* * *
Sen – shunday joziba qadimdan-qadim,
Sen – shunday tabiba nadimdan-nadim,
Mudom ichdim seni, mudom chanqadim...
Ishq, desam, u sencha muttasil emas,
Seningdek bir umr, to‘rt fasl emas...
Seni yo‘qlamagan bironta jon yo‘q...
Sensiz hayot tiyin, sensiz jahon yo‘q...
Senga shaydolikka asti poyon yo‘q...
Men ham bir kemtikman, fathingga tolib...
Buncha jahongirsan, bunchalar g‘olib…
«Bas, yetdim…» deganda, yana bir boshdan
Oydan yog‘du olib, olib quyoshdan,
Bo‘lib oydin vujud, bo‘lib quyoshtan,
Olisda charh urib porlayverasan...
To‘linsan, to‘lmoqqa chorlayverasan…
Sen – masrur qo‘shiqlik, shodon dutorlik,
Kunlarim oldindan xandon etarlik,
Gohi qo‘l yetmaslik, gohi yetarlik...
Shunday mo‘'jizasan, shundayin qismat,
Jannatiy nafasli, farishta xislat…
Yo‘q esang, mushkullar bizni yermidi,
Og‘riqqa esh kunlar bizni yermidi,
O‘ksiklar, tushkunlar bizni yermidi...
Hayotga oltin hal surar o‘zingsan,
Sumanbar ko‘rsatar, ko‘rar – o‘zingsan…
Sen – mening mangulik yo‘ldosh hunarim,
Hech zavol bilmasim, doim unarim,
Hamma so‘nib bo‘lgach, oxir so‘narim,
«O‘lim» degan so‘zga doimo zidsan,
UMIDsan, UMIDsan, shirin UMIDsan!
Ey ko‘ngil – samoviy rangin kamalak,
Sindir, umidsizlik shoxlarin sindir!
Bukun faqat rostni tavof aylamak,
Bukun – umidlarga suyanar kundir!
1999 yil.
@Gulchehra NurullaevaInstagram YouTube Facebook
