از آنِ ما!

این هفته سریال American Primeval رو دیدم که ۶ قسمت بود. اصولا این ژانر رو نمی‌بینم ولی بعد از دیدن Landman سریال زیبای فوق‌العاده‌ی عزیزم، با خودم گفتم یه شانسی هم به این سریال بدم و شد آنچه شد. اصلا نتونستم رهاش کنم. خیلی دوستش داشتم. به نظرم ژانر و موضوعش رو چک کنید و بعد ببینید. خشونت زیاد داره و خیلی خوب جلو میره. اصلا خسته‌کننده نیست. بازیگر نقش اول مرد رو هم که نگم!

درمورد Landman براتون بگم. ببینید سریال درامه و درمورد صنعت حفاری نفته. من که اصلا متوجه شغلشون نمی‌شدم:)) ولی به طرز عجیبی به دلم نشست. از تام نوریس (شخصیت اول سریال) هم بهتره حرفی نزنم. چقدر این آدم بازیگر شگفت‌انگیزیه. اگر Fargo رو دیده باشید، اونجا بازی کرده. و خلاصه کیف کردم از دیدنش. یه سری دیالوگ‌های فراموش نشدنی داره که عجیب بهتون میچسبه. به نظرم حتی اگر این ژانر رو دوست ندارید یک شانسی بهش بدید.

#mfl

آخ چقدر این زیباست:
امیدوارم زمانی برای شاد بودن پیدا کنی، نه برای همیشه قوی بودن!✨

بچه‌ها این ویدئو یوتوب من فقط ۱۱۳ ویو میخواد تا هزارتایی بشه. اینجا حدودا ۶ هرارنفریم. صد نفر حمایت کنید میشه هزارتااا. میشه کمک کنید تا این به هزارتا برسهه؟ ❤️

: https://youtu.be/KgPtjUG9etM?si=iHX79ZlVRY7Ip7zW

یادآوری امروز:

مثبت بودن یعنی من واقعیت رو ببینم، با تمام پستی و بلندی‌هاش.
ولی مثبت‌گرایی سمی می‌گه من واقعیت رو سرکوب کنم و نادیده‌ش بگیرم و تظاهر کنم همه‌چیز عالیه، حتی وقتی نیست.

متوجه تفاوت این دوتا باش.🌦️

اهمیت حرف‌هایی که در شرایط سخت به آدم‌ها میزنیم بسیار زیادتر از چیزی هست که تصور میکنیم.

آدم‌ها نمی‌تونن «حال بد رو تمومش کنن» چون سیستم عصبیشون باید دوباره به حالت طبیعی خودش برگرده.
آد‌م‌ها نمی‌تونن «یکم حرکت کنن» تا زمانیکه جسمشون احساس امنیت کنه.
آدم‌ها نمی‌تونن «مثبت فکر کنن» تا زمانیکه افکارشون تایید بشه و احساس آرامش داشته باشن.

این هفته هم شلوغ‌ترین هفته‌ی کاری من بود. هرهفته‌ی شلوغ، هر روز کاری با خودم مرور میکنم که چقدر عاشق این کارم و چقدر این کار بهم انرژی مضاعف میده برای زندگی کردن و زنده بودن. هربار بعد از این‌همه شلوغی یادم می‌آد چقدر به این کار عشق دارم و چقدر براش پر از شوقم.
اینکه دارم کار رو زندگی می‌کنم واقعا عشق مضاعفه برام و به زنده بودن امیدوارم می‌کنه.

اگر حال خوبی ندارید و خلق پایین و مود پایینی رو تجربه می‌کنید، این ویدئو واقعا واقعا کمکتون می‌کنه. یکی از شما عزیزای دل ازم خواست که درموردش حرف بزنم و من هم ویدئوش رو ساختم. پس اگر پیشنهادی برای ویدئوها دارید لطفا کامنت بذارید.✨❤️

: https://youtu.be/SgrWxuYmL_I?si=tfbd1neQjE8619w6

یادآوری امروز:

احساسات لازم نیست منطقی باشن تا تایید بشن. چه احساسات خودت چه دیگران.
تایید یه قرارداد نیست. تایید احساسات به این معنیه که من آگاهم از وجود داشتن این احساس و طبیعی هست که وجود داشته باشه.
تایید این شکلیه:
«این احساس اینجا وجود داره، من‌ می‌بینمش و می‌دونم هست. با شفقت کنارش می‌مونم.»

لیست سریال‌هایی که این مدت دیدم:

• The Day of the Jackal: ببین من نمیدونم چرا تعلل می‌کردم در دیدن ادی ردمین عزیزم در این نقش. انقدر دیدن این سریال بهم کیف داد که گفتنی نیست

• فصل دوم سریال Shrinking: من واقعا جیسون سگال رو در نقش یک پدرِ روانشناس پسندیدم. ازون سریال‌هایی که حالت رو خوب می‌کنه و همزمان ازش یاد میگیری.

• فصل دوم Squid Game: دوستش داشتم. (چندتا هنرپیشه‌ی محبوبم توی این فصل بودن) ببینید دوستان من دیدم که می‌گن اونایی که اسکویید گیم دوست دارن Alice in Borderland رو ندیدن. خواستم بگم من دیدم این سریال رو و اتفاقا وسطش رهاش کردم. پس بذاریم هرکسی با سریال خودش کیف کنه دیگه! به جاش The 8 Show! نگم براتون چقدر من از دست این سریال حرص خوردم و همزمان دوستش داشتم.

• Silo: آب دستتونه بذارید زمین همین الان شروعش کنید
#mfl

ازون تصویرهای مهم!✨

تاثیر کاری که باید انجام بدی خیلیی خیلیی بزرگ‌تر از معجزه‌ای هست که دنبالش هستی.

من از یادت نمی‌کاهم.🤍

خود مراقبتی یعنی آدم‌هایی رو انتخاب کنیم که ما رو انتخاب کردن!✨

۳. فیزیوتراپی که بری معمولاً پیشرفت می‌بینی. یا برنامه کاهش وزن. یا خیلی سرویس‌های دیگه که پیش‌رفت خطی یا صعودی دارن.
‏اما تراپی این‌شکلی نیست. یه جلساتیش بعدش حالت بددددد می‌شه. یه جلساتی اذیییییییت می‌شی. و ممکنه اون‌قد شدت و عمق درد زیاد شه که حتی به اعتمادت به تراپیست هم شک کنی. (و شاید واقعاً هم تراپیست ناشی بوده که باعث شده ماهیچه‌هات صرفاً استرچ نشن بلکه پاره بشن.) خلاصه همین ندیدن پیشرفت، یا پس‌رفت‌های یهویی، هم باعث می‌شه درمانجو خودش بترسه گاهی، هم اطرافیانش قضاوتش کنن، هم اطرافیانش از ذات تراپی بترسن!



‏خلاصه:

‏بیزینس تراپی سخته. خیلی سخته. و علی‌رغم این‌که از بیرون راحت به‌نظر میاد (می‌ری ۶ سال دانشگاه، از ۲۴ سالگی هم پول در میاری، بعدشم می‌شینی خونه به درد دل ملت گوش می‌دی پولتم می‌دن)، اما هم شغل/job و هم مسیر شغلی/career پر چالشی هست. هم برای دوام بیزینس، هم برای رشد. مخصوصاً اگه بخوای صادق باشی.

‏این وسط رقابت هم بالاست چون هرررر دانشگاهی راحت چار تا کلاس می‌ذاره و زارت زارت خروجی می‌ده بیرون هر سال. و نمی‌تونی پورتفولیو داشته باشی یا چیز دقیقی داشته باشی که راحت نشون بدی چرا از بقیه بهتری.

: https://x.com/loc0m0/status/1875717481077338134?s=46

#impinfo

حالا از سمت درمانجو/مُراجع:

‏۱. یه توهمی هست بین مردم که چیزی به‌عنوان «بهترین تراپیست» وجود داره. این راجع به متخصص زانو، ناخن‌کار، و حتی متخصص رژیم و تغذیه ممکنه صادق باشه. اما روان‌درمانی فیلدی هست که بسیار بسیار customized/اختصاصی هست. ینی برای هر مراجعی که میاد نیاز به احداث کانال اعتمادی مدل همونو داره، نیاز به شنیدن کامل داره، نیاز به تثبیت اعتماد و شل و سفت کردن لازم (عشق و نفرت، سخت‌گیری و بخشش) در مدیریت جلسات بسته به هموووون یه درمانجو رو داره، نیاز به دریافت سیگنال‌های غیرکلامی داره، نیاز به تانگو با احوال طرف در هر جلسه داره و ... و خب خیلی از اینا اصن شاید در توان درمانگر نباشه. مثلاً متد و شخصیتش نتونه از یه حدی سفت‌تر یا منعطف‌تر باشه. یا اصن خیلی ساده متد درمانی مناسب درمانجو شاید متد کاری این درمانگر نباشه.
‏واسه همین غیرممکنه بگیم یکی «بهترین تراپیست» یونیورسال برای همه‌ست.

‏۲. زانودرد داشته باشی معلومه که با عمل زانو چی می‌خری. ۲۰۰ میلیون تومن می‌دی، بعدش می‌تونی دوباره بری توچال.
‏یا طلاق می‌خوای بگیری، معلومه ۱۰۰ میلیون می‌دی وکیل، حضانت بچه رو می‌گیری به‌فرض.
‏اما فرض کن پارتنرت گاوه، منیجرت عوضیه، ماشینتو دزد برده، مادرت هم هی بهت سرکوفت می‌زنه هنوز. واضحه که تراپی لازمه. اما «دقیقاً» محصولی که داری پولشو می‌دی چیه؟ چه فرقی با سیگار یا نق زدن نوبتی با یه رفیق داره؟
‏(من می‌دونم. اما می‌خوام بگم خروجی شفاف نیست. نمی‌تونه هم تضمینی باشه. و خودش نیاز به آموزش داره.)
#impinfo

‏۹. هر لحظه، حتی در بهترین جلسه با راضی‌ترین کلاینت، ممکنه یهو کلاینتت رو از دست بدی. اونم سر یه خنده نابه‌جا، یا یه لغزش کلامی حتی. (شانس بیاری بعدش نیاد توییت بزنه!) و نه تنها تضمین ماندگاری مراجع (مشتری) کمه، بلکه استرس عملکرد زیر ذره‌بین هم بالاست. مخصوصاً توی فرهنگی ایرانی که ذات بی‌اعتمادی و جاج‌شدن و ظلم‌دیدگی توش بالاتره.

‏۱۰. نهایتاً موفقیت عملکرد به ضرر بیزینس هست! توی اپ‌های دیتینگ هم همینه. اگه کارت رو خیلی درست انجام بدی، مشتریت (کارش بات تموم می‌شه و) از دست می‌ره! (صدالبته به متد درمان، پیشنهاد درمانگر، نیاز درمانجو، و صد تا چیز دیگه هم ربط داره.)

‏۱۱. یکی از بهترین متدهای تبلیغ و رشد در هر مارکتی word of mouth هست. که طرف به نزدیکانش تبلیغ محصول یا سرویس تو رو بکنه. منتهی تو این هم روان‌درمانگری یکی از یتیم‌ترین‌هاست! چون نمی‌تونه افراد نزدیک شخص رو ببینه.

‏۱۲. به عنوان تراپیست عین هر دقیقه در خط مقدم هستی. ینی راه نداره حتی ۲۰ ثانیه یه اس‌ام‌اس جواب بدی وسط سشن (نمره منفی داره شدید)، یا اگه روز گهی داری، مجبوری یا ۵ تا سشن خودتو هایبرنت کنی، یا با بی‌توجهی و عدم حضورذهنت به امانت مراجع داری خیانت می‌کنی، یا باید کنسل کنی و ضرر از جیب.

‏خلاصه واقعاً سخته!

‏۱. روان‌درمانی یه سرویسه. محصولی فروخته نمی‌شه که کارخونه‌ش کنی و رشد نمایی داشته باشه. «محصول/product » وقت و توجه و تخصص خودِ درمانگره. که قابل تکثیر نیست.

‏۲. قسمت بسیار عمده درآمد این رشته تقریباً تماماً بر حسب active income هست. ینی واقعاً باید ساعتی کار کنی، تا بازنشستگی.

‏۳. ظرفیت ساعتی محدوده. یک هفته ۴۰ ساعت کاری داره و معمولاً بیشتر از ۲۵ جلسه در هفته سالم تلقی نمی‌شه و رایج نیست. و روی کیفیت عملکرد چه برای مراجع آخر روز، چه در طی چند ماه تأثیر می‌ذاره.

‏۴. تضمین ۱۰۰٪ی در کار نیست. هرگز.

‏۵. امکان upsell کردن و آپشن اضافه و اینا هم نداره. (مثلاً صد تومن بیشتر بگیری، شمع و بک‌گراند صدای آبشار بذاری، مث سالن ماساژ!)

‏۶. پروژه‌ای هم نمی‌تونی کار کنی. مث وکالت (سرویس) که بگی اگه مثلاً پولت برگشت ۲۰٪ اون ۱۰ میلیارد تومن رو بده به من.

‏۷. پروموشن خاصی هم درکار نیست مثل شغل‌های مهندسی. ینی اینجور نیست که الزاماً بعد ۲ سال سینیور بشی، بعد لید بشی، بعد فلان تایتل. و حقوقت هر بار ۵۰٪ بره بالا.

‏۸. امکان تکثیر فرنچایزگونه هم نداری. که مثلاً فرمول پودر سوخاری مخصوص خودت رو داشته باشی و در ۸ نقطه تهران شعبه خودت با همون مزه رو بزنی و ۸ جا موازی با کیفیت خودت کار کنه. چون مجدداً محصول، وقت و تمرکز و تجربه تراپیست هست که قابل تکثیر نیست.