تاریخ و فرهنگ دره شهر

تلاطم فرهنگی...

او آبروی خانواده را برده"
همین یک جمله کافیست تا او را بکُشند چون غیرتشان اجازه نداده، چون آبروی خانواده لکه‌دار شده، چون آنها خود را مالک زن می دانند و این حق را به خود می دهند که جان خواهر، دختر، همسر و در کل یک زن را برای حفظ این آبروی خانوادگی بگیرند....

حرف از قتل‌های ناموسی است؛ موضوعی که این روزها با قتل رومینا بیشتر بر سر زبان‌ها افتاده... قتل‌هایی که عموما توسط برادر، پدر، عمو، دایی و یا دیگر نزدیکان به بهانه حفاظت از ناموس و شرافت خانواده صورت می‌گیرد و واقعیتی انکارناشدنی در جامعه ی ایرانی ست و متاسفانه سالهاست که در شهرهای مختلف ایران اتفاق می‌افتد و تنها یک سوظن کافی است تا مردان خانواده دست به کار شوند و زنی را به خاطر شک و به عقیده ی خودشان زیر پا گذاشتن هنجار و آبروی خانواده به قتل برسانند... قتل به خاطر شرف.. به خاطر غیرت..

زنده یاد "پروین بختیاری‌نژاد" فعال حقوق زنان در کتابش به نام "فاجعه خاموش" بیان کرده: ( در مواردی مثل سرپیچی کردن از ازدواج‌های اجباری، اصرار برای اینکه زنی بخواهد همسر آینده‌اش را خودش انتخاب کند، برقراری روابط عاشقانه غیر متعارف، خیانت به همسر، فرار از خانه و ... که رفتارهای ضد ناموسی، بی‌عفتی، بدنامی و فضاحت تلقی می‌شوند، این قتلها رخ می‌دهند و گاهی اوقات، فقط انتشار یک شایعه ی بی‌اساس می‌تواند باعث بروز این نوع قتل شود)....

ابعاد خشونت علیه زنان در خانواده‌های ایرانی قابل انکار نیست و فقط نوع و میزان این خشونت بسته به گروه، طبقه و قومیت فرق می‌کند... و آنطور که پژوهش‌های علمی در این رابطه می گویند زنان طبقه پایین و زنانی که در مناطق عشیره‌ای ایران زندگی می‌کنند، بیشترین کسانی هستند که تجربه خشونت جسمانی را حتی تا حد قتل های ناموسی هم تجربه می‌کنند... خشونتی که علاوه بر تمام مشکلات روانی که برای زنان به وجود می‌آورد زمینه‌ساز طلاق، فرار از خانه و نهایتا قتل‌های خانوادگی می‌شود.. خشونتی که محصول فرهنگ پدرسالار و جامعه ی مردسالار است..
مردانی که کارشان از زن ستیزی گذشته و زنان را به کجروی از هنجارهای خانواده متهم می‌کنند و این را حق خود می دانند که به راحتی با از میان برداشتن آن زن، لکه ننگ را از دامن خود پاک کنند و به خاطر ضعف و خلا قانونی ترسی از عواقب آن هم نداشته باشند....قانونی که لایحه ی آن تحت عنوان "تامین امنیت زنان در برابر خشونت" نزدیک به هفت سال است در انتظار تصویب است و در مجلس خاک می خورد و معلوم نیست تکلیف آن چه خواهد شد... قانونی که جامعه ی زنان بیشتر از هر زمانی به آن نیاز دارد و تدوین آن می تواند راهگشا باشد برای متعادل کردن فرهنگ جنسیت زده و تامین امنیت و حمایت از زنان خشونت دیده تا دیگر هیچ زنی فقط با یک سوظن ساده راهی قبرستان نشود....

#مژده_دارایی
#نه_به_خشونت_علیه_زنان
#رومینا_اشرفی
✍ @CEYMARIAN
┈••✾•🌿🌺🌿•✾••

نه به خشونت علیه زنان

این روزها خبری در گروهها و شبکه های اجتماعی دست به دست می شود.. مردی دختر چهارده ساله اش را به طرز فجیعی به قتل می رساند.. ابتدا قصد خفه کردن او را داشته ‌و چون موفق نشده با داس گلوی او را بریده....
روی یکی از لینکهای خبر کلیک می کنم.. تصویری از مادری که سر به زیر انداخته و پسرکی بهت زده در کنارش...‌هنوز خبر را کامل نخوانده ام از خودم می پرسم که پس آن لحظه مادر این دختر کجا بود؟ چرا هیچ تلاشی نکرد که جلوی کشته شدن دخترش را بگیرد؟ همسایه ها کجا بودند؟ در متن می خوانم که مادر می گوید شوهرش او را به بهانه ی شستن لباس به حمام فرستاده و در را از پشت به روی او قفل کرده و دخترش را کشته است..‌و او در تمام این مدت فقط پشت در حمام داد و هوار راه انداخته و ضجه میزده است... ( با توصیفات بغض آلود این زن نمی توانم جلوی ریزش اشکهایم را بگیرم) .....

و اما بیشترین واکنش در شبکه های اجتماعی به این خبر این بود که طبق ماده ۲۲۰ قانون مجازات پدر به عنوان ولی دم به قصاص محکوم نمی شود و مجازاتش فقط سه تا ده سال حبس تعزیری ست.. همه ی ما می دانیم که پروسه ی اصلاح و بهبود قوانین کاری بسیار زمان بر ، طولانی و با شرایط فعلی حتی دور از ذهن به نظر می رسد.. پس چه باید کرد؟!! و سوال دیگر اینکه آیا اگر قانون تغییر کند دیگر جرائمی از این دست اتفاق نخواهد افتاد؟!
راستش در تمام این مدتی که این خبر را می خواندم به همسایه ها فکر می کردم، به پدر این ماجرا که شاید هم معتاد یا دچار اختلالات روانی باشد کاری ندارم.... به مادر ماجرا هم کاری ندارم ، مادری که در طول زندگی مشترکش با این مرد آن قدر در نقش قربانی منفعل فرو رفته که خودش هم باور کرده که نمی توانسته کاری برای نجات دخترش انجام دهد.... ولی همسایه ها در آن لحظه چکار می کردند؟ صدای ناله ها را می شنیدند در حالی که مشغول صرف چای و میوه بودند؟ داشتند یکی از سریالهای ترکی را می دیدند؟ به رختخواب رفته بودند تا بخوابند؟ یا برای کودکانشان قبل از خواب قصه می گفتند؟! چطور امکان دارد انسانی صدای ضجه های یک نوجوان در آستانه ی مرگ و صدای جیغ و داد و گریه و زاری یک زن و یک کودک را در پس زمینه ی زندگی اش بشنود و به روی خودش نیاورد؟! آیا بعد از شنیدن خبر مرگ این دختر فقط یک لحظه به این فکر نکردند که آنها می توانستند جان این دختر را نجات دهند؟!

بحث قانون یک طرف ماجراست و بحث مسئولیت اجتماعی ما شهروندان طرف دیگر ماجرا!! من هم جز افرادی بودم که فکر میکردم قانون مترقی چاره ی درد تمام مشکلات جامعه است ، اما بعدها فهمیدم که سهم شهروندان و سهم فعالان مدنی کمتر از سهم قانون نیست... لطفا اگر از این پس صدای ضجه و ناله ی زن یا کودکی را شنیدید بی تفاوت نباشید، شاید شما کسی باشید که می توانید جان انسانی را نجات دهید... وقتی ساکنان یک خانه، بویژه شما مردان می شنوید که صدای آزار و اذیت و گریه های یک زن از خانه های اطراف به گوش می رسد، می توانید زنگ در آن خانه را به صدا درآورید و با اورژانس اجتماعی و یا پلیس تماس بگیرید این اقدام به مرد آزار گر نشان می دهد که بقیه ی همسایه ها صدای آنها را می شنوند و برای متوقف کردن خشونت اقدام خواهند کرد.....شما مردان بیشتر به حرف همدیگر گوش می دهید پس می توانید نقش چشمگیر تری در متوقف کردن چرخه ی خشونت داشته باشید......
.
#مژده_دارایی
#نه_به_خشونت_علیه_زنان
#رومینا_اشرفی

پی نوشت :
در ادامه متن غم انگیز خانم دارایی باید بیفزاییم
قانون باید در مورد مردی که الان به خیال خودش قهرمان این داستان غم انگیز هست تصمیم بگیرد ، چطور یک مرد ۲۹ ساله با یک دختر ۱۴، ۱۳ ساله می تواند موضوع یک ماجرای عاطفی باشد ... به نظر می رسد این پدر نیز قربانی یک ماجرای دیگریست که باید بررسی شود...

✍ @CEYMARIAN
┈••✾•🌿🌺🌿•✾••