هر چه روشنفکران از جامعه خود منزوی تر باشند، دیدگاه آنها رادیکال تر و موعودگرایانه تر میشود. انزوای اجتماعی روشنفکران، نه تنها به انزجار از کل ساختار جامعه می انجامد، بلکه باعث دوری آنها از دغدغه های روزمره مردم میشود. در این شرایط روشنفکران جذب جنبش هایی میشوند که خود این جنبشها منزوی از جامعه هستند، و به گرایشهای موعودگرایانه روشنفکران بیگانه شده، پروبال میدهند و زمینه را برای غرق شدن در مسائل انتزاعی نظریه پردازی (به جای ملاحظات عملی سیاست) هموار میسازند.