لیلی فرهادپور | Lily Farhadpour

عمل جمعی، قدر اجتماعی را تقویت می‌کند

🔹عضویت در یک انجمن‌‌ صنفی، سندیکا، جمعیت، تشکل، اتحادیه، شورا و یا هر گروهی که برای یک منفعت جمعی تشکیل شده است حق شهروندی شماست. هرچقدر شهروندان یک جامعه در این نهادهای مدنی فعال‌تر باشند، جامعه‌ بیشتر به سمت دموکراسی حرکت می‌کند.

🔹فارق از اینکه حکومت ایران به قوانین خود پایبند است یا خیر، همه ما براساس ماده ۲۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی، حق عضویت یا تشکیل یک #سازمان_مردم‌_نهاد در حوزه‌های مختلف همچون، #انجمن‌های_صنفی #محیط_زیست #حقوق_کودک #حقوق_زنان و … را داریم.

🔹علاوه بر این، ایران متعهد به اجرا مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین‌المللی است. براساس ماده ۲۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر، ماده ۲۱ و ۲۲ میثاق بین المللی حقوق مدنی سیاسی همه شهروندان می‌توانند آزادانه به صورت رسمی یا حتی بدون ثبت رسمی، سازمان‌های مدنی را در راستای تحقق اهداف و علایق مشترک‌شان به صورت مسالمت‌آمیز تشکیل دهند و در چارچوب قانون در آن فعالیت کنند.

🔹این بدان معناست که شما حق دارید هر زمان که بخواهید عضو یکی از یک سازمان‌ مدنی شوید یا با تعدادی از هم‌فکرانتان برای تحقق یک هدف خاص که منفعت عمومی را در پی دارد یک انجمن را تاسیس و در آن فعالیت کنید.

🔹اما جمهوری اسلامی با تصویب قوانین عادی همچون «کمیسیون ماده ۱۰ احزاب» تشکیل‌ این نهاد‌های مدنی را محدود و آسیب زیادی به آنها وارد کرده است.

🔹فعالیت و گسترش این نهادهای مدنی علاوه بر اینکه آگاهی مردم را بالا می‌برد، جامعه را به سمت دموکراسی حرکت می‌دهد.

🔹فرقی ندارد که شما در مکان خاصی گرد هم بیایید یا به صورت آنلاین فعالیت کنید،‌ مهم ماهیت فعالیت گروهی شما و قدم برداشتن در مسیری برای ایجاد تغییرات مثبت در جامعه است.

#حق_آزادی_انجمن‌ها
#حق_آزادی_تشکل‌ها
#حق_اعتراض
#مطالبه‌گری
#مطالبه
#اصل۲۰

✅ پلمب ساختمان انجمن جامعه شناسی ایران توسط شهرداری تهران

▫️ساختمان انجمن جامعه شناسی ایران توسط شهرداری تهران پلمب شد.

🔰 به گزارش خبرنگار شبکه شرق ساختمان انجمن جامعه شناسی ایران امروز توسط شهرداری تهران پلمب شد. به گفته شاهدان وسایل انجمن از ساختمان بیرون آورده شده و یک نگهبان از سوی شهرداری کنار در واحد مستقر شده است. این واحد از سال ۱۳۹۲ در اختیار انجمن جامعه شناسی قرار گرفته بود.
🔰 انجمن جامعه‌شناسان از دهه ۷۰ فعالیت خود را آغاز کرده است. ده‌ها شعبه در شهرستان‌های مختلف در سراسر کشور دارد. از ابتدای فعالیتش بیش از ۴ هزار نفر در این انجمن عضویت داشته‌اند و در حال حاضر ۵۰۰ جامعه‌شناس عضو انجمن هستند. به گفته معیدفر عمده فعالیت‌های انجمن جامعه‌شناسی، تمرکز بر حوزه علوم اجتماعی، برگزاری نشست‌ها، تولید مجلات علمی، تخصصی و همایش‌هایی است که توسط جامعه‌شناسان و اصحاب علوم اجتماعی در عرصه داخلی و بین‌المللی برگزار می‌شود.
انجمن جامعه شناسی با استناد به قوانین، حکم تخلیه شهرداری را غیرقانونی دانسته بود.

@sharghdaily
@Haajm

«کیک محبوب من» در صدر جدول فروش فیلم‌های هنری آلمان


فیلم «کیک محبوب من» ساخته مشترک مریم مقدم و بهتاش صناعی‌ها در راس جدول فروش هفتگی فیلم‌های آرت هاوس(arthouse box-office) در سینماهای آلمان قرار گرفت.
این فیلم موفق شده تنها در چهار روز اول اکران خود بیست هزار نفر را روانه سینماها کند.
 
نکته قابل توجه، پیشی گرفتن فیلم «کیک محبوب من» در فروش نخستین هفته اکران از فیلم «انواع مهربانی»(kinds of kindness) ساخته پر سر و صدای یورگس لانتیموس با بازی اما استون و ویلیام دفو است. این فیلم که همزمان با «کیک محبوب من» اکران شده، اکنون در رتبه دوم جدول فروش هفتگی قرار دارد.  
«کیک محبوب من» که غلامرضا موسوی تهیه کنندگی آنرا به عهده دارد، پیش از این در بخش مسابقه هفتاد و چهارمین جشنواره فیلم برلین حضور داشت و برنده جایزه فیپرشی (بهترین فیلم فدراسیون بین‌المللی منتقدان) و اکومنیکال(کلیسای جهانی) از این جشنواره معتبر گردید. این فیلم با هفده حضور بین‌المللی تا این لحظه برنده جوایز دیگری چون جایزه بهترین فیلم از سی و هشتمین جشنواره کابورگ فرانسه و جایزه بهترین بازیگر زن از جشنواره کرافت اسلوونی نیز شده است.

انجمن صنفی روزنامه‌نگاران و عکاسان مطبوعات از مسعود پزشکیان خواستند وزیر ارشادی معرفی کند که به جای سرکوب از آزادی رسانه‌ها دفاع کند

🔹انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران و انجمن صنفی عکاسان مطبوعات ایران در پاسخ به فراخوان مشارکت #سازمان‌های_مردم‌نهاد و #تشکل‌ها برای معرفی افراد صاحب صلاحیت مقام #وزیر_فرهنگ_و_ارشاد ، بدون نام بردن از فرد خاصی در نامه‌ای مشترک نوشتند: «نخستین مطالبه‌ی ما از وزیر فرهنگ #دولت_چهاردهم ؛ دفاع از آزادی و استقلال رسانه‌ها در مقابل هرگونه عامل تهدیدکننده و اهتمام جدی و مسئولانه برای گسترش دسترسی آزاد به اطلاعات» است.

🔹این دو انجمن «وضعیت کنونی رسانه در ایران» را بحرانی توصیف کردند و آن را «محصول سال‌ها بی‌توجهی نهادهای حاکمیتی و دولتی» به اصول اولیه و نظارت همگانی بر «پاسداشت آزادی رسانه برای مقابله با فساد و همراهی با جریان توسعه و پیشرفت» دانستند.

🔹آنها همچنین خاطرنشان شدند که تمام طرح‌ها و قوانین پیشنهادی از سوی مقامات دولتی در چند سال اخیر نه تنها برای «حل مشکل رسانه و مرجعیت رسانه‌ای در کشور نبوده» بلکه تحدیدی برای «فعالیت رسانه‌ای» بوده است تا دولت‌ها از این طریق آن بتوانند مشکل خود را با «رسانه‌های منتقد حل کنند».

🔹این دو انجمن صنفی مطبوعات نوشتند: « وزیر آینده فرهنگ و ارشاد باید به قانون اساسی وفادار باشد. عدم وفاداری به قانون اساسی در دهه‌های اخیر باعث شده است که بسیاری از حقوق اساسی مردم از جمله حق انتشار روزنامه و ایجاد رسانه به امتیازی بدل شود که تنها شامل افراد یا موسسات با شرایط ویژه شده است. وزیر باید شجاعت بازگشت به اصول مصرح قانون اساسی و رعایت حقوق شهروندان را با از میان بردن امتیازهای ویژه داشته باشد.»

🔹آنها با اشاره به بحران‌های اجتماعی در سال‌های ۹۶، ۹۸ و ۱۴۰۱ تاکید کردند، حکومت در شرایط سخت بیش از هر زمان دیگری مستعد «تحدید آزادی‌های قانونی» است. «این باور که با عدم انتشار اخبار می‌توان بحران‌ها را پنهان و از آنها گذر کرد باعث شد که بسیاری از همکاران خبرنگار و عکاس ما نه‌تنها از انجام وظایف اصولی خود بازماندند بلکه ماه‌ها دچار تعقیب قضایی، بازداشت و حبس و ضبط وسایل حرفه‌ای خود شدند.»

🔹به گفته آنها «تنها تعهد عمیق دولت و وزیر فرهنگ به کارکرد رسانه‌های آزاد و مستقل و حمایت همه‌جانبه از آنها می‌تواند این ابربحران جامعه‌ی ما یعنی خلأ مرجعیت رسانه‌ای را حل کند یا به سمت حل آن پیش برود. این تعهد عمیق همچنین باید با توان مذاکره با نهادهای بیرون از دولت برای دفاع از آزادی رسانه‌ها همراه باشد. وزیر مطلوب باید از رایزنی با نهادهای انتظامی، قضایی و امنیتی در جهت دفاع از آزادی رسانه‌ها استنکاف نکند.»

🔹این دو انجمن صنفی «فقدان شفافیت و پاسخگویی» را یکی از چالش‌های مهم کشور دانستند و تاکید کردند «با توجه به اینکه وزارت ارشاد مسئولیت دبیرخانه قانون دسترسی آزاد به اطلاعات را هم بر عهده دارد، ضروری است که در زمینه شفافیت و پاسخگویی پیشگام باشد. وزیر آینده باید خود را به شفافیت ملزم بداند و زمینه‌های اجرای شیوه‌نامه‌ی پیشگیری از تعارض منافع و فساد را هم در این وزارتخانه به اجرا بگذارد.»

🔹این #فعالان_صنفی از دولت چهاردهم خواستند هنگام «تدوین آیین‌نامه‌ها و مقررات» و حل مسائل بین رسانه‌‌ها و حکومت «به نهادهای صنفی و تخصصی حوزه رسانه» مراجعه کنند و تاکید کردند «برای ارزیابی و سنجش صلاح و خطای رسانه هیچ مرجعی معتبرتر از #نهادهای_صنفی و تخصصی رسانه‌ها نخواهد بود».

🔹آنها همچنین از کمیته انتخاب وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی خواستند فردی را انتخاب کند که «سیاست راهبردی‌اش تقویت رسانه‌های مستقل باشد و نه توزیع رانت بیشتر در میان رسانه‌های دولتی یا رسانه‌های وابسته به نهادهای عمومی و شبه دولتی. رسیدگی به شکواییه‌های روزنامه‌نگاران و عکاسان مطبوعاتی در مورد زیر پا گذاشته‌شدن حقوق قانونی آنها از دستمزد گرفته تا بیمه و بازنشستگی و امثالهم با همراهی نهاد صنفی مربوط باید بخشی از اهداف دولت در حمایت از رسانه‌های آزاد و مستقل باشد».

#جریان_آزاد_اطلاعات
#مطالبه‌گری
#اصل۲۰
#آزادی_بیان
#مطالبه

ارکستر اقلیت‌ها با ترجمه لیلی فرهادپور

رمان ارکستر اقلیت‌ها با ترجمه خانم لیلی فرهادپور که در جایگاه روزنامه‌نگار، مطالب و گزارش‌های بسیاری نوشته است منتشر و روانه بازار شد.

خانم فرهادپور پیش از این کتاب‌های دیگری مانند خط چهار مترو، به دنبال کاغذ اخبار، شهر زنان بیوه و... را منتشر کرده بود.

لیلی فرهادپور در عرصه بازیگری نیز فعال است و اخیرا در فیلم کیک محبوب من بازی کرده که در فستیوال برلین نیز مورد استقبال قرار گرفت.

رمان ارکستر اقلیت‌ها در سال 2019 منتشر شد و دومین رمان چیگوزی اوبیاما، نویسنده‌ی نیجریه‌ای است. این رمان برنده جایز بوکر شده است.

راوی ارکستر اقلیت‌ها، یک روح بی‌جان است که زندگی میزبانش را بازگو می‌کند. این رمان روایت درد و رنجی پسااستعماری است که اقلیت‌های قومی در کشوری برآمده از استعمار با آن مواجه هستند.

#معرفی_کتاب

@journalistsclub1

رونمایی از پوستر آلمانی فیلم «کیک محبوب من»

پوستر آلمانی فیلم سینمایی «کیک محبوب من» ساخته بهتاش صناعی‌ها و مریم مقدم در آستانه اکران عمومی در سینماهای این کشور، رونمایی شد.

«کیک محبوب من» از تاریخ ۲۱ تیر ( ۱۱ جولای) اکران عمومی خود را در بیش از ۱۲۰ سالن سینمای آلمان شروع خواهد کرد و به تدریج بر تعداد سینماهای آن افزوده خواهد شد.

«کیک محبوب من» که غلامرضا موسوی تهیه کنندگی آنرا به عهده دارد پیش از این در بخش مسابقه هفتاد و چهارمین جشنواره فیلم برلین حضور داشت و برنده جایزه فیپرشی (بهترین فیلم فدراسیون بین‌المللی منتقدان) و اکومنیکال(کلیسای جهانی) از این جشنواره معتبر گردید. این فیلم همچنین اخیرا برنده جایزه بهترین فیلم از سی و هشتمین جشنواره کابورگ فرانسه و جایزه بهترین بازیگر زن از جشنواره کرافت اسلوونی شد.
لیلی فرهادپور و اسماعیل محرابی بازیگران نقش‌های اصلی این فیلم هستند.

🎼 خون‌بازی 🎼

ترانه:  
روزبه بمانی

آهنگ:  
محمّد شمس

آواز:
داریوش اقبالی

ویدیو:  
سیروس کِردونی

[با استفاده از تصاویرِ
اعتراضاتِ مردمیِ پس از انتخاباتِ سال ۱۳۸۸]


آخرین سنگر «سکوت»ه
حقِّ ما گرفتنی نیست
آسمونشم بگیری،
این پرنده مُردنی نیست!...

آخرین سنگر «سکوت»ه
خیلی حرف‌ها گفتنی نیست
ای برادرایِ خونی،
این برادری تنی نیست!...


#آواونما
#جنبش_سبز
#یه_برش_شعر
#فریادها_و_نجواها
#ازروزگاررفته_حکایت

✊https://t.center/Az_Daste_Khishtan_Faryaad

اول خلاصه‌ای خیلی کلی از ماجرا، برای کسانی که اطلاعی ندارند:

اوایل سال ۷۸ طرحی در مجلس پنجم (با اکثریت محافظه‌کار) ارائه شد برای اصلاح قانون مطبوعات و در واقع محدودکردن روزنامه‌هایی که در دوران بعد از دوم خرداد رشد کرده بودند. روزنامه سلام (از اصلی‌ترین روزنامه‌های جریان چپ داخل حکومت در آن زمان) در روز ۱۵ تیر ۱۳۷۸ نامه محرمانه‌ای را منتشر کرد که سعید امامی چند ماه پیش از آن به دری نجف‌آبادی (وزیر اطلاعات وقت) نوشته و با ارائه طرحی (خیلی شبیه طرح ارائه‌شده در مجلس) خواهان محدودکردن مطبوعات شده بود. سعید امامی معاون سابق وزارت اطلاعات بود که به جرم طراحی و فرماندهی قتل‌های زنجیره‌ای پاییز ۷۷ بازداشت شد و کمی بعد در زندان خودش را کشت.

دادستانی بلافاصله روزنامه سلام را توقیف کرد (بعدتر که دادگاه این روزنامه برگزار شد، محمود احمدی‌نژاد و کامران دانشجو، برگزارکننده انتخابات ۸۸، از جمله شاکیان این روزنامه بودند). در آن زمان برگزاری تجمع‌های اعتراضی در دانشگاه‌ها و همین‌طور کوی دانشگاه معمول بود. آن شب هم تعدادی از دانشجویان کوی در اعتراض به توقیف سلام تجمع کردند و بعد هم به خیابان امیرآباد آمدند و تا سر بزرگراه جلال پایین رفتند (که این هم بی‌سابقه نبود و هر از چندی پیش می‌آمد). بعد هم به داخل کوی برگشتند.

از این زمان تا بامداد اتفاقات عجیبی افتاد. هم ماموران نیروی انتظامی و هم بعدتر نیروهای لباس شخصی به داخل کوی حمله کردند و با داس و قمه و چماق و ... دانشجوها را کتک زدند. دست‌کم یک دانشجو به نام عزت ابراهیم‌نژاد کشته شد، چندین نفر چشمشان را از دست دادند و خیلی‌ها هم آسیب‌های شدیدی دیدند. چندین دانشجو هم بازداشت شدند.

من دو روز بعد از این واقعه به کوی رفتم و به ساختمان‌هایی که هدف حمله بودند سر زدم. رسماً انگار داخل اتاق‌ها بمب انداخته بودند. درها و شیشه‌های شکسته، وسایل داغان‌شده، خون به دیوار مالیده. انگار یک‌سری غارتگر وحشی به اتاق‌های خوابگاه حمله کرده بودند.

این ماجرا منجر به اعتراضات گسترده دانشجویی شد. دانشجوها تا روز چهار روز بعد از آن در محل کوی یا خود دانشگاه تهران تجمع می‌کردند (من هم دانشجوی سال اول بودم و حاضر در این تجمعات) و در خیابان‌های اطراف دانشگاه هم مردم در حال اعتراض بودند. در نهایت دوشنبه عصر با شلیک گاز اشک‌آور به داخل دانشگاه و تهدید جدی حمله همه‌جانیه نیروها، دانشجوها تجمع را تمام کردند و شورای متحصنین منتخب دانشجوها مامور پیگیری ماجرا شد.

دو روز بعد از آن، چهارشنبه ۲۳ تیر، تظاهراتی حکومتی در تهران برگزار شد که به قول خودشان پایانی بود بر اغتشاشات و سخنران مراسم هم حسن روحانی، دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی، که به گفته اعضای آن زمان شورا اصرار به برخورد داشت.

موضع کلی دولت خاتمی حمایت از دانشجوها بود. معین، وزیر علوم، به جمع دانشجوها آمد و از مقامش استعفا داد (که قبول نشد). هیاتی از طرف خاتمی هم مامور بررسی شد و گزارش مفصلی ارائه کرد. اما در نهایت در دادگاه فقط یک سرباز وظیفه به جرم دزدیدن یک ریش‌تراش محکوم شد و بقیه ماموران نیروی انتظامی تبرئه شدند. پای لباس شخصی‌ها هم که اصلا به دادگاه نرسید.

خاتمی همان موقع گفت حمله به کوی تاوان پیگری قتل‌های زنجیره‌ای بوده و خیلی‌ها هم عقیده داشتند این حمله انتقام از حمایت گسترده دانشجوها از خاتمی در دوم خرداد بوده است.

در ادامه چند مطلب می‌گذارم که اگر دوست داشته باشید بیشتر درباره این ماجرا بدانید کمکتان می‌کند.
.

چند سال پیش در صحبت با دانشجویی که فعال و علاقه‌مند به موضوعات سیاسی هم بود متوجه شدم نمی‌داند قتل‌های زنجیره‌ای چیست. کلیاتی شنیده بود ولی از جزئیاتش هیچ نمی‌دانست. اتفاقاً دوست داشت بیشتر بداند و من هم تا جایی که می‌توانستم برایش گفتم و لینک‌هایی فرستادم که بخواند. او زمان قتل‌ها ۲ سال داشت و وقتی فکر می‌کردی طبیعی بود چیزی نشنیده باشد.

الان ۲۵ سال از ۱۸ تیر ۷۸ گذشته و دانشجوهای سال اولی قاعدتا متولد ۱۳۸۴ هستند، یعنی شش سال بعد از فاجعه کوی دانشگاه به دنیا آمده‌اند. پس اصلاً عجیب نیست اگر هیچ از آن ماجرا ندانند یا صرفاً کلیتی شنیده باشند. من و همسن‌هایم هم وقتی رفتیم دانشگاه قاعدتاً از جزئیات خیلی از وقایع سال‌های ابتدایی دهه پنجاه بی‌خبر بودیم.

وظیفه ما این است که مدام درباره وقایع تاریخی کشورمان حرف بزنیم تا هم نسل بعدی با سابقه مبارزه و آزادیخواهی در ایران آشنا شوند و هم با فکرکردن و بحث‌کردن دسته‌جمعی درباره این وقایع بفهمیم اشتباه‌ها چه بود و شاید راه آینده‌مان روشن‌تر شود.

نوشتن حتی اطلاعات ویکی‌پدیایی درباره وقایعی مثل کوی دانشگاه (و قتل‌های زنجیره‌ای، شورش‌های شهری اسلامشهر و مشهد و اراک و ...، اتوبوس ارمنستان، عزل منتظری، اعدام‌های ۶۷، ترورهای دهه شصت و حتی به‌زودی جنبش سبز) حتماً ذهن‌هایی را روشن می‌کند. دریغ نکنید.

در پست‌های بعدی چند پست جدید و تکراری مربوط به کوی می‌گذارم. لطفاً برای هر کسی که فکر می‌کنید دوست دارد بیشتر بداند بفرستید.
.