🔶 یاران ارجمند، همان سان که در نوشتار ریپلای‌شده‌ی بالا گفته شده است، دین از روزن‌ نگرش مزدایی با دانش و خرد از یک گوهر است. هر سخنی نیز که برآمده از خرد و دانش راستین باشد، سخنی دینی و گفتاری برآمده از منش اهورامزدا است.

🔸 درست به همین چرایی نیز سراسر نوشته‌های دینی پیشینیان ما میوه‌ی اندیشه‌ورزی آنها بر پایه‌ی دانش زمانه و اصول خردگرایانه بوده اند؛ پیشینیانی که به وارون پیشوایان برخی کیش‌ها نه تنها هرگز ادعای معصومیت نداشته اند، بلکه آیندگان را نیز به پیروی کوکورانه از خود فرا نمی‌خواندند (بنگرید و بنگرید)؛ چه، دانش و خرد در درازای زمان همواره پیش‌رونده و پویا اند. پس در نگرش دینی یک زرتشتی، بدین بهانه که نوشته‌های دینی را گذشتگان نوشته اند و دیگر چیزی نیاز به نوشتن ندارد، راه هرگز بر خردورزی و دانش‌اندوزی بسته نمی‌شود؛ بلکه در چنین نگرشی، شناخت بیشتر دین نیز در گرو خردورزی و دانش‌اندوزی روزافزون خواهد بود.

🔸 پس به‌روشنی پیداست که باید رویکرد ابراهیمی در برخورد با نوشته‌های کهن دینی را دور ریخت. ما اگر به‌راستی پیرو پیشینیان خویش هستیم، نخست می‌باید اصول خردورزی و خردگرایی را از آنان بیاموزیم، به آموختن دانش‌های گوناگون روز بپردازیم و سپس در چهارچوب الفبای جهانبینی مزدایی برای گسترش و حتی بهبود میراث فکری-فلسفی دین خود بکوشیم.

🔸 هرآینه این کار نیز امری نیست که به‌سادگی از سوی هر کس که بخواهد، انجام‌پذیر باشد. چه، گسترش و بهبود میراث دینی در درجه‌ی نخست به پژوهش و شناخت ژرف از دستاوردهای فکری-فلسفی گذشتگان و سپس به پایبندی به اصول و چهارچوب خردگرایی در اندیشه‌ورزی برای بهبود و گسترش آن دستاوردها نیاز دارد؛ بدون آنکه آسیبی به دستاوردهای پیشینیان برسد و یا تعصب بیهوده‌ای بر سر میراث آنها نشان داده شود.

✍ بهدین تیرداد نیک اندیش

🔥 @AshemVohu2581 🔥