زخم بی زبان

گهی دل بشکند ، گه ساغر عیشم ز دست افتد
مبادا درمندی را شکست اندر شکست افتد

مستوفی شیرازی
@zakhme_bz

ز بسکه خاک به سر کردم از غمت ، مشکل
که روز حشر سر از خاک برتوانم کرد

صبری اراکی
@zakhme_bz

هرزه برداری دل ، سخت ملولم دارد
اندرین شهر بپرسید قفس سازی هست

آزاد کشمیری
@zakhme_bz

مترس ز آه شهیدان ، که ساکنان سپهر
گشاده دست تو ، درهای آسمان بستند

آذر بیگدلی
@zakhme_bz

روزها شد که برفتی و به خدمت نرسیدم
هیچ کافر مَکَشاد آن چه من از هجر کشیدم

چه نویسم که چه آمد به سرم تا تو برفتی؟
چه ملامت که نبردم ، چه قیامت که ندیدم

آفتابی تو و چون ذرّه سرآسیمه بماندم
در پَی‌ات بس که بلافایده چون سایه دویدم

در کشیدم ز همه خلقِ جهان سر به خجالت
که به دعوی ز همه خلق جهانت بگزیدم

لاجرم هر که به من می‌رسد انگشتِ ملامت
می‌کشد در من از این زهرِ ملامت که چشیدم

هم چنان در سرم آشوبِ تمنای وصال است
تا نگویی که به کُلی ز تو امید بریدم

مِهرِ دیرینه محال است که از جان به در آید
سخنِ معتبرست این مثل از هر که شنیدم

هرگز اندیشه نکردم ز سرِ دستِ چو سیمت
که به غیرت سرِ انگشتِ تحیّر نگزیدم

عاقبت رفتی و پیوند بریدی ز نزاری
من هم از اوّلِ عهد آخرِ این کار بدیدم

نزاری قهستانی
@zakhme_bz

پای صبا ببند و در شیشه باز کن
از بزم ما مباد به جایی خبر برد

شفایی اصفهانی
@zakhme_bz

به حشرم وعده‌ی دیدار اگر دادی نمی‌رنجم
وصال چون تویی را صبر این مقدار می‌باید

شفایی اصفهانی
@zakhme_bz

با باغبان مگو که دل غنچه خون چراست؟
خواندن نمی‌توان ورقِ ناگشوده را

امیر شاهی سبزواری
@zakhme_bz

جز درد ، دوای دل افسرده ما نیست
درد است دوای دل و در دست دوا نیست

امیدی تهرانی
@zakhme_bz

کسی از دفتر من فال اقبالی نمی‌گیرد
مصیبت نامه‌ام ، از من کسی فالی نمی‌گیرد

شاپور تهرانی
@zakhme_bz

فغان که دامن گل می‌برند اهل هوس
ز گلشنی که مرا فرصت تماشا نیست

عاشق اصفهانی
@zakhme_bz

دشمنم کشت به فرموده‌ تو
دگر ای دوست چه می‌فرمایی؟!

میلی ترکی
@zakhme_bz

نشان خاک نهشتم ز گریه در عالم
که حسرت تو مبادا کسی به خاک برد

برهان ابرقویی
@zakhme_bz

به قدر طاقت خود هر دلی غمی دارد
دل من است که اندوه عالمی دارد

فصیحی تبریزی
@zakhme_bz

میان زاهدان خشک کمتر اهل دل بینی
که هرجا استخوانی هست مغزی در میان باشد

کلیم همدانی
@zakhme_bz

یاران به روز حادثه یارِ جهان شوند
چون یار شد جهان ، همگی مهربان شوند

لنگان روند در قدمم ، تا سبک روم
چون پا به سنگ برزنم ، آتش‌عنان شوند

در ترک‌تاز جاه بپوشند دیدگان
بگریزم ار ز حادثه‌ای ، دیده‌بان شوند

جوشند چون مگس به لبم گاهِ نوشخند
چون تلخی‌ای رسد ، همه عنقا‌ نشان شوند

در بند چَه گذاشته ، یوسف کنند خواب
چون شد خلاص ، بر اثر کاروان شوند

ای آسمان به تازه برانگیز فتنه‌ای
تا دوستان به تهنیتِ دشمنان شوند

تابوتم ای جنازه کشان دیرتر برید
تا دشمنان ز همرهی‌اش کامران شوند

نی نی لباس کعبه به دوشم ده ای فلک
تا زایران بتکده لبیک‌خوان شوند

اینک رسید نعمت الوان ، صلا زنید
تا معده‌ها در آن همگی میهمان شوند

ای مطبخی مجال عبور مگس مده
تا آش مطلبان ز نعم کامران شوند

اینک رسید مسند جاهی که خاکیان
در سایه‌ی دعا به در آسمان شوند

مردم حکیم صورت و فرعون سیرتند
عرفی تو گرگ شو ، اگر ایشان شبان شوند

عرفی شیرازی
@zakhme_bz

زخمی شوق توام ، سینه‌ی جوشان دارم
خانه در کوچه‌ی الماس فروشان دارم

کی مسلمان کندم صحبت اصحاب کرم؟
که در آن زمره بسی حلقه به گوشان دارم

آتش پنبه‌ی گوش دگرانم کامروز
گوش را مزرعه‌ی پنبه فروشان دارم

صحبت عمر فرومایه ملولم دارد
میل همدوشی تابوت به دوشان دارم

واعظا در گذر از قافله‌ی من که متاع
همه گوش است ولی نذر خموشان دارم

عرفی امروز به کاشانه‌ی من باش که باز
گله‌ای از دل بی‌شرم خروشان دارم

عرفی شیرازی
@zakhme_bz

مست آمدم امشب، که سر راه بگیرم
یک بوسه به زور از لب آن ماه بگیرم

دانم که دهد عقل نکوخواه مرا پند
لیکن عجب ار پند نکوخواه بگیرم

تا هیچ کسم راز دل ریش نداند
این اشک روان بر رخ چون کاه بگیرم

هر چند بکوشید که بیگاه بیاید
من نیز بکوشم که ز ناگاه بگیرم

گر زانکه به بالای بلندش نرسد دست
در دست کنم زلفش و کوتاه بگیرم

از چاه زنخ گر ندهد آب ، چو دزدان
بر قافله‌ی عشق سر چاه بگیرم

دست ار به رکابش نتوانیم رسانید
باشد که عنان دل گمراه بگیرم

زان ساعد و زلف ار کمری سازم و طوقی
تاج از ملک و باج سر از شاه بگیرم

با اوحدی ار حیلت روباه کند خصم
من نیستم آن شیر که روباه بگیرم

اوحدی مراغه‌ای
@zakhme_bz

چنان غمِ تو فرو بست راه بر نفسم
که از حیات اثر نیست بی‌تو در نفسم

به صد شکنجه برآید چنان ز من نفسی
که اعتماد نباشد بر آن دگر نفسم

ز بس گرانیِ غم چند بار بنشیند
ز عقبه‌های بدن تا رسد به سر نفسم

به بوسه ای ز دهانِ تو نا‌رسیده به کام
رسید جان به دهان از لبِ تو هر نفسم

مدام می رود از روزنِ دماغم دود
که بر تنورِ دلم می‌کند گذر نفسم

ز آفتابِ محبّت چنان دلم شد گرم
که همچو ذرّه کشد در هوا شرر نفسم

به هیچ کس نرسیدی دَمم ز گیرایی
که چون سموم نکردی در او اثر نفسم

به جهد می‌رسد اکنون ز کنج سینه به حَلق
عجب که در تو نمی‌گیرد این قدر نفسم

بود که در غلط افتم ز خود که آیا من
همان نزاریِ شیرین دمِ شکَر نفسم

نماند جز رمقی از حیاتِ من دریاب
که منقطع نشود ناگه ای پسر نفسم

حکیم نزاری قهستانی
@zakhme_bz

سیرم ز عمر خود ، نفسی از برم برو
شاید که رفتنت سبب مردنم شود

یحیی لاهیجی
@zakhme_bz