در این عمر به تو رسیدن، ظلمت و عزلت، فرید راکب من هستند، خموشی مرگ زا که گشتگاه را فرا گرفته، همانند اجلی رزین، روح ام را می‌گیرد، بن این گذرگاه تنگنایی جاودانه شکیبایی ام را می‌کشد، لکن قلب ام تنها رهبر من است، رهبری که دگر ظهورش را احساس نمیکنم.