آخرین دُرنا

اَدب تاابد یونیک‌ترین و کاریزماتیک‌ترین‌ ویژگی انسان‌هاست. با داشتن این آپشن جامعه رو قابل‌تحمل و‌ زیبا کنید.

باید براتون از چندتا سریال خوبی که دیدم سروقت بگم.

نمی‌دونم چرا و از کی انقدر سختگیرم توی بعضی چیزا
در عین حال بعضی موقع‌ها انگار بیخیالم.
پارادوکس عجیبه ولی خُب هست...

شاید یه روز اونقدری به خودم اعتماد و افتخار کردم که حس کردم لایق داشتن چیزهایی هستم که باعث میشه حسِ زندگی توی رگ‌هات میرقصن

و هم زمان دلم موهای کوتاهم رو میخواد!

دلم برای موهای بلندم تنگ شده

نمیخوام هیچ وقت به داشتن چیزی اصرار کنم که مالِ من نیست!

...
مریم مریم=]]]]]]]]]
عاشقتم‌. همیشه و تو هر راهی حمایت و تشویق‌هات رو دارم. خیلی برام امن و عزیزییی. 😭❤️
مریم یکی از حامی‌ترین و مهربون‌ترین آدماییه که می‌شناسم. الان اصلا نمی‌تونم لبخندم رو جمع کنمسنسمشش. قلبمو گرم کردی:(🫂🫂🫂

غزل به شدت خلاقه.
همیشه گفتم چقدر از خوندن چنلش لذت می‌برم.
و حالا ایت شخصیت‌ها که از ذهن خودش اومدن🥹
برید توی چنلش ویژگی هر شخصیت رو بخونین.
من که نمی‌تونم صبر کنم بیشتر درموردشون بدونم.
و اینکه آیا شخصیت‌های بیشتری هم در راه هست؟
دوست دارم بشناسمشون، بخونمشون و غرق در دنیای فانتزی‌شون شم✨️

ᕕ( ᐛ )ᕗ

اصلا نمی‌تونم کنار آدمی که حرفی برای گفتن ندارم الکی سر صحبت رو باز کنم و یا حرفی برای گفتن پیدا کنم. می‌تونم چندین و چند ساعت هم ساکت بمونم.

اونروز یه ویدیویی توی یوتیوب دیدم، که عنوانش این بود:
You will see this when You need it the most
نشستم به نگاه کردنش، گفتم شاید واقعا بهش نیاز دارم که اومده سراغم. توی ویدیو می‌گفت دلیل اینکه کار‌هات رو انجام نمی‌دی، دلیل اینکه کوچیک‌ترین قدم‌هات رو به سمت رویاهات برنمیداری بخاطر اینه که دوست نداری از صفر شروع کنی. دوست داری همه چیز در همون وهله‌ی اول بهترینِ بهترین باشه! مثلا بلند نمی‌شی دوتا ویدیو بذاری، که اصلا خراب کنی توش و هیچ ویویی هم نگیره، بجاش می‌شینی غصه می‌خوری، چون می‌دونی ایده‌هایی که داری هیچ‌جوره بی‌نقص نیستن و حتی ممکنه شکست بخورن! معنی پله پله رو درک نمی‌کنی، دوست داری از همون اول اوج بگیری.
وقتی نگاهش می‌کردم گریم گرفته بود و یاد تمام کار‌هایی که عاشقشونم و انجامشون نمی‌دم افتادم، چرا؟ چون توشون بهترین نیستم.
نه تنها توشون بهترین نیستم، بلکه حتی نمی‌خوام یک قدم برای بهتر شدنم در روز بردارم.
دوست دارم بتونم.
روزی یک قدم. حتی روزی یک نصفه قدم.
چون می‌ترسم رویاهام بمیرن. می‌ترسم توی این توهم بهترین بودن بمیرم و عمرم تموم شه و برگردم زندگیم رو نگاه کنم و متوجه شم مثل یه چوب خشک بی‌احساس زندگی کردم. خطر نکردم، اشتباه نکردم، تصمیمات بد نگرفتم. همه‌ش توی یه گوشه موندم تا بهم آسیبی نرسه. همش هیچ کاری نکردم، چون نمی‌خواستم بقیه ببینن توش به اندازه‌ی کافی خوب نیستم.
ولی بسه.
فقط یک قدم. خب؟ فقط یک قدم هرروز.
فقط یکی.

گذروندن روزهای سختی که فقط سختیش توی ذهنِ خودته و نمیتونی حتی بیان کنی چین و چه جورین، انرژی تو رو میخوره.
"این نیز بگذرد" شاید صدق کنه اما برمیگرده.
اگه حل نشه، مثل یه بومرنگ، برمیگرده.

آرزو کردن؟
نمیدونم چقد و چه جور بلدشم!؟
انگار چندوقتی هست اونجور که باید و شاید نمیدونم چه جوری باید انجامش بدم.
یه جوری انگاری spark‌ش رو گم کرده باشم.

بعضی موقع‌ها حرفایی از گذشته هستن که فک می‌کنم الآن "کمتر" آزارمون میده اما حقیقتاً درست مثل لنگرهایی می‌مونن که سربزنگاه سنگینیشونو دور پاهات حس می‌‌کنی و به یکباره غوطه ور میشی توی حرفا و فکرهایی که انگار حتی بیشتر از قبل تو رو پایین می‌کشن.

این شهر برفی خیلیی بامزه بود🎅🏻❄️

اگه "بی‌نقص بودن" رایج و "نقصمند بودن" نادر بود؛ باز هم اینهمه دغدغه‌‌‌ی ‌کامل بودن رو داشتیم؟

Eye contact is the kiss of shy people.