به گمانم ما نسل خوشبختی هستیم. حداقل خوشبخت‌تر از نسل امروز. البته اگر پیدا کردن دستاویزهای زیاد برای بخشیدن کم‌وکاست‌های تربیتی و رفتاری والدینمان معیار خوبی‌ برای سنجش خوشبختی باشد. بالاتر رفتن سطح بهداشت، رفاه، در دسترس بودن آموزش و تکنولوژی نه تنها توقع ایجاد می‌کند بلکه احتمالا حقوق طرفین را هم بیشتر کند. در این موقعیت پیدا کردن عذری مثل «بلد نبودن، امکانات نبوده، فشار جامعه و فرهنگ اجازه نمی‌داده و…» در کنار مدل تربیتی «تو محور جهانی» خیلی خیلی سخت‌تر خواهدبود. گلاویز شدن با روان آن هم وقتی برای آسیب‌هایی که دیدی توجیهی که پیدا نمی‌کنی هیچ، چندین مثال نقض و راه میان‌بر هم پیدا می‌کنی، راحت نیست. والدگری بی‌اشتباه غیرممکن‌ و کار این نسل زار است. از صبح برای داشتن چند بهانه‌ی معمولی به جز «آدمیزاد اشتباه می‌کنه دیگه» که شاید هیچ کارشناسی هم قبولش نداشته باشد احساس خوشبختی می‌کنم.