کتاب و زندگی

@Book_Life

حق با بهار بود، با همان ساقه‌های لخت!
بر این پهنهٔ خاک چیزی هست
که به رغم ما ادامه دارد...

آیینه‌های در دار | #هوشنگ_گلشیری

@BOOK_LIFE

خوب، گاهی آدم می‌خواند، رمانی نیمه تمام دارد، می‌رود خانه چای دم می‌کند، سیگاری زیر لب می‌گذارد، تکیه به بالشی می‌دهد و نرم نرم می‌خواند، خوب بدک نیست.
برای خودش عالمی دارد اما بدبختی این است که هرشب نمی‌شود این کار را کرد.

آدم گاهی دلش می‌خواهد بنشیند و با یکی در مورد کتابی که خوانده است حرف بزند، درست انگار دارد دوره‌اش می‌کند.
اما کو تا یکی این طور و آن‌ همه اُخت پیدا بشود؟!

خواهید گفت پیدا می‌شود.
بله، می‌دانم. من هم داشتم، یکی دوتا.
آن‌قدر با هم اُخت بودیم که اگر یکی سر وقت به پاتوقمان نمی‌آمد دلشوره می‌گرفتیم.
خوب معلوم است.
یکی زن می‌گیرد. یکی سفر می‌رود. یکی می‌رود مذهبی می‌شود. یکی هم غیبش می‌زند. خودکشی می‌کند. دست آخر وقتی خوب زیر و بالای کار را می‌بینی، متوجه می‌شوی که آدم‌ها بیشترشان نمی‌توانند تا آخر خط تاب بیاورند.

برۀ گمشده راعی | #هوشنگ_گلشیری

🍂 #برشی_از_يك_كتاب

آدم‌ها می‌میرند، سکته می‌کنند یا زیر ماشین می‌روند، گاهی حتی کسی عمدا از بالای صخره‌ای پرتشان می‌کند پایین.

اینها، البته مهم است، ولی مهمتر همان نبودن آن‌هاست، اینکه آدم بیدار شود و ببیند که نیستش، کنار تو خالی است.

بعد دیگر جای خالی‌شان می‌ماند، روی بالش، حتی روی صندلی که آدم بعد از مردن‌شان خریده است.

آن وقت است که آدم حسابی گریه‌اش می‌گیرد، بیشتر برای خودش که چرا باید این چیزها را تحمل کند.

📖 #آینه_های_دردار
✍ #هوشنگ_گلشیری
📖🌹 @book_life