ترنم اردیبهشت

سِحرالصُوَر

بگو به روزگارِ گُم شده‌گان
کجا بجویَمت ای ماه
که آسمان
سیاه نپوشد در این عزا!

در به در تر…. از دریا
هر چه تشنه… طلبت می‌کنم
نه شب… آرام وُ
نه قرارِ من
که یکی لحظه‌اش،
هزارهٔ بی‌راه…!

هی تقدیرِ مبتلا!
بگو… او که بود
که سرشتِ مرا و سرنوشت مرا
هم به آن خطِ مضطرب نوشت؟

من همه از مرحمتِ زن است
من همه از حکمتِ حواست
که عجیبا… هم از اَزَل
آدمی‌ام نام نهاده‌اند.

دوست، هی دوست!
بگو به روزگارِ گم شده‌گان
کیست او
که بتواند
کلماتِ سِحرانگیزِ مرا
انکار، انکار، انکار…!

سید علی صالحی

@taranom_ordibehesht

عیشم مدام است، از لعل دل‌خواه
کارم به کام است، الحمدلله

ای بخت سرکش! تنگش به بَر کش
گه جام زر کش، گه لعل دل‌خواه

ما را به رندی، افسانه کردند
پیران جاهل، شیخان گمراه

از دست زاهد، کردیم توبه
و از فعل عابد، استغفرالله

جانا چه گویم، شرح فراقت؟
چشمی و صد نم، جانی و صد آه

کافر مبیناد، این غم که دیده‌ست
از قامتت سرو، از عارضت ماه

شوق لبت برد، از یاد حافظ
درس شبانه، ورد سحرگاه

  حافظ

درودی دیگر در یک صبح رنگین و جادویی  پاییزی همراه با غزلی زیبا از حضرت حافظ پیشکش شما اهالی مهر و وفا،  شما جانان دل
صبح شما زیبا اندیشان بخیر
امید سهم تان از داشته های مثبت زندگی آن شود ، که لیاقت و شایستگی اش را دارید
آدینه روز تان شاد

@taranom_ordibehesht

بین من و عشق چشم تو پل شده است
کاین گونه دلم پر از تغزل شده است
گر دست به من زنند می ریزد می *
چون پنبه که آغشته به الکل شده است

واران

*گردست به من زنند می ریزد اشک
مانند درخت های باران دیده
(قپلان بیک)

@taranom_ordibehesht

عصاهای‌ام کو

زخم تن‌ام
واژه‌های بی انتها
با افکاری مغشوش
می‌لرزد دستان‌ام
دیگر کسی برای‌ام دست تکان نمی‌دهد
کنارِ این ساحل
بوی ماهیِ مرده
می‌آزارد مشام‌ام را
رها شده‌ی این دیارم
سهمِ من درد بود و اندوه
دستانِ خسته‌ام
هنوز بوی تو می‌دهد
هراس از نبودن‌ات
بگذار آرام بگیرم
در نبودن‌ات 
خسته‌گی در من فرياد می‌شود
در انسدادِ شب محو می‌شوم
غم‌گین
در غفلتِ پنجره  مانده‌ام
درد در تمامِ شعرهای‌ام پیداست
در سرمای زمستان
مرگ در اندام‌ام می‌پیچد
دستان‌ام مچاله
عصاهای‌ام کو
گویی مرا با عصاهای‌ام آفریده‌اند
دیگر کسی مرا نمی‌شنود

    یعقوب اوژند 

@taranom_ordibehesht

چون گذشته راه می‌افتند در بازارها
تا بگویند این خبر را جارچی‌ها بارها:

"قلعه‌ای افسانه‌ای از خاک سربرکرده است
می‌پرد با دیدنش هوش از سر معمارها

خلوتی فیروزه‌ای دارد که غیر ممکن است
چشم بردارند از آن، یک لحظه کاشی‌کارها

قدمتش آن گونه که تاریخ‌دانان گفته‌اند
باز می‌گردد به قبل از حملهٔ تاتارها

بر سر فتحش اگرچه جنگ‌ها رخ داده است
ایستاده با دلاورمردی سردارها..."

من همان بودم که شرحم رفت اما ممکن است
ناگهان ویران شود محکم‌ترین دیوارها

برق چشمان تو ویران‌گرتر از چنگیز بود
آن چنان که پرشدند از اشک‌، آب‌انبارها

آمدی و رفتی و می‌گریم و در گردش است
آسیاب آبی آن سوی گندم‌زارها


کبری موسوی قهفرخی
   کتاب می‌شکر

@taranom_ordibehesht

روایتِ ناباور!
گل‌ها به آفتاب برمی‌گردند.

ستاره‌ی کوچکی
که به ژرفای مه‌آلودِ دره‌ی تاریک می‌درخشد
نه ستاره است و نه آتش
گلی‌ست زرد
               که شبانه
به بیتوته‌ی مسافرانِ آسمان در خاک
از دستِ دخترانِ بهشتی افتاده است.

اندُه مدار کودک!
مِه از هم می‌پاشد
و تمامی گل‌ها
به آفتاب برمی‌گردند.

منوچهر آتشی

@taranom_ordibehesht

باید زنده بمانيم.
هنوز هم باران هست.
راه
رؤيا
روشنايى هست.
شب فقط استعاره است،
شب هرگز دشمنِ كسى نبوده است.
ما در ستايشِ زنده ماندن به شادمانى رسيده‌ايم.

امتحان كن، شعر…
خوب است،
اميد است،
رضايت است،
آزادى است.
...
یادت باشد
ما نباید بمیریم.
رویاها بی مادر می‌شوند!

سید علی صالحی

@taranom_ordibehesht

نصیحتی کُنَمَت بشنو و بهانه مَگیر
هر آنچه ناصِحِ مُشْفِق بگویَدَت بپذیر

ز وصلِ رویِ جوانان تَمَتُّعی بردار
که در کمینگهِ عمر است مَکرِ عالَمِ پیر

نَعیم هر دو جهان پیش عاشقان به جوی
که این متاعِ قلیل است و آن عَطایِ کثیر

معاشری خوش و رودی بساز می‌خواهم
که دردِ خویش بگویم به نالهٔ بَم و زیر

بر آن سَرَم که نَنوشَم مِی و گُنَه نکنم
اگر موافقِ تدبیرِ من شَوَد تقدیر

چو قسمتِ ازلی بی‌حضورِ ما کردند
گر اندکی نه به وِفقِ رضاست خرده مگیر

چو لاله در قَدَحم ریز ساقیا مِی و مُشک
که نقشِ خالِ نگارم نمی‌رود ز ضمیر

بیار ساغرِ دُرِّ خوشاب ای ساقی
حسود گو کَرَمِ آصفی ببین و بمیر

به عزمِ توبه نهادم قدح ز کف صد بار
ولی کرشمهٔ ساقی نمی‌کُنَد تقصیر

مِی دوساله و محبوبِ چارده ساله
همین بس است مرا صُحبتِ صَغیر و کَبیر

دل رمیدهٔ ما را که پیش می‌گیرد؟
خبر دهید به مجنونِ خسته از زنجیر

حدیثِ توبه در این بزمگه مگو حافظ
که ساقیان کمان ابرویَت زَنَند به تیر

  حافظ

درود به شما جانان دل
اینک به یمن این صبح سحر انگیز پاییزی گرم ترین شادباش های خود را در طبق اخلاص پیشکش شما زیبا اندیشان می دارم
روز تون شاد

@taranom_ordibehesht

تنها برخی از مردم
باران را حس می کنند
بقیه فقط خیس می شوند!


باب مارلی، جامائیکا
مترجم: مشرف آزاد تهرانی

@taranom_ordibehesht

در من زنی تنهاست
...
در من زنی آرام و بی‌صدا قدم می‌زند
ساکت است _
گاهی می‌آید
به من نگاه می‌کند
تکان می‌خورد در من.
گاهی دست‌هایش را دراز می‌کند که: بیا!
تا ببینم‌اش
گاهی موهایش را شِلال می‌کند.

صدایم می‌کند از دور
از دورترین جای ممکن: از دست‌هایم.

گاهی عبورمی‌کند از من
از من
تنها از من...

در من زنی مدام در رفت‌و‌آمد است
زنی که گاهی
دوست‌ام دارد...

م . روان‌شید
........
از کتاب: خداحافظ ای یادگارهای پنهان(در من زنی تنهاست)

@taranom_ordibehesht

گریه 

سایه ها ،زیر درختان ، در غروبِ سبز می گریند .
شاخه ها چشم انتظار ِ سرگذشت ابر ،
و آسمان ، چون من ،غبارآلودِ دلگیری .

باد ، بوی خاکِ باران خورده می آرد
سبزه ها ، در رهگذارِ شب ، پریشانند.
آه ، اکنون بر کدامین دشت می بارد ؟

باغ ، حسرتناکِ بارانی ست ،
چون دل من در هوای گریهء سیری ....

  هوشنگ ابتهاج( سایه )
آینه در آینه ( برگزیده شعر)
به انتخاب محمد رضا شفیعی کدکنی

@taranom_ordibehesht

اهمیّت زبان فارسی

زبان فارسی برای ما ایرانیان از جهات مختلف اهمیت و شاخصیت دارد. نخستین شاخصیت زبان فارسی در حال حاضر این است که وسیلۀ تفاهم و گفت‌وگو بین اقوام مختلف ایرانی است. چنان‌که همگی می‌دانید، ایرانیان دارای قومیت‌های مختلف هستند و هر کدام از این قومیت‌ها برای خودشان زبان خاص دارند. گیلک، لر و بلوچ هر یک برای خود زبان خاص دارد، ولی وسیلۀ تفاهم بین این اقوام زبان فارسی است. یک گیلک با یک کرد به زبان فارسی صحبت می‌کند. یک آذربایجانی با یک بلوچ به زبان فارسی سخن می‌گوید. از این نظر زبان فارسی درواقع جزوی از هویت ماست. اگر اغراق نکنم، جزو بسیار مهمی از هویت ماست. در نظر بگیرید اگر زبان فارسی نبود هویت ایرانی چه حالی داشت؛ بنابراین باید زبان فارسی را از این جهت پاس بداریم. 
دومین اهمیت زبان فارسی در این است که در این زبان آثار بسیار مهمی به وجود آمده است. دانشمندان زبان‌شناس می‌گویند در جهان شش هزار زبان وجود دارد. بین این شش هزار زبان شما چند زبان می‌شناسید که در آن اثری مثل شاهنامه مثل غزلیات مولوی و سعدی و حافظ، مثل رباعیات خیام به وجود آمده باشد. درواقع تعداد این زبان‌ها بسیار اندک است، حتی می‌گویند که به سی تا هم نمی‌رسد که بسیار اندک است. از این نظر زبان فارسی اهمیت خاص خود را دارد. در صدر این آثار که به زبان فارسی اهمیت و شکوه می‌دهد شاهنامه قرار دارد. شاهنامه بزرگ‌ترین یادگار ادبی ماست.
مرحوم #محمدعلی_فروغی می‌نویسد که اگر به من ایراد نمی‌گرفتند، می‌گفتم که شاهنامه بزرگ‌ترین یادگار ادبی نوع بشر است؛ ولی یک دانشمند اروپایی به نام ویسلل که در حماسه‌های قدیم پژوهش کرده، دربارۀ شاهنامه می‌گوید: شاهنامه را باید در کنار کمدی الهی دانته، ایلیاد هومر و در کنار آثار شکسپیر قرار داد و این چهار تا را یادگار شکوهمند نبوغ بشری دانست.

دکتر حسن انوری

@taranom_ordibehesht

نگاهِ مردِ مسافر به روی زمین افتاد:
«چه سیب‌های قشنگی!
حیات نشئه‌ی تنهایی است.»
و میزبان پرسید:
قشنگ یعنی چه؟
– قشنگ یعنی تعبیرِ عاشقانه‌ی اشکال
و عشق، تنها عشق
تو را به گرمی یک سیب می‌کند مأنوس.
و عشق، تنها عشق
مرا به وسعتِ اندوهِ زندگی‌ها برد،
مرا رساند به امکانِ یک پرنده شدن.

سهراب سپهری

@taranom_ordibehesht

‏در برهوت استبداد زده‌ای که هستی و حیات انسان در آن همواره تاختگاه بوالهوسی‌ها و لگام گسیختگی‌های پادشاهانی خودکامه بوده، و در این برهه ماشین زده که همه پیوندهای انسانی از هم گسیخته و تنهایی و هراس همزاد آدمی شده، تنها پناهگاه انسان، وادی هنر است.

عباس میلانی
کتاب: تجدد و تجددستیزی در ایران

@taranom_ordibehesht

ای خُرَّم از فروغِ رُخَت لاله زارِ عمر
بازآ که ریخت بی گُلِ رویت بهارِ عمر

از دیده گر سرشک چو باران چِکَد رواست
کاندر غمت چو برق بِشُد روزگارِ عمر

این یک دو دَم که مهلتِ دیدار ممکن است
دریاب کارِ ما که نه پیداست کارِ عمر

تا کی مِی صَبوح و شِکرخوابِ بامداد
هشیار گَرد، هان که گذشت اختیارِ عمر

دی در گذار بود و نظر سویِ ما نکرد
بیچاره دل که هیچ ندید از گذارِ عمر

اندیشه از محیطِ فنا نیست هر که را
بر نقطهٔ دهانِ تو باشد مدارِ عمر

در هر طرف ز خیلِ حوادث کمین‌گهیست
زان رو عِنان‌گسسته دَوانَد سوارِ عمر

بی عمر زنده‌ام من و این بس عجب مدار
روز فِراق را که نَهَد در شمارِ عمر

حافظ سخن بگوی که بر صفحهٔ جهان
این نقش مانَد از قَلَمَت یادگارِ عمر

  حافظ

درودی پر مهر پیشکش شما اهالی ادب
طلوع هستی بخش زندگی بر شما فرخنده باد
در برابر پیامی که در غزل زیبای حضرت حافظ آمده، اضافه نوشتن خطا است
روز تون زیبا

@taranom_ordibehesht

آهسته و آرام با خود حرف می زنم
آرام تر اشاره می کنم
اینجا
زیر زبان من
جاسوسی به خیال من دارد گوش می کند .

جعبه پایینی انگور را بردار
آنان همه جا حاضرند
در دود اگزوز اتوبوسی که عبور می کند
در جعبهء شکلات
رزورق های قرص های مسکن .
آرام تر به خیال خود پناه ببر
آنها همه جا حاضرند.

اینجا
من از سکوت ممتد گربه ها می ترسم
وقتی که به دوردست‌های تهی خیره اند
از لرزش فواره که بالا می رود
و پودر شده روی لباس مان می ریزد .

آنان زیر زبان من
در جلد شناسنامه ها
و زیر حروف الفبا
چیپ های ذره بینی گذاشته
از گذشته مان عکس می گیرند
ماه را ذوب کرده
در کمپانی های طلا می فروشند .

ساعت چند است
باید بروم به سلولم برگردم
هوا ناظر است که کلماتی با شما رد و بدل کرده ام

  محمد شمس لنگرودی
کتاب رقص با گذرنامه جعلی
نشر نگاه

@taranom_ordibehesht

‍ ‍ یاحق!

می‌بینمش از شروه‌های تق‌ت تق تق تق
خط بریلِ ریل را با یک دهان زنبق

می‌خوانمش با دست‌هایی مرتعش از درد
دردی که پیچیده وجودم را در استبرق

هوهو! قطاری می‌برد کشکول هوهو را
جا مانده‌ام در ایستگاهی...نه...که در خندق

واگن به واگن ، هیچ دیدم از نشانی‌هاش
تنها نصیبم شد شب و تنهاییِ مطلق

با آن همه آبی، سپهری نیست این اطراف
حلقوم آهن‌پاره شد در دود ؛ مستغرق

کِی دوست، می‌کاهد مرا از بار دلتنگی
آمد؟ نیامد؟ می‌شوم با غار خود ملحق

تاریکی است و هیچ اثر از رنگ شادی نیست
باید که بگریزم از این بازار بی‌رونق

در دست می‌گیرد مرا یک جامه‌دانِ پر
با آن‌که رفته زیرلب می‌گویمش : یاحق!

مهنازمحمودی
۲۰ خرداد ۱۴۰۳

@taranom_ordibehesht

جُذامیان به ناهار مشغول بودند و به حلاج تعارف کردند ، حلاج بر سفره آن‌ها نشست و چند لقمه بر دهان بُرد .
جذامیان گفتند : دیگران بر سفره ما نمی‌نشینند و از ما می‌ترسند !
حلاج گفت : آن‌ها روزه‌اند و برخاست .
غروب، هنگام افطار حلاج گفت : خدایا روزه مرا قبول بفرما !
شاگردان گفتند : استاد ما دیدیم که تو روزه شکستی !
حلاج گفت : ما مهمان خدا بودیم. روزه شکستیم، اما دل نشکستیم ...!!

آن شب که دلی بود به میخانه نشستیم ،
آن توبه صدساله به پیمانه شکستیم ...
از آتش دوزخ نهراسیم که آن شب ،
ما توبه شکستیم ولی دل نشکستیم ...

عطار
📕 تذکره الأوليا

@taranom_ordibehesht

فنجان قهوه سرد شد، آقا نیامدید
یا این‌که من ندیدمتان یا نیامدید

یک میز با دو صندلی و چند کاج پیر
یک جفت چشم منتظر... اما نیامدید

یک سال روزنامهٔ هر روز و... هیچ‌گاه
در تیترهای صفحهٔ فردا نیامدید!

بیهوده دلخوشم... همهٔ روزها گذشت
حتی غروب روز مبادا نیامدید

این جا دلم فسیل شد اما کسی ندید
حتی شما برای تماشا نیامدید

حالا اگر به فرض که دنیا دل من است
انگار هیچ وقت به دنیا نیامدید!

کبری موسوی قهفرخی
📚ترانه‌ماهی‌ها/۱۳۸۶

@taranom_ordibehesht