آل احمد پیوند روشنفکر گرایی ایرانی را با زبان فارسی، زیر سؤال می برد و گوشزد میکند که:
روشنفکر ایرانی از آذربایجان هم هست، با زبان مادری ترکی. از کردستان هم هست، با زبان مادری کردی. از خوزستان هم هست، با زبان مادری عربی.
او اغتشاش ریشه ای روشنفکری ایرانی را «اختلاف زبانهای مادری و سرکوفتگیهایی که اخراج زبانهای مادری غیر فارسی از حوزه فرهنگ برای اهل آن زبانها ایجاد کرده» می داند.
