هزاره جنبش یتیمان مزاری(ره)

#قسمت #پنجم
#روایت #پنجم #قوس۱۳۹۷ه.#ش.
اداره امنیت ملی- صدارت- مهمان خانه استا دانش- دوباره به ریاست چهل امنیت ملی.

فشار ها و حرکت بی سابقه و گسترده مردم ما، مسوولین حکومت را مجبور ساخت تا برای رهایی من تصمیم بگیرند.
در حال بیرون شدن، در دهلیز دروازه خروجی امنیت ملی رسیدیم، بوت وکورتینم را گرفتم
درموتر علی احمدخان معاون تامیناتی امنیت ملی سوارشدم، داخل صدارت رفتیم، در سالن دفتر استاد دانش، به شمول استاد دانش، راسخ، داکتر ایلاقی، بزرگان، متنفذین، جوانان زیادی آنجا حضور داشت، ضمن احوال پرسی واندک صحبت که داشتم همه از این اقدام رهایی بخش خوشحال بودند، مجالی برای صحبت جوانان و بزرگان نبود، تنها استاد دانش صحبت کرد وتمام، بعد تصمیم بر این شد که از صدارت خارج شویم، این که؛ کجا برویم توافق نظر وجود نداشت، افراد استاد خلیلی می گفت همراه ما بروید، راسخ گفت من می برم و... بعد از گفت و گو وصحبت ها، بالاخره استاد دانش پیشنهاد کرد که در مهمان خانه من برود، در کارته سه.
نظر و پیشنهاد استاد دانش مورد قبول همه قرار گرفت.
وقت پیش روی ساختمان صدارت بیرون شدیم، گارد های امنیتی استاد خلیلی هم به تعداد زیادی آنجا بود، علی احمد خان گفت: که تا اداره امنیت ملی میرویم، بعد طرف مهمان خانه استاد دانش بروید، اینجا جنجال وسرو صدا زیاد شد، علی احمد خان گفت؛ بگزارین که وسایل خود را تحویل بگیرد، بعد برود، به تعبیری خود شان که اصول ما همین است باید رعایت شود، جنجال و سرو صدا بیشتر شد، پس داخل صدارت رفتیم، عبدالحمید سجادی خیلی ناراحت شد و با علی احمد خان بسیار جدی صحبت کرد، همراه استاد دانش تلفنی صحبت شد، استاد دانش به سجادی زنگ زد که مشکلی پیش نمی آید و تا این که اطمنان حاصل شد، آقای سجادی را یک موتر رینجر در اختیارش قرار داد، که طرف دفترش برود، واطمنان داد که هیچ مشکلی پیش نمی آید، ما فرمانده را تا مهمان خانه میرسانیم، باالاخره رفتم و سایل که یک خریطه پلاستیک بود که در آن لباس بود(لباس خودم در موتر پلانکوچ مانده بود، یک خریطه پلاستیک دیگر را،که هم لباس یک کسی دیگر بود با خود آورده بود، چون راپور که گرفته بود گفته بود یک خریطه پلاستیک هم همراهش است فقط همان را آورده بو)، گرفتم، و بابت تحویل و سایلم امضا ام را گرفت.
استاد راسخ هم همراهم بود، رفتیم در مهمان خانه استاد دانش، نیروهای امنیتی، مردم را اجازه نداد، که طرف مهمان خانه بیایند، از طریق تلفن و تماس تصویری مردم اعتماد نکرد، تعدادی را به نمایندگی مردم در مهمان خانه فرستاد.
تا مطمان شوند، که رها کرده، تعدادی به نمایندگی از جانب تظاهرات کنندگان به مهمان خانه آمدند، با نمایندگان صحبت کردم ونمایندگان مردم برگشتند تا مردم را اطمنان بدهند، در مصلی شهید مزاری هم تجمع مردم گسترده بود وهم چنان ولایات ولسوالی های کشور، بعد تا دو بجه شب همراه مردم از طریق تلفن و صفحات مجازی در ولایات وولسوالی ها صحبت داشتم، تا تظاهرات توقف پیدا کند و راه های مسدود شده باز گردد، فردا هم دید و بازدید محدود با مردم داشتم، در همین روز مرا دوباره به ریاست چهل خواست، چون تعهدم این بود که به تمام اتهامات پاسخ میدهم و دسیسه ی که جریان داشت باید برداشته شود.
همراه با استاد راسخ، تا ریاست چهل رفتیم، دیدم که سارنوالان کاملن تغییر کرده، بسیار برخورد شان خشن و تهدید آمیز است، لحن شان کاملن با سارنوالان دیگر متفاوت بود، وشروع کرد به تحقیق، چندین دوسیه را کشید، یک دوسیه را روی میز انداخت گفت بگو، چه وقت عضو فا طمیون شدی؟ گفتم من از خانه ی خود دفاع می کنم، مرا به فاطمیون چه ربط، آنها جنگ نیابتی در سوریه دارد، من در بهسود از هجوم مسلحانه کوچی ها جلو گیری می کنم، واز مردم، خانه وعزت خود دفاع می کنم، گفتم اندیشه وباورم با آنها متفاوت است، برنامه آنها با برنامه من هم خوانی ندارد، زیاد پا فشاری کرد، گفتم بکش اسناد خود را اگر من رابطه دارم که حتمن شما اسناد دارین استخبارات وکشف و ...دارین هیچ سندی در دست نداشت، صرف در پی دسیسه سازی بود تمام، دوسیه دوم را کشید گفت تو، از موترها اخاذی می کنی! گفتم بیاورید، اسناد خود را از کل نمایندگی ها وترانسپورت ها بپرسین هیات روان کنید اگر یک نفر ادعا کند من پاسخ گو استم، دوسیه را انداخت، دوسیه سوم را گرفت.
گفت: ازمردم مالیه جمع می کنی، گفتم از مدیران عواید مالیه خود بپرسید، همه اش زنده است، حتا در جایی که رفته نمی توانست، من برای تامین امنیتش، همکاری داشتم، چه برسد که من خودم دست به چنین کاری بزنم.
گفتم یاخود تان احمق استید، یا مرا احمق فکر کردین؟ هیچ حرف تان با ادعای تان مطابقت ندارد، دوسیه ها را که ساختین حد اقل یک سند باید میداشتین، بالاخره ادعای که مستند باشد و بتواند برایم بهانه بسازد نداشتند ، تا چهار بعد از ظهر جنجال وبگو مگو داشتیم، گفت فعلن وقت تمام است، فردا هشت بجه بیا باز گپ می زنیم، ، استا

#قسمت #چهارم

#روایت #پنجم #قوس-#۱۳۹۷ه.#ش:

صبح زود، سارنوال تحقیق آمد، چند سوال که ازمن داشت، پاسخ دادم، رویه و برخورد سارنوالان خیلی خوب بود، ولی از نوع برخورد و رفتار کارمندان ومسولین وضعیت برایم قابل پیش بینی بود و متوجه اوضاع بودم.
از وضعیت که در شهرکابل و ولایات پیش آمده بود، همه ی مسوولین امنیت ملی را به شدت نگران ساخته بود ، تا این که چاشت شد ، پس از صرف غذای چاشت، بازهم در اتاق بالا خواست، رفتم که نمایندگان مردمی: حاجی عالم، حاج نیک قدم، حاجی مختار، با علی احمد خان، یک جا نشسته اند، هرسه حاجی رنگه هایش پریده و مایوس وناراحت معلوم میشود، شوخی کردم گفتم مرا که آوردین! خوب شد که رفقایم را هم آوردین، پس از احوال پرسی، علی احمد خان گفت: تصویری گپ بزن و مردم را بگو که شورش نکنند غرفه های پولیس را به آتش کشیده، راه ها را مسدود کرده، برای شان بگو که من یکی دو روز استم باز بر می گردم، باید این وضعیت کنترول شود و لازم است که تصویری حرف بزنی و مردم از تظاهرات دست بکشند و به خانه های شان برگردند.
من گفتم: دیشب برایت گفتم که نه من کسی را دعوت به شورش کردم و نه ممانعت می توانم، مرا اُشتوک فکر کردی، گفتم زنگ بزن به راسخ که من گپ بزنم، خواستم اوضاع را جویا شوم، حاجی نیک قدم زنگ زد، از راسخ پرسیدم؛ گفت که: کابل ، مزار، بامیان، غزنی، هرات، بغلان، بهسود، و....تظاهرات است، خانه استاد دانش هم محاصره است.
از استاد راسخ پرسیدم که شما کجایید و چه می کنید؟ گفت: مرا یک فورمه داده، که طی مراحل کنم، اداره به اداره گردانده راییست، برای استاد راسخ گفتم که پشت فورمه نگرد جای من خوبست، تا کارت دَه گلون حکومت نرسیده، بیزو رها نمی کند، گفتم بگزار تا یک دفعه رد معلوم شود.
علی احمد خان وار خطا شد وبا ناراحتی گفت: (ای رقم گپ نزن) گفتم چه رقم گپ بزنم، واقعیت حرف همین بود که گفتم.

ازطرف دیگر نگران شهید اسدالله طوفان بودم که در جاغوری بود، استاد راسخ گفت : که طوفان بهسود رسیده، قوه های دولتی را هم محاصره کرده ومردم هم تجمع کرده اند، از خاطر طوفان مطمان شدم، گوشی را قطع کردم.
نان آورد، باهم نان را خوردیم، علی احمد خان گفت این چه رقم تظاهرات است، گفتم یا مرا نادان فکر کردی یا خود ده گنگسی زده اید، تظاهرات نیست، قیام است قیام، قیام را با تظاهرات باید تفکیک کنید، من دیشب راه حل را گفتم اما شما، توجه نکردین وساده فکر کردین.
گفت وگوی ما همین جا متوقف شد، نمایندگان مردم، همراه با علی احمد خان معاون تامیناتی امنیت ملی از دفتر بیرون شدند.
من نیم ساعت در دفتر نشستم، کسی نیامد، پایین صدا کردم که کجایین؟؟ به شوخی گفتم، من معاون مقرر شدم ، که کلگی رفته دفتر را هم باز مانده، گفت بیا پایین! رفتم اتاق پایین، تا این که شام شد، کم وبیش تحقیقات هم جریان داشت، روحن خسته شده بودم.
لحظه در اتاقم خواب شدم، که کسی آمد، صدا کرد گفت؛ در اتاق دیگر شما را خواسته، من هم رفتم وقتی داخل اتاق شدم دیدم نور افگن را هم روشن کرده، یک کاغذ را هم آنجا روی میز مانده، برایم گفت؛ عاجل این کاغذ بخوان که وضعیت خوب نیست، من هم چشمانم خواب آلود، وروشن انداز را هم زده بود، ورق درست فهمیده نمیشد، من به خیال این که ورق تحقیق است، ورق را گرفتم، خواندم.
گفت امضا کنید، من هم امضا کردم، کاغذ را گرفت، متوجه شدم که تاریخ نزدم، گفتم کاغذ را پس بدین، که من تاریخ بزنم که شما از این کاغذ یگان چیزی دیگه نسازید. کاغذ را برایم داد، من هم تاریخ را نوشتم، پس برای سارنوال دادم.
نکته: بعد از رهای من، انتقادات وتحلیل ها و توجیه های زیادی در رابطه به آن ورق از جانب نویسندگان، فعالان مدنی، هواداران مقاومت و مخالفان مقاومت، صورت گرفت.
واقعیت حرف همین بود که خدمت شما یاد آور شدم.
هیچ گونه فشار و جبری در خوانش آن متوجه من نبود.
ویا این که از قبل امضا ونوشته شده باشد واقعیت نداشت....ادامه دارد.

حمیدالله اسدی
۱۴۰۰/۹/۴خورشیدی.
@YatemanMazary

#قسمت #سوم:
#روایت #پنجم #قوس #۱۳۹۷ه.#ش
سفربه کابل، ریاست چهل- اصول تان را بیاورید:

در ریاست-۴۰- امنیت ملی در اتاق برده بود که آنجا چند تن از سارنوالان تحقیق نیز حضور داشت، پس از پرسش و پاسخ خواستم نماز بخوانم، در وقت بیرون شدن ویا رفتن به اتاق دیگر، کولای سیاه امنیت ملی را میداد تا بپوشم، وقت که بیرون برای وضو گرفتن میرفتم، کولا، را نیز می پوشیدم، ، هر بار که وضو گرفتن ویا در اتاق های دیگر می برد، به شوخی می گفتم همان اصول تان را بیارین که من به وضو گرفتن میروم، یکی از سارنوالان گفت: قومندان مارا بیخی ریشخند می زنی!؟
گفتم چه بیگم، برای افراد تان گفتم در داخل محوطه امنیت ملی، کولا چه لازم است که هر بار بپوشم، افراد تان گفت اصول ما است، از آن به بعد من، نام کولای سیاه تان را، اصول ماندم، به همین خاطر، کولا را پس کرد و بدون کولا می توانستم وضو گرفتن و یا بیرون بیروم.
خوب بازهم تحقیقات ادامه داشت، سارنوال تحقیق آمد، شروع کرد برای تحقیق؛ برای من دستور میداد که این سخنان را باید بگویی! من گفتم حرف که واقعیت است گفتم، من که بیش از این چیزی برای گفتن ندارم وآنچه لازم بود گفتم ، اگر مرا مجبور به گفتن می کنید که دروغ بگویم، لازم به جنجال نیست، ببر دوسیه را روی میزت بگزار، از دل خود بنویس، بدون شک که شما در پی دسیسه استید، بروید خود تان هر کاری می کنید، بکنید. شما بلدین که چه قسمی دسیسه پردازی و توطییه چینی کنید.
پس از لحظه یی، کسی آمد گفت: قومندان را در منزل بالا خواسته، منزل بالا رفتم، که؛ علی احمد خان روی کَوْج نشسته است، تا دیدم شناختم که علی احمد خان است، یک بار، درمنزل حاجی نوروز( روحش شاد، یادو خاطرش گرامی باد)،صاحب هوتل کابل دبی دیده بودم.
یک بار دیگر از دست استاد راسخ احوال داده بود، که یک بار باهم صحبت کنیم، در مورد قضای لعل، تا سوی تفاهمات که بین تو وحکومت وجود دارد برداشته شود، من گفتم خوبست باید رضایت مردم وخانواده های شهدای لعل گرفته شود، من کدام خواست شخصی ندارم.
ولی بعدن رد علی احمد خان معلوم نشد فقط یک احوال داد وتمام.
به هر حال این بار دوم بود که علی احمد خان راراز نزدیک دیدم، با هم احوال پرسی کردیم، علی احمد خان با لحن نسبتا تند گفت: چرا پیام که از دست راسخ فرستاده بودم توجه نکردی، من گفتم زنگ بزن برای راسخ که من چه گفتم، من توجه کردم ورد خود شما معلوم نشد.
کمی حرف ردو بدل شد باهم با قهر وجدیت سخن می گفتیم، بالاخره قناعت کرد که کوتاهی از جانب خودش شده است، گفت؛ آها ببخشی او وقت مه به دبی رفتم وگپ ما وشما سر جایش ماند، علی احمد خان گفت؛ قومندان دیدی که آخر به چنگ دولت افتادی! مردم را دستور بده، که بیرانی نکند دوسیه ات بیشتر می شود، من گفتم مردم را من دستور دادم که بیرانی کنند؟؟
جرمم چه است؟ که مثل اختتاف گران و بدون هیچ موجبی به این شکل مرا گرفتار کردین و به امنیت آوردید، ده ها راه معقول و اصولی و منطقی وجود داشت، مکتوب روان می کردین، احوال میدادی که حاضر شوم ویا پاسخم را داشته باشم وبه تعبیر شما سوی تفاهمات که متوجه من است، برداشته شود، واگر مجرم بودم زندان می کردین، این چه تصمیمی بود که گرفتین وهم مرا ، هم مردم را وهم خود تان را در جنجال گرفتار کردین، لشکر کشی شما در لعل به هیچ وجه قابل توجیه نیست وجنایت نا بخشیدنی را مرتکب شدین، در جاغوری قرار بود مرا دستگیر کنید، در هرجای که رفتم به کمک مردم خود رفتم در هیچ ساحه ی تعرض نکردم، حتا یک قدم خلاف منافع علیای کشور بر نداشتم، فقط مدافع مردم خود بودم واستم تمام، شما که مسوولیت تان را در قبال مردم افغانستان وبه خصوص مردم هزاره انجام نداده اید ونمی دهید مجبور استیم خود ما دست به کار شویم، آیا به همین جرم به اینجا آورده اید؟؟؟

حال دیگه من چیزی گفته نمی توانم هر آنچه دل تان خواسته ومی خواهد انجام بدهید! من نه کسی را دعوت به شورش کردم ونه کسی را ممانعت می توانم، علی احمد خان گفت: نه؛ باید یک راه حل پیدا کنیم، گفتم مشکل ساز هم شمایید وراه حل را هم شما پیدا کنید.
من گفتم یک راه حل دارد، همو قسم که مرا گرفتین، همو رقم پس ببرید، مرا ببرین پس در مصلی یا پول سوخته به مردم تحویل بدهید، بگویید که شما حوصله نتوانستید، یک سوی تفاهم واستحکاک که بین علیپور وحکومت بود تا معلوم شدنش حوصله نتوانستید، این هم آدم تان صحیح وسالم، دیگر راه حلی ندارد، سکوت ماند، ساعت خوده نگاه کرد، سارنوال را خواست، گفت همراه قومندان مثل مهمان رویه کنید وپیش تان مهمان است، زندان نکنید، فعلن نا وقت شده فردا می برم در مصلی شهید مزاری به مردم تحویل می دهم که جنجال ختم شود.
@YatemanMazary