوز کسی نتوانسته است مادورو را از دولت دور کند. او در سال‌های 2000 و 2005 دو بار دیگر به عنوان نمایندۀ مجمع ملی انتخاب شد و در دولت نیز به دست راست چاوز تبدیل بود.
مادورو از 2006 وزیر امور خارجۀ ونزوئلا بود و در این مقام بلندگوی آمریکاستیزیِ ونزوئلا و دیگر چپ‌گرایان آمریکای جنوبی بود و البته کار به درگیری با اسرائیل و اخراج سفرا هم رسید، پس از حملۀ اسرائیل به نواز غزه. در سال 2012 وقتی چاوز دوباره به مقام ریاست‌جمهوری انتخاب شد مادورو را به عنوان معاون خود منصوب کرد و به این شکل راه مادورو را برای رسیدن به ریاست‌جمهوری هموار کرد، زیرا چاوز بیمار بود و تنها چند ماه بعد درگذشت و مادورو به عنوان رئیس‌جمهور موقت سوگند خورد و همزمان انتخابات زودتر از موعد نیز اعلام شد.
مخالفان چاوز در انتخابات 2012 گرد «هنریک کاپریلِس» جمع شده بودند (از قضا کاپریلس هم از طرف پدر و مادر یهودی‌تبار است). اما در آن انتخابات چاوز 55 و کاپریلس 44 درصد رأی آورد. پس از مرگ چاوز، کاپریلس در نبرد انتخاباتی با مادورو هم شکست خورد، اما با ناچیزترین اختلاف ممکن: مادورو 50.7 درصد و کاپریلس 49 درصد رأی آورد. هواداران کاپریلس مادورو را متهم به تقلب کردند، اما کاری از پیش نبردند و مادورو رئیس‌جمهور رسمی ونزوئلا شد.
در این نوشتار تنها به مسیر سیاسی مادورو پرداختیم، در پست‌هایی دیگر به چاوز، چاوزیسم و بحران اقتصادی ونزوئلا می‌پردازیم.
مهدی تدینی
#ونزوئلا، #مادورو، #چاوز، #شخصیت‌ها
@tarikhandishi
Forwarded from روزآروز
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🎬 اقتصاد #ونزوئلا چگونه رو به ویرانی رفت؟ جز فشار بین‌المللی چه عاملی آنها را در تنگنا قرار داد؟ ببینید! 🎧👆
@roozArooz_media
@roozArooz_media
Forwarded from مهمات
توییت های @mehranioرا بررسی کنید: https://twitter.com/mehranio/status/866913113454649344?s=09
Twitter
Mehran Ahmadi
تعداد افراد كشته شده در اعتراضات ضددولتى #ونزوئلا طى دو ماه گذشته به ٥١ نفر رسيد. #Reuters 🇻🇪