ذهن‌آگاهی در عشق حتما بارها شنیده‌ایم که، «به دیگران عشق بدهید.» اما به‌نظر من عشق دادنی نیست. بلکه، وقتی منیّت را دنیای خود بر‌می‌داریم و با خودِ واقعی زندگی می‌کنیم، عشقِ نهفته در وجودمان نمایان می‌شود. خودِ واقعی که از جنس عشق است. از جنس خدایی که سراسر عشق است. الماس درخشانِ درونِ ما، که از جنس عشق است. وقتی منیّت را کنار می‌زنیم، نورانیتِ درون‌مان، همه‌ی اطراف‌مان را می‌گیرد. پس به هر کس می‌رسیم، عشق را ملاقات می‌کنیم. چون در خودمان هم عشق را ملاقات کرده‌ایم. دیگر از ظاهرِ خود و زندگی خود گله‌مند نیستیم. درونِ آینه، سراسر زیبایی و عشق را می‌بینیم. از جسم خود قدردانی می‌کنیم و لذت می‌بریم. مهم نیست چه سن‌و‌سالی داشته باشیم. مهم این است که عاشق خود هستیم. آن‌قدر عاشق که، انرژی نورانی آن، به دیگران هم ساطع می‌شود. حالِ دیگران هم از با ما بودن خوب می‌شود و احساس امنیت می‌کنند. دیگر هیچ کینه‌ای نیست. ترس را دور زده و نگرانی را خاک کرده‌ایم. در نهایت از فرشتگان هم بالاتر می‌رویم. غرق در عشق هستیم و منیّتی در کار نیست. همه اوست. همه عشق است. همه خداست. #عشق ✍مریم گل مکانی @yaddashthayemaryamgoli