در میان این مردم اندوهی هست که خاموش و بردبارانه تحملش می‌کنند؛ این اندوه در خود می‌خزد و خاموش است. اما اندوهی نیز هست که از حد طاقت فراتر می‌رود؛ لحظه‌ای می‌رسد که با اشک نمایان می‌شود، و از آن لحظه به بعد در ناله و زاری بیرون می‌ریزد. مخصوصا زن‌ها این‌گونه‌اند. اما تحمل آن آسان‌تر از اندوه خاموش است. ناله و زاری فقط با فرسودن و رنجش دل را سبک می‌کند. چنین غمی حتی نیازمند تسلی نیست؛ این اندوه را حس سیری‌ناپذیری‌اش می‌پروراند. ناله و زاری فقط نیازی است به تحریک مداوم زخم. برادران کارامازوف نوشته‌ی فیودور داستایفسکی ترجمه‌ی احمد علیقلیان نشر مرکز صفحه‌ی ۵۸ #یک_جرعه_کتاب @whatisliterature