#مخملباف

برای آب خوردن و چای نوشیدن، به تعدادِ زندانیان لیوانهای پلاستیکی داشتیم. بعد از هر نوبت چای، لیوانها با مایع ریکا شسته میشد و بوی بدی میگرفت طوری که زندانیان سالها چای را با طعم مایع ظرفشویی ریکا مینوشیدند.
در سال ٥٦ صدای برخی از زندانیان که نسبت به بوی بد ریکا حساسیت بیشتری داشتند به اعتراض بلند شد. آنها پیشنهاد کردند که بهتر است لیوانهای پلاستیکی استخوانی (که بسیار هم ارزان است) خریده شود تا لیوانهای چای دیگر بوی بد ندهند. عده ای طرفدار این ایده شدند و عده ای هم مخالف آن. بحث و گفتگو تا آنجا پیش رفت که زندان دوقطبی شد. موافقین خرید لیوانهای جدید استدلال میکردند که لیوانهای جدید خوش رنگ تر و زیباتر است و به هنگام شستن بو نمیگیرد. درست است که ما مبارز هستیم و دست از زندگی برای خلق شسته ایم، اما ما هم انسان هستیم و بایستی سلامتی و زیبایی را رعایت کنیم. مخالفین تعویض لیوانها میگفتند این تمایلات خرده بورژوازی است که به این شکل خودش را نشان میدهد. خلق ایران گرسنه است، آن وقت ما در پی زیبایی و سلامتی هستیم و به فکر تعويض ليوان؟
وقتی رهبران گروهها دیدند این طرح ممکن است به جدایی بعضی از زندانیان منجر شود، موافقت کردند تا نیمی از لیوانها را عوض کنند، تا آنها که به این ایده رای مثبت داده اند بتوانند در لیوانهای استخوانی چای بنوشند. اما از روزی که لیوانهای تازه وارد شد، همه زندانیان سراغ لیوانهای تازه میرفتند و انگار نه انگار که نیمی از زندانیان بر استفاده از لیوانهای قبلی مُصِر بودند.
کم کم همه لیوانها عوض شد.