#روایت_دانشگاه #خط_انتخابات🔻بخش دوم
حوالی ۱۳:۲۵ دقیقه است. برنامه بهصورت رسمی آغاز میشود. قاری چند آیهای در آغاز مراسم تلاوت میکند. سرود ملی که پخش میشود، همه به احترام میایستند. ابتدا نماینده انجمن برای مقدمه نطقی ارائه میدهد که معرفیای از برنامه تدارک دیدهشده و هدف آن باشد.
آقای نماینده اینطور شروع میکند:«ما اعضای انجمن اسلامی دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران میزبان یک پرسش و پاسخ هستیم این یک نشست تبلیغاتی برای حمایت از یک نامزد خاص نیست.»
از مطالبهگری حرف میزنند:«امروز دانشجو شرافتمندانه اجازه نمیدهد از امتیاز مطالبه گریاش برای تبلیغ و ستاد استفاده شود.»
این حرفها سالن را به ذوق وامیدارد. بخش زیادی از شرکتکنندگان همراهند با این صحبتها.
یک روند تاریخی از حضور نمایندگان اصلاحطلب در دانشگاه را بیان میکنند تا به توصیفی از ۸۸ میرسند:« دانشگاه دوران آن معجزه هزاره را به سختی طی کرد و در ۱۳ اسفند ۱۳۸۷ میزبان کسی بود که بیش از همه به وعده هایش با دانشگاه پایبند ماند از راه رفته باز نگشت و از اهمیت حفظ کرامت مردم سخن گفت.»
اینجا پس از تشویق و کف و سوت، صدای «یا حسین میر حسین » از گروهی از حاضران بلند میشود. دانشجویانِ انتظامات برای خواباندن صدا تلاش میکنند و مجری جلسه نیز برای خواباندن صدا ادامه متن خود را قرائت میکند. او ادامه میدهد و به ناامیدیای اشاره میکند:«وعده تدبیر را با اخرین امید دانشگاه گره زدند تا دی و آبان خونین را میراث دولت کنند و مایه شرم انگشت های جوهری شوند.»
...«امروز متاسفیم که صندوق رای به سان بیعت با نظام میماند و نه محصول تجلی خواست و اراده مردم.»
صدای کف و صوت باز هم در سالن میپیچد.
خلاصه صحبت انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران این است « زین خوان چپاول شده امیدِ چه داری!»
مجری دعوت میکند که دکتر به روی سن بیاید و میگوید که قرار است بعد از مقدمه۷ دقیقهای دکتر، نمایندگان تشکلهای در حضور جمع با کاندیدای محترم صحبت کرده و سوالاتشان را مطرح کنند.
ایشان شروع میکنند به صحبت. ابتدا اشاره میکنند به آسیبی که اختلافات به بار میآورد:«هرچقدر عمق اختلافات رو بیشتر کنیم هیچ قدمی در جهت نجات کشور برنخواهیم داشت.»
در ادامه میگویند که باید حرف هم را در فضایی به دور از توهین و بیاحترامی بشنویم و بتوانیم تحمل گروههای مخالف خود را داشته باشیم:«عامل اصلی همه دلخوری های ما در قدم اول این است که یه عده تصور کنن یه عده حقن بقیه ناحق... توهین و بی احترامی به سلیقه ها و رفتارها و نوع تفکر انسانها جز تخریب در این مملکت نتیجهای رو نمیتونه به ارمغان بیاره.
تحمل کنیم سلایق همدیگر رو بعد بتونیم باهم دیگه صحبت کنیم.»
در میانه این صحبتها حضار مدام تشویق میکنند و سوت میزنند.
در ادامه، ناظر به حرفهایی که نماینده انجمن در ابتدا گفته، میگوید که مگر دانشجو را میزنند؟! و مجددا به این میپردازد که باید به جایگاهها و فرهنگ جامعه احترام گذاشت و نباید هنگام نقد، توهین کرد چرا که توهین فضا را از عقلانیت دور کرده و دعوا به میان میآید.
دکتر پزشکیان درباره فضای دانشجویی اینطور سخن خود را ادامه میدهد:«باید اجازه بدیم دانشجو در دانشگاه فکر خودشو آزادانه بگه طرف مقابل اگه منطقی داره جوابشو منطقی بده با پرونده سازی و اخراج کردن مشکل حل نمیشه. اگر وحدت کردیم گفتگو کردیم مشکلات مملکت رو حل میکنیم.»
باز هم دست و جیغِ تشویق حضار هر از چند گاهی شنیده میشود و تعدد اینها، باعث میشود که میهمان از حضار تشکر کند و بخواهد که اجازه دهند صحبتها کامل شود.
در ادامه میگویند که نمیشود بدون ارتباط منطقی با دنیا، به توسعه و شکوفایی فکر کنیم و ارتباط با دنیا را حائز اهمیت میداند. بیتی که میخواند البته گویای نگاه ایشان به سیاست خارجی است:«آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است/با دوستان مروت با دشمنان مدارا»
گاهی میانه صحبتها یک دانشجو از جمع حضار چیزی را سعی میکند بلند بگوید. اما هم صدایش به جمعیت و دکتر نمیرسد و هم انتظامات برای نظم جلسه ایشان را به سکوت فرا میخواند. قبل از شروع صحبتهای دکتر پزشکیان اعلام شده که حاضرین سوالاتشان را یادداشت کنند و به مجری برسانند تا به آن طریق سوالشان به گوش نامزد انتخابات برسد.
در انتها، دکتر پزشکیان از همان مبناییکه در ابتدا بحث کرده بودند، علت حضورشان در انتخابات را بیان میکنند:«چرا آمدم؟ برای اینکه قرار نیست با کسی دعوا کنم به کسی توهین کنم ماها همه عیب داریم لازم نیست شما عیبمو بگید. اما مزیت هایی هم داریم بیاین خوبیها رو ببینیم و برای ایرانه که باید الگو باشیم.»
ادامه دارد...
✅ نبض دانشگاه در دستانت!
🆔 @utnabz