زن و جامعه (زن کارگر)

آخرین وضعیت رعنا کورکور در زندان اوین

#رعنا_کورکور، خواهر #مجاهد_کورکور ، از بازداشت‌شدگان اعتراضات سراسری محکوم به اعدام، علیرغم گذشت بیست و هفت روز از زمان دستگیری، کماکان به صورت بلاتکلیف در زندان_اوین بسر میبرد.
این متهم سیاسی در دادسرای #پاکدشت با گشایش دو پرونده مجزا مواجه شده است. همچنین با وجود تعیین و صدور قرار وثیقه ۷۰۰ میلیون تومانی جهت آزادی موقت رعنا کورکور، عدم توانایی مالی خانواده او برای تامین این مبلغ منجر به تداوم بازداشت او شده است.

#رعناکورکور
#مجاهدکورکور
#اعدام_قتل_عمد_حکومتی
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد
@zan_j

پیکر مثله‌شده‌ی زنی که توسط شوهرش به قتل رسیده است در بیابان‌های اطراف #پاکدشت پیدا شد.
شوهر درباره‌ی دلیل قتل به پلیس گفته است:
" همسرم به شخص دیگری علاقه پیدا کرده بود و بخاطر این موضوع و دلایلی دیگر قرار شد تا از یکدیگر جدا شویم. در پروسه طلاق گرفتن بودیم تا این که در روز حادثه و در جریان نزاع و درگیری با همسرم، او را با ضربات میله به قتل رساندم و جسدش را در حمام با چاقو مثله کردم. پس از ارتکاب جنایت نیز جسد را داخل نایلون قرار داده و با ماشین خود به بیابان‌های «پاکدشت» بردم تا بقایای آن را به آتش بکشم."

منبع خبر: ایلنا، ۳۰ فروردین

#زن_کشی #زن_ناموس_هیچکس_نیست #علیه_زن_ستیزی #علیه_ارتجاع

اینجا #پاکدشت است. خوابگاه بسیاری از کارگرانی که در تهران استثمار می‌شوند. ❗️
30 شهریور
#ژینا_زندگی
#مهسا_امینی
#نان_کار_آزادی_اداره_شورایی

@zan_j
✨✨پدر و مادرش هر دو ۱۶ سال است شیشه مصرف می‌کنند؛ هرچند با خوشحالی برایمان تعریف می‌کند، مادرش ۶ ماهی است پاکی دارد: «وقتی با هم می‌زدند عاصی‌مان می‌کردند. پدرم سر کار هم نمی‌رود فقط توی خانه استراحت می‌کند و برادر ۱۴ ساله‌ام اینجا و آنجا کار می‌کند و خرجمان را می‌دهد.»
بارها از پدرشان خواسته‌اند اعتیادش را ترک کند اما نمی‌تواند. می‌گوید هر چیزی از من بخواهید اما این را نخواهید.
«مادرم را هم با هزار زحمت و داد و بیداد ترک دادیم. گفتیم اگر بزنی، ما هم می‌رویم بهزیستی. بابام می‌خواست همبازی داشته باشد و کار دست مادرم داد. مامانم هیچ وقت در خانه یک فروشنده مواد را نزده. فقط با بابام کشیده. امیدوارم واقعاً ترک کند. یک دوره‌ای که پدرم زندان رفت و عمویم خواست ما را بدهد بهزیستی، دیگر مامانم ترک کرد. هیچ وقت پدر و مادرم نخواسته‌اند ما مواد مصرف کنیم برای همین همیشه پرده‌ای یا اتاقی دارند که خودشان را پنهان کنند. اما ما خیلی حس بدی داریم که معتادند حتی اگر نبینیم‌شان. البته بچه بودم با برادرم دو بار کراک کشیدیم یک بار هم خوردم و تا سه روز نشئه بودم.»
مددکار همراهم می‌خواهد حالا که تا پاکدشت آمده‌ام، خانواده‌ای را که در گوشه پارک امامزاده این شهر زندگی می‌کنند، ببینم. بیش از خود خانواده نگران بچه سه ساله‌شان است که در گوشه‌ای از پارک روزهای کودکی‌اش را می‌گذراند.
یک زیرانداز، کلمن آبی رنگ، یک فرش لوله شده رویش و چند تکه وسیله دیگر، همه زندگی این خانواده است. سه ماه است گوشه پارک زندگی می‌کنند. مرد، زن و بچه سه ساله‌شان: «اول کنار پمپ بنزین بودیم بعد آمدیم اینجا گوشه پارک. هیچ پولی برای اجاره خانه نداریم. همسرم ضایعات جمع می‌کند. ضایعات فقط خرجی‌مان را می‌دهد. روزی ۲۰ هزار تومان نهایتاً که می‌شود خرج خورد و خوراکمان. دیگر چیزی نمی‌ماند بخواهیم پس‌انداز کنیم. قبلاً همین جا در پاکدشت خانه اجاره کرده بودیم. دو میلیون تومان پول پیش داده بودیم با ماهی ۳۰۰ تومان. الان با دو میلیون خانه‌ای پیدا نمی‌شود. می‌گویند باید ۱۵، ۲۰ میلیون داشته باشی.»
ناراحت است از اینکه فرزند سه ساله‌اش معمولاً گوشه پارک گرسنه می‌ماند: «اینجا نمی‌توانم آشپزی کنم بیشتر حاضری می‌خوریم.»
زن برایم می‌گوید سرایدار پارک روزها مجبورش می‌کند چادرشان را جمع کند اما شب‌ها اجازه می‌دهد دوباره برپا کند. بارها به من تأکید می‌کند جوری عکس نگیرم که صورتشان معلوم شود. می‌گوید دو بچه دیگرش غصه می‌خورند: «دخترم ازدواج کرده و پسرم در یک کارخانه کار می‌کند. پسرم همان جا کارخانه می‌خوابد. آنها هم هزار مشکل دارند، خبر ندارند. مانده‌ایم گوشه خیابان. غصه می‌خورند اگر بفهمند.»
امیر هادی ۳ ساله مدام از مادرش می‌خواهد تلویزیون را برایش روشن کند. مادر برایش توضیح می‌دهد اینجا تلویزیونی ندارند. امیرهادی ناله‌کنان از مادرش می‌خواهد زودتر بروند خانه‌شان. ساعت نزدیک ۱۲ ظهر است و امیرهادی هنوز چیزی نخورده. مددکار همراهم چند خانه دیگر را نشانم می‌دهد که ساکنانش همه زباله‌گردی می‌کنند.
می‌گوید فقر، آسیب اجتماعی و اعتیاد بیداد می‌کند. تأکید می‌کند اینجا فقط ۴۰ کیلومتر با تهران فاصله دارد و آنچه دیده‌ایم، تصویر کوچکی از مشکلات کلان‌تر اینجاست.
کاش آنها این‌طور فراموش نشوند.
#ازدواج_کودکان
#پاکدشت
https://bit.ly/2LHa7ps

کمپ‌نیوز را دنبال کنید:
تلگرام: https://t.center/campnews1

💥۱۷ ساعت کارِ سخت در قبال ۳۰ هزار تومان

ساعت کاری آجرپزی از ۳ صبح شروع می‌شود و تا ۱۷ ساعت بعد ادامه دارد و #کودکان بخش مهمی از فعالیت در این ساعات را به دوش می‌کشند. بخش قابل توجهی از کارگران فصلی با اعضای خانواده خود به کوره‌پزخانه‌ها #مهاجرت می‌کنند و به کار گرفته می‌شوند، افرادی فاقد بیمه که اگر شانس داشته باشند یا اندکی از انصاف کارفرما شامل حال آنها شود، حداقل یک نفر از بین آنها بیمه می‌شود، هرخانواده یک نفر…/

گزارش ایلنا از فعالیت زنان و کودکان در کوره‌پزخانه‌ها؛
بخش قابل توجهی از کارگران فصلی با اعضای خانواده خود به کوره‌پزخانه‌ها مهاجرت می‌کنند و به کار گرفته می‌شوند، افرادی #فاقد_بیمه که اگر شانس داشته باشند یا اندکی از انصاف کارفرما شامل حال آنها شود، حداقل یک نفر از بین آنها بیمه می‌شود، هرخانواده یک نفر؛ در حال حاضر کوره پزخانه‌های تهران در شش منطقه دسته بندی شده‌اند؛ مناطق #پاکدشت، #قرچک و #پیشوا و #جوادآباد، #محمودآباد (در جاده خاوران)، #اسماعیل‌آباد (دولت خان)، یافت آباد و شمس آباد.اما نکته‌ای که در این کوره‌پزخانه‌ها توجه را به خود جلب می‌کند، فعالیت به صورت خانوادگی است و اینکه اغلب آنها ایرانیانی هستند که از #مناطق_مرزی و محروم کشور به تهران آمده‌اند تا در مناطق حاشیه‌ای مشغول به کار شده و در همانجا نیز زندگی‌ کنند.
ساعت از ۷ گذشته است، روی سکوهای خاکی که به یک دالان منتهی می‌شود، چند زن نشسته‌اند، با دست‌هایی ترک‌خورده که خاک فضای خالی آن را پُر کرده است. در آغوش اکثر آنها کوکانی دیده می‌شوند که کمتر از ۵ سال سن دارند. یکی از زن‌ها چند دقیقه‌ای است که از یک مرکز درمانی بازگشته، دختری را در آغوش گرفته، نَفَس کم می‌آورد، او را روی زمین می‌گذارد، دخترک با پای برهنه سعی می‌کند راه برود، اما می‌لَنگد.«میگن باید جراحی بشه، خرج عملش بالاست، از اول که به دنیا اومد همینطور بوده، تا موقع به دنیا اومدنش کار کردم، روزی ۱۶ ،۱۷ ساعت، تو همین کوره‌ها؛ همین جا هم به دنیا اوردمش، تو یکی از همین اتاقا.» به دالان اشاره می‌کند که در نهایت به یک حیاط نسبتا بزرگی می‌رسد که دورتا دورش را اتاق ساخته‌اند، برای هشت ساعتی که حق استراحت دارند.

جلوی درب هر کدام از اتاق‌ها بند لباس و دمپایی‌های کوچک و بزرگ و رنگارنگ به چشم می‌خورد؛ هر اتاق برای خانواده‌های ۶ و حتی هشت نفره است. افرادی که در این کوره‌پزخانه‌ها مشغول هستند، از ۸ سال به بالا سن دارند. کار بچه‌های کوچکتر خشت جمع کردن است. بزرگ‌ترها هم قالب کش، گل ساز، بار جمع کن و قالب‌دار هستند.
در ورودی دالان نیز یک مخزن آب آهنی به چشم می‌خورد که گاها بصورت روزانه و اغلب چند روز یک بار پُر می‌شود، مخزن را به زور در سایه چپانده‌اند تا از گرما و سرما در امان باشد؛ آب آشامیدنی ندارند، آب لوله‌کشی شور و کِدِر و طبق گفته یکی از اهالی مملو از باکتری‌هایی‌ست که موجب بروز انواع و اقسام بیماری‌ها می‌شود، این مساله را زمانی متوجه شدند که در مراجعه به مرکز به آنها در این رابطه هشدار داده‌اند.
یک مرد میانسال نزدیک می‌شود و اجازه عکاسی نمی‌دهد. «میخواید آبروی کشور رو ببرید؟ نمیذارم عکس بگیرید، بدبختی که عکس گرفتن نداره، همه جا نشون بدین که آبرویمان بره؟ از اینجا برید.»
طبق گفته افرادی که در کوره‌پزخانه‌ها کار می‌کنند، اغلب آنها از خراسان آمده‌اند و گاها هم به شهرهای خود باز می‌گردند، به عنوان کارگران زمین کشاورزی.« قبلا این اتفاق بیشتر بود، اما الان که خشکسالی زده به زمین‌ها، خودِ کشاورزا هم از خونه و زندگیشون آواره شدن و اومدن حاشیه تهران به زور یه جایی واسه زندگی کردن پیدا کردن، ما که کارگر اونا بودیم هم که وضعیتمون مشخص و معلومه.»
امکانات بهداشتی محدود است. هر کوره یک دستشویی دارد و هر ۳ کوره یک حمام.استحمام با آب کدر که قارچ‌ها و زخم‌ها را مهمان پوست آنها می‌کند. یک دختر ۲۲ ساله در جمع حضور دارد، از خراسان رضوی آمده، خواهر و شوهر خواهرش سالها قبل برای کار در کوره‌پزخانه‌ها به تهران آمده‌اند، او هم بعد از دانشگاهی که ناتمام ماند به تهران آمد، برای کار در کنار خواهر و شوهرخواهرش که دو بچه ۳ و ۸ ساله دارند. علی ۸ ساله هم در کنار آنها کار می‌کند، البته زمستان‌ها کمتر، جزو معدود کودکانی است که شانس حضور در مدرسه دارد.
به سختی ساعتهای طولانی کار می‌کنند و نگران از دست دادن این شغل نیز هستند؛ بازار ساخت و ساز راکد است و فروش آجر کم. در این بین کارگرانی که فصلی در کوره‌پزخانه‌ها کار می‌کنند با نگرانی بیشتری مواجه هستند، چرا که مشخص نیست پس از آمدن به تهران در زمانی که نیازی به کارگران کشاورز در شهرهایشان نیست، آیا باز هم در کوره‌پزخانه‌ها جایی برای کار دارند یا خیر، وضعیت زنان هم اگر خواهان حقوق برابر با مردان باشند به همین صورت است و تعریفی ندارد.
پسری حدودا ۲۵ ساله در میان آنهاست که