بریده‌ها و براده‌ها

⭕️ما و گرانیگاه پوپولیست ها
🖋سهند ایرانمهر
امروز در #مترو مشغول مطالعه مجله ای بودم. پیرمردی که در احوالات من دقیق شده بود جلو آمد و درنهایت سادگی گفت:”مهندس! ببخشید ،شنیدم آقا گفته اگه نمی دونید به کی رای بدید از بقیه بپرسید دیدم شما اهل کتاب خوندنی(!) و مهندس(!) خواستم بپرسم به کی رای بدم؟”. خلوص و معصومیتش مانع از آن شد که با فرصت طلبی بگویم: فلان کس، اما در حد وسع، شرایط و موقعیت و رویکرد نامزدها را برای او شرح دادم.
وقوع این رویداد در پایتخت، مترو و دوران دسترسی اطلاعات و وجود صدها رسانه مکتوب و غیرمکتوب و شبکه اجتماعی باعث شد که این یادداشت را بنویسم:
❇️سال 84 وقتی که همه با قطعیت از پیروزی آقای هاشمی صحبت می کردند منطقی در ذهنم شکل گرفت که کاراکتر “هاشمی” در ذهن رای دهنده ایرانی اشباع شده است و حالا فضا آماده یک چهره جدید است. این فضا هم حاکمیت را شامل می شد که می خواست از زیر سایه سنگین هاشمی خلاص شود و هم توده مردمی که از تقدم توسعه بر آزادی و کلان نگری برتوجه به وضعیت طبقات فرودست، خسته شده بودند.
❇️احمدی نژاد پیروز آن رقابت بود. 4سال بعد وقتی مناظره ای میان احمدی نژاد و موسوی شکل گرفت و او به روشنی اخلاق را زیر پا گذاشت، یقین داشتم که این بی اخلاقی آشکار احمدی نژاد بازخوردی منفی خواهد گرفت اما او- برعکس همه ما- اطلاع دقیقی از وسعت طبقه فرو دست و فرهنگ آنان داشت و آن معیارهای اخلاقی که در سنجه ی طبقه متوسط مذموم می نمود در نگاه این دسته نشانی از عدالت برانگیخته و جسارتی تحسین آمیز می نمود.
چنین استنباطی راه را برای قدرت گرفتن وی هموارترکرد در نتیجه او نیز در عمل، قوام و ودوام خود را هم در افزایش شمار فرودستان و حتا ایجاد کردن شیبی تند برای سرریز طبقه متوسط در طبقه فرودست می دید.
حاصل کار چنین سیاست هایی عاقبت چنان شد که ارباب تصمیم، وی را ازگردونه قدرت کنار گذاشتند. چه خوشمان بیاید و چه ناخشنود باشیم، دولت روحانی در عین حالی که حاصل عبرت تنگ آمدن اصلاح طلبان از آن هشت سال و همراهی طیف وسیعی از #آرای_خاکستری بود، ناشی از فقدان چهره ای احمدی نژادی و سرازیر شدن طیف وسیع دیگری از آرای خاکستری بود که چون مناط ثابتی برای انتخاب ندارند ، جوکلی روزهای واپسین آنها را به سمت یکی از نامزدها می کشاند به نحویکه اگر احمدی نژاد حضور داشت آرای سرگردان این طیف، بازهم به سبد او می ریخت.
❇️آرای خاکستری آرایی نیستند که بتوان ذائقه آنان را با معیارهای تمییز اخلاقی و سیاسی معمول شناخت. این طیف از آراء، برخلاف آرای اصولگرایان و اصلاح طلبان، قادر به ایجاد ارتباط میان ماجرای پلاسکو و قالیباف، رشد قارچ گونه مراکز تجاری مالامال از برندهای لوکس خارجی با ادعای 96 و 4 درصدی نیست و همچنانکه عامه مردم قادر به تشخیص نسخه اصل و بدلی یک اثر هنری نیستند این آرا نیز قادر به درک تناقض نقل قول های عاریتی قالیباف با کردار گذشته وی یا در کنارهم قرار گرفتن تصویر محمد خاتمی و رییسی نیست.
رگ خواب این این طیف تاثیرگذار، پوپولیسم است زیرا پوپولیسم حیات خود را به ساده کردن توام با مغالطه مسایل با هدف ایجاد پاسخی سفسطه انگیز و مسیری انحرافی، گره زده است وبرای تحقق این هدف، ادبیات خود را از ادبیات کوچه و بازار برمی گزیند. چشم اسفندیار پوپولیسم، تقویت حافظه تاریخی و ترویج شیوه های درست اندیشیدن است اما چنین فضایی ایجاد نخواهد شد مگر اینکه دموکراسی از تعریف ضیق" حکومت مردم" عبور کند و به توسعه اقتصادی و ارتقای سطح زندگی شهروندان و درنهایت ضخیم شدن طبقه متوسط و نحیف شدن #طبقه_فرودست منجر شود.
❇️شرایط کنونی، شرایطی است که این وجه #دموکراسی فرصت بروز نیافته است و ما با طیف وسیع فرودستانی مواجهیم که مشکلات اقتصادی فرصت دسترسی همزمان آنان به اطلاعات و اخبار(علیرغم تلاش دولت در ممانعت از محدودیت فضای مجازی) و تمییز سره از ناسره را فراهم نیاورده است. با گذشت یک هفته از آغاز تبلیغات انتخاباتی به روشنی می توان دریافت که #قالیباف پس از تجربه قالب مرد "جنتلمن و مدرن" درنخستین تجربه نامزدی و مرد تکنوکرات آزادی خواه در تجربه دوم، اکنون در طمع جمع آوری آرای سبز و آرای احمدی نژاد است(این طمع اکنون در ستاد آقای رییسی هم افتاده است) و نتیجه این عمل باعث شده است که وی با تلفیق برداشت های خود از انتخاب اخیر آمریکا و شیوه های #احمدی_نژاد سوار بر حافظه کوتاه مدتی شود که در مخاطب خود مفروض گرفته است، حاصل این روش ان است که او قضاوت #نخبگان در موردمشی خود را به لذت پیروزی فرو گذارد و با اتخاذ رویکردی تهاجمی، مدعی مطالباتی شود که در حقیقت خود او می بایست پاسخگوی بخش عظیمی از آن در حوزه مدیریت شهری می شد.
..ادامه در پایین🔽