بسم الله الرحمن الرحیم این کانال به نوشته های اینجانب اختصاص دارد. عنوان کانال از عنوان وبلاگ سابق من و از این آیه شریفه گرفته شده است: أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِهَا... خداوند از آسمان آبی نازل کرد، سپس در هر دره و رودی به اندازه ظرفیتش سیلابی جریان یافت..." این ابتدای آیه 17 سوره رعد است. "اودیه" به معنای دره از کلمه "وادی" گرفته شده که به دامنه کوه های بزرگ گقته می شود. البته دامنه پایین کوه که همه آبها هنگام بارندگی در آن جمع می شود. این آیه غیر از توصیف لطیف عارفانه ای که دارد، در فلسفه، مبیّن اصل دقیقی در اثبات مسئله افاضه وجود و قابلیت موجود است. و البته در کلام هیچ یک از اینها مدنظر نیست.. در ادامه این آیه خداوند می فرماید: "... این سیلاب بر روی خود کفی حمل کرد، که بعضی چیزاهایی که برای ساختن زیور آلات در آتش می گدازند، کفی مانند آن دارد، خدا حق و باطل را چنین مثل می زند. و اما کف به کناره افتاده نابود می شود اما آن چیزی که به مردم سود می دهد در زمین می ماند. خدا مثل ها را چنین می زند" این آیه تعبیر دقیقی برای ارزیابی حق و باطل می دهد که در علم کلام از این جهت مورد اهتمام است و اما انتهای آیه که می فرماید "و اما ما ینفع الناس فیمکث فی الارض" برای شناخت تاریخ، سیاست و رجال، به نظرم حرف آخر است و البته ینفع الناس را بدون درنظر گرفتن عبارت قبلی آیه نمی توان فهمید.... به هرحال آیه شگفت آوری است.... با تامل در این باران و وادی و قدر و سیلاب و کف و زیور آلات و حق و باطل و آنچه در زمین می ماند و.. هر لحظه می توان نکته ناب و حقیقت بی نقابی را دریافت.. این وادی هم، برهوت بی مقداری است که یک چشم به زمین دارد و آنچه در آن پایدار شده و چشم دیگری به آسمان، به تمنای باران... پس پر کن پیاله را .. "یا ایها العزیز.." جواد درویش ۲۱ مهر ۱۳۹۵