تاریخ و فرهنگ دره شهر

" دعا برای آمدن باران "
@CEYMARIAN
کشورما یکی از کشورهای کم آب دنیاست. آب شیرین در آن با نرخ جان و گاه با ایثار و بدبخت شدن زندگی عادی یک یا چند نفر از جامعه در طول تاریخ رقم خورده است . اولین گروه که در زاگرس به دره ی #سیمره و همدان و کرمانشاه امروزی رسیدند رودخانه ای از آب شیرین از گاماسیاب تا قره سو و #سیمره ، تا کشکان و زال و کرخه و ... را به خود ندیده بودند ...
با وجود این رودخانه ی دائمی ولی سرزمینهای دیم سیمره همچنان مشتاق باران رحمت الهی بوده، و هستند . گاهی خشکسالی امان منطقه را می بریده است و مردم به آئینهای اساطیری و رویه های ادیان ابتدایی مبادرت می ورزیده اند، وبا ابداع راه هایی ازخدای قادر طلب آب می کرده اند.
انواع روشهای باران خواهی درسیمره :
۱- #گاو_ربودن(گاروا)
۲-رقص #باران شامل:
الف)- رقص #دخترجوان_زیبارو که به عقد قطعه ابری در آسمان در آمده است.
ب)- رقص #حُشک_بیزاد برای( الهه یا خدای بی فرزند)
۳- #هلان و هلانک بازی
۴- #حمیل و ممیل
۵- #قربانی_کردن
رقص شمشیر زابلی ها و رقص چوب خراسانی ها و رقص با دستمال که بیشتر مخصوص مردم صلح طلب، و دیم کار زاگرس است ، همه به نوعی ریشه در تفکر اساطیری این سرزمین دارد و هر منطقه متناسب با زمان ، ومکان خویش از آن بهره برده است و برای رفع مشکلات و آمدن باران بر طبق سنن ابداعی خویش ، شیوه ای را برای بیان و نشان دادن احساسات خویش قرار داده است.
همه می دانند کشور ما به وسیله سه عامل خطرناک طبیعی و ظاهری(سیاسی-اقتصادی و نظامی) و باطنی تهدید می شود.
درکتیبه ی داریوش در تخت جمشید چنین آمده است؛
اهورا مزدا این کشور را بپاید، از سپاه دشمن، از خشکسالی ، و از دروغ
خطر ظاهری هجوم دشمنان به دلیل سیاسی ، اقتصادی و... و خطر باطنی یعنی دوری از رفتار سالم اخلاقی است که دروغ به تعبیر پیامبر آخر الزمان مفتاح و کلید کل شرّهاست. و خطرهای طبیعی مانند خشکسالی و زلزله و...همه تهدید کننده ی ملت ماست و ما باید دست به دعا برداریم نماز استقسا ، و رقص های اسطوره ای و اصلاح خویش برای جلب و جذب قدرتهای سماوی ، شاید مرا متهم به تحجر کنید و بگویید چرا سایر کشورها از لحاظ طبیعی آسیب ناپذیرند و اخلاق را کمتر رعایت می کنند . با صراحت باید گفت همین کشورهای اروپایی کمترین مزاحمت، و پسندیده رفتار انسانی با همنوع ، و حتی مهربانی با حیوانات و جنگلهایشان و ... از ما احتمالا بهتر رفتار می کنند و آنها به عقیده و باور خود ایمان دارند اما ما در دیگر آزاری وعدم وجدان کاری و... درمقایسه با سایر جوامع دارای اشکال و نقص هستیم.
رقص #سنگین_سماع:
طبق نظر شمس تبریزی ؛ تجلی و رویت خدا، مردان را در سماع بیشتر باشد .سماع ایشان را از عالم هستی خود بیرون آورد. وبه عالم های دیگر درون آرد و به لقای حق پیوندد.
رقص مردان خدالطیف باشد و سبک
گویی برگ است که برروی آب رود
شیخ شهاب الدین سهروردی، رقص کردن زمانی مفید است ، که جان قصد بالا کند ، همچو مرغی که می خواهد خودرا از قفس به در اندازد.
بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست
بگشای لب که قند فراوانم آرزوست
دی شیخ گرد شهر همی گشت با چراغ
کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
گفتند ؛ می یافت نشود گشته ایم ما
گفت آنچه می یافت نشود آنم آرزوست
یک دست جام باده و یک دست جعد یار
رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست (مولوی)
۱۹ تا۲۶ آذر ماه هر سال جشن شبانه روزی پیروان مولوی است به یاد عروج روحانی مولانا به درگاه با عظمت حق است . دراویش مولویه در این ایام بر سر مزار مولوی بزرگ به رقص و پایکوبی و عزلخوانی می پردازند . آنها معتقدند پیر و مرادشان نمرده است ، و در روز ۲۶ آذر ماه به معشوق ازلی پیوسته است.
آن عارف واصل می گفته است؛
ای خوش آن روز که پروازکنم تا بر دوست
به هوای سر کویش پر و بالی بزنم
دراویش مولویه معتقدند ؛ مولامی دانست ، که دلدارآغوش گشوده و چشم به راه ایستاده است تا اورا در آغوش گیرد.پس باید شادمانه از چنین شبی یاد کرد .
#احمدلطفی، مدرس دانشگاه
تاریخ و فرهنگ دره شهر
@CEYMARIAN

اجرای مراسم عزاداری در سیمره
روش و طریقه برگزاری

@CEYMARIAN
علی آقایی

هنگامی که ایام محرم فرا می رسید بیشتر اهالی روستا و شهر دره شهر #عَلَم ابا عبدالله الحسین سلام الله، درست می کردند و
این عَلَم عبارت بود از یک وسیله نمادین از چوب به بلندی پنج یا شش متر با کت و گلونی و دیگر پارچه های رنگی که به آن می بستند، درست می شد، و در درب #منازل خود بعنوان #عزادار ، علم عزا بر افراشته می کردند...
اهالی روستا هرشب به منزل #بزرگان آبادی و ترجیحا منزل سادات میرفتند، وپای علم سینه می زدند و از #شب_هفتم به بعد اهالی روستا در حالی که علم به دوشان پیشاپیش جمعیت بودند، با نوحه سرایی و سینه زنی به طرف آبادی و یا روستای مجاور حرکت می کردند، وقتی هم به نزدیک ابادی می رسیدند، از طرف آنها مورد استقبال قرار می گرفتند و با چای و شربتی که از قند درست می شد و #هریسه از آنها پذیرای بعمل می آوردند و بعد از ساعتی سینه زنی به روستای خود باز می گشتند..
در شب #تاسوعا تا صبح مراسم احیا و سینه زدن در کنار آتش های افروخته در فصل سرما بر پا بود و در #روز_عاشورا بزرگان روستا همراه با دسته های سینه زنی در حالی که بر سر وشانه های خود #گِل_مالیده بودند، در یک جا تجمع می کردند و تا #ظهر_عاشورا سینه می زدند وظهر که می شد می گفتند: #توق_شکست ( توق کلمه ترکی است که به معنی جلوگیری ومانع شدن است)... .
بعد از آن به خانه های که نذری داشتند می رفتند و بعد از خوردن غذای نذری که بیشتر هریسه و یا گوشت و برنج بود مراسم تمام می شد ولی عَلَم عزا تا اربعین همچنان بر افراشته بود ودر روز اربعین با #قربانی_کردن یک گوسفند و یا یک کلشیر (خروس )علم را پایین می اوردند.
@CEYMARIAN
منطقه سیمره یعنی دره شهر کنونی هر چند که از جمعیت قابل توجهی بر خوردار نبوده است ولی مردان بزرگی داشته است که اگر در دیگر شهرهای ایران خدمت و زندگی می کردند تندیس آنها را می ساختند بزرگانی که در سیر تحول و نشر آموزه های دینی نقش بسزایی داشته اند، که توضیح و شرح آنها در این مقال، مجال نیست، اما سزاوار است با توجه به فرا رسیدن دهه محرم از مرحوم حجه الاسلام #هادی_باباعلی (رحیمی) و مرحوم #ایمانقلی_هاشمی که بیشتر عمرشان مصروف نشر آموزه های دینی در منطقه شد یادی کنیم و فاتحه نثار روحشان نماییم.
تا آنجایی که حافظه مدد می دهد،
قبل از انقلاب زعامت مراسمات مذهبی منطقه با مرحوم حجه الاسلام هادی بابا علی(رحیمی) و مرحوم ایمانقلی هاشمی بود و مرحوم ایمانقلی هاشمی همراه با مرحوم #جهانشاه_نجاتزاده #مسجد کوی طالقانی را احداث کردند....
از آن ببعد #پایگاه_مذهبی تشکیل شد و مر حوم ایمانقلی هاشمی با #آیت_اله_شهید_مدنی که دوران تبعید خود را در خرم آباد می گذراند، مراوده و ارتباط داشت.
اولین #منبر #وعظ وخطابه که قبل از انقلاب در سیمره دایر و تاسیس شد همین منبر مسجد کوی طالقانی میباشد که ازطرف شهید مدنی به مرحوم ایمانقلی هاشمی داد...
روحشان شاد و راهشان پر رهرو ...
@CEYMARIAN
ارسالی : #حاج_علی_آقایی
تاریخ و فرهنگ دره شهر
https://telegram.me/ceymarian