عجب حقیقت تلخی، نگاه بدرنگی! «جمشید پیمان» گروهی از ایرانیان که اگرچه فراوان نیستند اندک هم نیستند، یا از سر نومیدی و یا از معبر خودخواهی های متوهمانه و با شیوه ی خود فروشانه ، برای پایان بخشیدن به جمهوری اسلامی دل به حمله ی اسرائیل به رهبری بیامین نتانیاهو، نخست وزیر این کشور، خوش کرده اند. درست مانند انبوهی که برای رهایی از نظام شاهنشاهی آریامهری به دامان خمینی آویختند وُ شد آنچه نه باید و نه شاید! انگار باورشان شده بود که حریف عقرب جهنم مارغاشیه است! باری این سروده بیان حال این جماعت است! شکست شوکت خورشید وُ چیره شد ظلمت فرو شدند همه راستان به گمراهی وزید بادِ تباهی ز هر طَرف ناگاه برآمد از دل مغرب دوباره ذُژخویی کشید تیغ کج‌آیین خود به چهره ی ماه و کرد جان اهورا به کعبه قربانی نبود کاوه که شورد به هیبَت صحّاک نبود در تن شَاهان فَرِ فریدونی نشسته مرگ و تباهی هزار وُ اندی سال به خاک خوب اهورا به جانِ ایرانی نصیب خلق نشد غیر مرگ و ُویرانی نه عزّتی،نه شکوهی،غرورمان افسرد گشود انگره بال و پَر وُ سپنتا مُرد به چنگمان نفتاده‌ست غیر ویرانی نصیبمان نشد اینجا بجز پریشانی حریف اینهمه زشتی نگشته آیینی چه نسک های اوستا چه آیه های قرآنی دریغ وُ درد سپردند دل به اهریمن از اهرمن پی اهریمنی دگر رفتند شکست عزّتشان و غرورشان افسرد گشوده بال به هر سوی مرغ نومیدی وَ مردمی که به لب جانشان رسیده می‌خوانند: " عصای موسوی‌ات را بیاور ای نِتانیاهو! * اگر که نیست فَرّ اهورا و شوکتِ زرتشت " به حیرتم که چنین میخورد به سندان مشت! عجب نگاره‌ی زشتی، نُتِ بدآهنگی عجب حقیقتِ تلخی،نگاهِ بدرنگی! وَ برده اند ز یاد اینکه در کویر تشنه ی خشک توّهم است خواهش آب از هوای توفانی!