دریچه.مهین شریفی

گفتگوی مستند

-تو دیوونه‌ای؛ می‌دونستی؟
-من؟چرا؟
-آره تو؛ گاهی کارهای عجیبی می‌کنی که معمول نیست.
-مثلاً؟
-مثلاً اون روز که تو راه شمال پیاده شدی خیارِ بومی بخری از کشاورزه.
-خوب!
-با یه مشت خیار گنده برگشتی.
گفتم: اینا چیه خریدی؟
گفتی: «آخه صورت آفتاب سوخته و دستهای گلیش را که دیدم دلم براش سوخت.»
-خوب حالا این یعنی دیوونگی؟
-بله دلسوزی زیادی یعنی همون دیوونگی.

اون روز بود توی سنگاپور، بچه چینیه گریه می‌کرد؛ مامانشو گم کرده‌بود، برگشتی مامانشو پیدا کردی و یه شکلات بهش دادی.
آخه کی توی مملکت غریب این کارو می‌کنه؟
-پس من دیوونم؟
-آره خیلی وقتا.

هروقت می‌ریم سفر توی مناطق محروم خرید می‌کنی؛ می‌گی: «چشمشون به دست ماست.»
راحت به همه کمک می‌کنی؛ پول برات مهم نیست.
می‌گی هیچ وقت دروغ نباید گفت.
قهرات کوتاهه؛ زود می‌بخشی.
آزار حیوونا و بچه‌ها خیلی ناراحتت می‌کنه.
نمی‌تونی ظلمو ببینی؛ اما می‌گی حتی برای دشمن هم باید منصف بود‌. می‌گی مهم اینه که کار خیر صورت بگیره نه اینکه به اسم من باشه؛ می‌گی...

-چقدر سند رو کردی از دیوونگی من. بازم نفهمیدم چرا؟
-چون تو در اقلیتی، با عرف جور نیست کارات.

-وا چه استانداردِ غیر استانداردی! مهم نیست برام؛ می‌خوام دیوونه باشم؛ دیوانگی هم عالمی داره.

مهین شریفی

#بازنگری_خود

@SharifiDaricheh

گزین‌گویه

درونت غوغایی ستودنی برپاست.
صدایش را می‌شنوم که می‌گوید:
چرا و چگونه؟

مهین شریفی

@SharifiDaricheh

رقصِِ سایه‌ها

دیشب به همراه دخترم به کنسرت رفتیم؛ تا مهمانِ صدای علی زندوکیلی شویم و دلی بگشاییم.
من هم صدایش را دوست دارم هم وقارش را.

انتظارم این بود که او و همنوازان خوبش، با آهنگهای شاد فضا را غرق در هیاهو و شادی کنند؛ اما او یک خط در میان برای حاضرین، غم و شادی می‌نواخت و می‌خواند:

-لحظه‌ی شیرین قرارم تویی
هر چه از آن خاطره دارم تویی

-ما از این شهر غریبه بی تفاوت کوچ کردیم.

-شاید این اولین خواب آرام ماست
لحظه‌ی سرخوش رقص نور و سایه‌هاست.

-لالاکن دختر زیبای شبنم
لالاکن روی زانوی شقایق

درست عین زندگی که هم غم دارد هم شادی، و کفه‌ی ترازوی آن مدام بالا و پایین می‌رود.
و مردم هم شناورانه با او همساز و همنوا می‌شدند.

از نظر من هنر و به ویژه موسیقی، بیان کننده‌ی فرهنگ وحالات گوناگون مردمِ جامعه و زندگی جاری در شهر است.*

علی زندوکیلی و سایر هنرمندانِ وزین، ادیبان، فرهیختگان و اندیشمندان این خاک، درست همان کسانی هستند که دلخوشی ما در این سرزمین‌اند؛ تا بمانیم و با هم بسازیمش.

پ.ن:
* پیش‌تر نیز به این فراز و فرودهای هویتی و فرهنگی، در قالب تلاطم‌ها و تحولات موسیقی در۴۰سال اخیر، در متن «دستبردی به آرشیو یک دهه‌ی چهلی» اشاره‌ای داشتم.

مهین شریفی

#خاطره_پردازی
#شاعرانه

@SharifiDaricheh

گزین‌گویه

جهان تب دارد، هذیان می‌گوید.

می‌خواهم با «آب نیسان» پاشویه‌اش کنم

تا باردارِ صلح شود؛ اما تنهایی نمی‌توانم.

مهین شریفی

#جملنده

@SharifiDaricheh

دنیای کیفی ۲

#روزگفتار

🎧مهین شریفی

@SharifiDaricheh

نکونام

خیلی‌ها گذشتند و رفتند اما در اطراف من کمتر متوفایی است که اینقدر از او یاد شود.
همیشه حرف او، همیشه حکایت و قصه ها و مثالهای او!
او هم یه آدم معمولی بود مثل بقیه، هم کمالات داشت هم غیرکمالات.

پس چرا در زندگی ما رد پای فراوانی دارد؟ و هر روز یک خط درمیان از او یاد می‌کنیم؟

این روزها که مصادف با تولد اوست، خیلی به این سوالات فکر می‌کنم.
این پاسخها محصول فکر این چند روز من است:
شوخ طبع بود و حکمت و حکایت زیاد می‌دانست .
هوش اجتماعی زیادی داشت.
صداقت و انصافش بارز بود.
پرسشگر بود و متفکر و اهل منطق.
همیشه در حال یادگیری بود.

خرافی و متعصب نبود.
محفل‌ گرم‌کن خوبی بود.
در امور خصوصی دخالت نمی‌کرد.
پرتلاش،استوار و مستقل بود.
در کمک به دیگران دریغ نداشت.
و...

روزی از همین روزهای سرد به این دنیا آمده‌ و خیلی زود یتیم شده‌بود.
خودش راه زندگی را از چاهِ آن یافته‌بود؛ و با اینکه از اوان کودکی سختیهای زندگی را چشیده‌بود؛ اما همیشه به زندگی سلام می‌داد.همیشه برای بهتر زیستن تلاش می‌کرد.

در کودکی این شعر را بسیار از او شنیده‌بودم :
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آنست که نامش به نکویی نبرند
و خودش نیز «نکونام» بود.

حالا چند سال است رفته به سفری که مدتها آماده‌اش بود و چمدانهایش را برای آن بسته‌بود.
به گاهِ رفتن اصلاً ناراحت نبود؛ فقط از دیرکردِ سفیرِ همراه گله داشت.
هم مردِ زندگی بود هم مردِ رفتن. می‌گفت: «رسم روزگار است که ما برویم تا بقیه بیایند.»

او برایم هم پدری کرد و هم استادی.
از خودم می‌پرسم آیا بعد از ما هم اطرافیانمان اینقدر به نیکی از ما یاد می‌کنند؟

مهین شریفی

#بازنگری_خود
#خاطره_پردازی



@SharifiDaricheh

گزین‌گویه

کفتارها به انتظار تاراج نشسته‌اند؛

آنگاه که خانه‌ام را به مترسکی

بی‌عقل و بی‌دل سپرده‌ام.

مهین شریفی

@SharifiDaricheh

کجیدن

خیلی خوشحال بودم اگر کوهها پر از برف بود.
خیلی خوشحال بودم اگر آسمان آبی بود.
خیلی خوشحال بودم اگر عزیزانم در کنارم بودند.

خیلی خوشحال بودم اگر مردم در تنگنای اقتصادی نبودند.
خیلی خوشحال بودم اگر جنگ و بی‌عدالتی نبود.
خیلی خوشحال بودم اگر مردم مسئولانه در قبال محیط زیست رفتار می‌کردند.

خیلی خوشحال بودم اگر آزادی در کنارم به رسمیت شناخته می‌شد.
خیلی خوشحال بودم اگر مردم خوشحال بودند.
خیلی خوشحال بودم اگر خودم خوشحال بودم و...

راستی، من معنای خوشحالی را درست فهمیده‌ام؟!

مهین شریفی

@SharifiDaricheh

دنیای کیفی

#روزگفتار

🎧مهین شریفی

@SharifiDaricheh

ماجرای آقای چ

چ مردیست با قدی بلند موهای جو گندمی حدود ۵۰سال سن، او عاشق مهمان است. در ایام تعطیل مهمان شکار می‌کند و به خانه می‌‌آورد و از آنها صادقانه و خالصانه پذیرایی می‌کند.
تا اینجاش درست؟

ما هم به نحوی بی‌خبرانه دردام این صیادِ مهمان‌دوست افتادیم.
قرارمان بود به ما منزلی مستقل بدهد و هزینه‌اش را هم در نظر گیرد.
اما هیچکدام را انجام نداده بود.
ما را به منزل خودش برد و با گروهی دیگر پیوندمان داد و شب با پرده‌ای، حائل میان ما و خانواده‌اش شد.

نمی‌گویم که تا صبح انواع صداهای خرنش با ما چه کرد، نمی‌گویم که دستشویی آن طرف پرده بود و چقدر سخت بود، نمی‌گویم که مجادلات خانوادگی هم گاه به گوش می‌رسید،
فقط می‌گویم که همه چیز شگفتانه بود.

صبح، بعد از صبحانه ما را جایی برد که خودش دوست داشت؛ و ناهار غذایی اطعام کرد که مورد نظر خودش بود.
نمی‌گذاشت ما هیچ حرف و حدیثی داشته باشیم. همه چیز آنطور که او می‌خواست پیش می‌رفت؛ و همسرش هم با لبخندی که سعی می‌کرد مهربانانه باشد؛ پا به پایش راه می‌رفت.

روز دوم خواستیم به دزفول برویم، نظرش چیز دیگری بود؛ و همان شد که او می‌خواست.
بدون نظرخواهی از ما همه‌ی فامیلش را دعوت کرد که با هم به‌دشت بزنیم و جوجه‌کباب درست کنیم و ما ناگهان میان جمعی غریبه قرار گرفتیم. البته خالی از لطف و تجربه هم نبود.

شب دوست داشتیم در روستایی بخوابیم، موافقت نکرد.

فردا به بازار رفتیم کمی از او فاصله گرفتیم؛ خواستیم کلوچه محلی بخریم و کمی میوه. به محض کشیدن کارت، ناگهان ظاهر شد و گفت عرب رسم ندارد که مهمانش خرج کند.

عصر به بهانه‌ای وارد مغازه‌ای شدیم تا کادویی برای خانمش بخریم؛ اما درست موقع پرداخت، سر و کله‌اش پیدا شد و به مغازه‌دار گفت: «من حساب می‌کنم.»

گیر افتاده بودیم. نمی‌فهمیدیم چرا اینطوری می‌کند. مرز محبت و دخالت قاطی شده‌بود.
احساس می‌کردیم کسی بیش از حد در حریممان جا خوش کرده است.
خودش با افتخار و غرور گاهی از خاطرات پیشینیان تعریف می‌کرد و می‌گفت خیلی بهشان خوش گذشته است.

فردا پس از صبحانه چمدانها را بستیم و آماده رفتن شدیم.به قول سعدی عطایش را به لقایش بخشیدیم.

هر چه اصرار کرد بیشتر بمانید؛ گفتیم نه کار داریم.
ما از خانه بیرون آمدیم و او هم با خانمش دنبال ما آمد.
آخرین بستنی گاومیش را می‌خواست حساب کند، نگذاشتیم.کم‌کم نزدیک بود دعوایمان شود.
تا دم دروازه شهر با ما آمد.
تا مدتها پس از آن به شوخی می‌گفتیم آقای چ پشت سرمان است.

سفر ما به جنوب به پایان رسید با خاطرات و تجاربی متفاوت.
و مگر زندگی غیر از یک سفر است.
خدا کند در این سفر کمتر با افرادی مثل آقای چ هم‌نشین شویم که محبت را کنترل‌گری می‌دانند و خودشان را اهمّ و اصلح.

مهین شریفی

#خاطره_پردازی

@SharifiDaricheh

دستبردی به آرشیو یه دهه چهلی

-اخماتو وا بکنی یا نکنی جونم چاره به‌دست چاره‌سازه
-ابرو به من کج نکن کج کلاخان یارمه
-مرا ببوس برای آخرین بار
-کی میگه کی میگه دل خریدار نداره
-با من هرگز نگو خداحافظ

-داغ یک عشق قدیمو اومدی تازه کردی
-شب بود بیابون بود زمستان بود
-گل یخ توی دلم جوونه کرده
-گل سنگم گل سنگم
-چون آدمک زنجیر بر دست و پایم

-تنها تویی تنها تویی بانوی خوب قصه ها
-کوچه ها تاریکن دکونا بستن
-از خون جوانان وطن لاله دمیده
-چرا با هم یکی نیستن آدما
-وقتی که دلتنگه فایدش چیه آزادی

-کولیم خسته و سرگردانم
-از افق جیرینک جیرینک صدای زنجیر میومد
-هوا دلپذیر شد گل از خاک بر دمید
-بوی گل و سوسن و یاسمن امد
-خون جوانان ما می‌چکد از چنگ تو

-آه نیلوفر آه نیلوفر
-خلبانان قهرمانان ای امید خلق ایران
-مرغ سحر ناله سر کن
-این پیروزی خجسته باد این پیروزی

-اگه عاشق و مستم اگه دیوونه هستم
-زمان مردمی ها طی شد آه از این دم سردیها خدایا
-مسافر خسته من بار سفر را بسته بود
-خورشید خانوم شب اومده خواستگاری
-دل ای دل...ای دل تو خریداری نداری
-به پای هرزه علفهای باغ کال‌پرست

-رویای سپید من تویی عشق و امید من
-میهن ای میهن تنیده یاد تو
-تنها تو کوچه نریا
-به سر شد جوانی ندیدم از تو هر گز
-خدایا عاشقان را با غم عشق آشنا کن

-اگه فراموشم کنی ترک آغوشم کنی
-جونم به جونت بسته
-سلطان سلطان
-تو برای منم داری زجر می‌کشی
-عاشق و دربدرم تویی قرص قمرم
-داغ یک عشق قدیمو اومدی تازه کردی

-من رویایی دارم رویای آزادی
-روسریتو بردار
-برای دختری که آرزو داشت پسر بود
-آمده ام تو به داد دلم برسی
-عجب حالیه تو اینجایی و همین کافیه
-از خون جوانان وطن لاله دمیده
-دوتا آدمیم با دوتا دل عاشق
و...

سرتون گیج رفت؟!
اینه یه گوشه ای از حالِ دهه‌ی چهل و پنجاهیا!

مهین شریفی

@SharifiDaricheh

همدلی

آفتاب‌گردان

چون تنِ تفتیده‌ی کویر را دید؛

از خورشید روی گرداند.

مهین شریفی


@SharifiDaricheh

هنوز کودکم!

من هنوز یک کودکم.
شوقها و حیرتهای کودکانه دارم.
دیدن یک کبوتر مرا به شوق می‌آورد. ناز کردن یک حیوان خانگی و دانه دادنش مرا ذوق‌ زده می‌کند.

لیس زدن یک بستنی چوبیِ کیم، کروچ کروچ کردن چیپس و پفک، آواز خواندن و رقصیدن، شادم می‌کند.

خزیدن زیر یک پتوی نرم یا یک ملافه خنک مرا آرام می‌کند.لمس عزیزانم و سرگذاشتن روی شانه‌‌شان مرا امنیت می‌بخشد.

توی باد دویدن، رفتن زیر باران و سر به‌طرفِ آسمان بالا بردن و با زبان باران را مزه‌کردن، خوابیدن روی چمن، و راه‌رفتن پابرهنه روی زمین خنک، همه و همه به من حال می‌دهد.

هنوز هم از آزار و آذیت دیگران ناراحت می‌شوم؛ و کارهای عجیب بزرگترها، دروغهای کوچک و بزرگ حالم را بد می‌کند.

در زمانه‌ای که کودکان پیرند و کم لذت، و غم‌ِ نداشتنها را در کوله پشتی با خود می‌کشند و کمتر از زندگی لذت می‌برند؛ هنوز هم لذت های کوچک کودکانه مرا می‌خنداند و شاد می‌کند.

من هنوز هم یک کودکم؛
تو چطور؟

مهین شریفی

@SharifiDaricheh

گزین‌گویه

تنگ است جامه‌ی عقاید بر تن حقایق.

گمراه کننده‌ترین دروغ، حقیقتِ ناقص است.

جایی که اختیار نیست افتخار نیست.

گاهی هیچ چیز باور نکردنی‌تر از حقیقت نیست.
رضابابایی

مهین شریفی

@SharifiDaricheh

سادگی

آینه نگاهم کرد و گفت:

« تو هنوز خیلی فرصت داری»

و من ساده‌لوحانه دروغش را باور کردم.

مهین شریفی

#بازنگری_خود

@SharifiDaricheh

از قربانی‌گری تا مسئولیت پذیری

#روزگفتار

🎧مهین شریفی

@SharifiDaricheh

پنجره یا دیوار

من احساس می‌کنم با کلمات تو بسیار محکوم شده ام,
من احساس می‌کنم بسیار قضاوت شده‌ام و طرد شده‌ام،...

پیش از آنکه دفاعم را آغاز کنم،
پیش از آنکه با ترس و رنجش صحبت کنم،

پیش از آنکه دیواری از کلمات بسازم،
به من بگو آیا درست شنیده‌ام؟

کلمات پنجره‌اند یا دیوار؟
به بندمان می‌کشند یا رها می‌سازند؟
«روت‌بیرمیر»

مهین شریفی

#شاعرانه

@SharifiDaricheh

دلتنگی کودکانه

وقت خواب است. عصبانیست که چرا مامان بابا، او را که هنوز مملو از انرژیست به اتاق خواب فرستاده‌اند.
هرشب قصه همین است.اما مکالماتش این بار بوی دلتنگی می‌دهد.

او دلخورانه در تختش دراز کشیده است و با برادرش حرف می‌‌زند.
حتی نمی‌داند برادرش بیدار است یا نه فقط دلش را خالی می‌کند:

«من دوست دارم یه خونه داشتیم چسبیده به خونه‌ی مامان جون و باباجون.
نمی‌خوام خونشون زندگی کنما؛ می‌خوام خونه بخریم نزدیکشون‌.

اینجا را دوست ندارم. ۹ ساعت فقط باید بخوابم تو هواپیما تا برسم ایران.
اصلاً خیلی وقته ایران نرفتم.

اینجا مامان بابا همش کار دارن. هی به من می‌گن این کارو نکن این کارو بکن.
من دوس دارم هر وقت دلم خواست برم خونه مامان‌جون باباجون. اصلاً چرا ما اینجاییم؟
من این شهرو دوس ندارم.

دوس دارم دوستهای زیادی داشته باشما؛ اما خونمون چسبیده باشه به مامان‌جون باباجون.

آره خوب، اینجا مامان و بابا کار می‌کنند، کامپیوتر دارن، خیلی هم عالیه! اما خوب اونجا، هم باید خونه بخرن، هم باید کار پیدا کنن.
عوضش اونجا، من هروقت دلم بخواد می‌رم پیش مامان‌جون و بابا‌جون!

می‌شنوی داداش؟!»

مهین شریفی

@SharifiDaricheh

از مثلث بیرون بیا

#روزگفتار

🎧مهین شریفی

@SharifiDaricheh

گزین‌گویه‌ها

-کافه‌گردانی تابو‌شکنم: یک فنجان حرفِ غم‌پهلو!

-زمین می‌چرخد و می‌چرخاند ما را که بی خیال ایستاده‌ایم.

-عاقبت با مغزی کپک‌زده از دنیا رفت؛ از بس افکارش کهنه و نمور بود.

-دردِ سرم را بهانه کردم تا به دردسر نیفتم.

عصاره‌ی جوانی‌ام را که بفشارم، صدای «آه»می‌دهد.

مهین شریفی

#قطعه_نویسی


@SharifiDaricheh