نمیتوان سودای شادمانی در سر پروراند، تنها میتوان خواهان اندوه کمتر بود.
در ناامیدی زیستن نشانهی شکیبایی شگرف است، از سوى ديگر ابله و بلید شدن، در پی اندوهی عظیم، بیانگر نقص و کاستی است.
لازمهی کاستن از اندوه تسلط بر خود و تلاش درونیِ مستمر است از سوی دیگر، هر تلاشی برای دستیابی به شادمانی سراسر بیحاصل است.
نمیتوان از مسیری که به اندوه منتهی میشود به عقب برگشت؛ این مسیر بیبازگشت است.
از شاد بودن می توان به اندوه رسید، پس در شادمانی، غافلگیریهای ناخوشایند بیشتری، در مقایسه با اندوه، نهفته است. وقتی شادمانیم جهان بهنظر درست میرسد، وقتی غمگینیم آرزو میکنیم جهان هرچیزی باشد، بهجز آنچه هست.
#امیل_سورانhttps://t.me/sazochakameoketab/109925