👆👆👆👆👆 " سوار صبح " اسب می تازد سوی صحرا سوار صبح موی بر گردن بدستش تازیانه چون شکنج مار دارد. آه. دل ببرد از من کیست از من سوی آن فتنه پیام من رساند                                            * تو که می دیدی بروی بام ها در... تو که بر کلبهٌ فقیران می گذشتی تو که از آنسوی دیوار سرای شاعری فرسوده در این دهکده تازاندی اسب تند خیزت را                                               * اسب می تازد سوار صبح امّا سرخوش و سرمست سوی خلوت های آنجائی ارغوان گلهای خود را بر سر مرداب غمگین همچو آتش باز می دارد وَ در آنجا دام و خرده ریسمانی مانده بی صاحب یاد می آرد ز ماهیگیر مسکینی که دوش او طعمه شد طوفان دریا را اندر آنجا هرچه سر در جیب و خاموش می دهد سوی صدای موج دورادور دریا گوش.                                             * همسفر با تازه خیزان نسیم خود اسب می تازد سوار صبح در آن رهگذرها گوش بسته در ره از هرگونه ای غمگین خبرها.                            نیما یوشیج                        اردیبهشت ۱۳۲۳ ( از کتاب " صد سالِ دگر" دفتر اول از اشعار منتشر نشدهُ نیما یوشیج، فرهنگستان زبان و ادب فارسی، چاپ اول  ۱۳۹۶) " کشتگاه شاعر" وسعت گرفته ناحیه کشتگاه من گل های آن. شوریده اند بر من و از خنده های من خندان نمی شوند با خنده شان گشاده به خنده مرا دهن                                               * آن را که راه نیست به پایان پندارد او که ز چشم کسان نهان گل های نابجای شکفته در آن میان لکن خیال هم با زحمت زیاد بجسته ست راه آن                                             * پایان آن بسی دور است از نظر شیطان به جمله زیرکی اش وقتی از رهش دارد گذار با احتیاط و بیم فراوان خود قرین خاموش می کند فانوس خود به راه از هول بر زمین می افکند نگاه سوی صدای مدهش او گوش می دهد                                             * واهسته گنج روشنی خویش آفتاب با خنده های زاده شادی گشوده است پس بوسه ای ز عارض گل ها ربوده است پرواز کرده است و برفته ست با شتاب اینجا مقام کشتگه و کار شاعر است                             " نیما یوشیج "                                             ۱۳۱۸ ( از کتاب " نوای کاروان " دفتر دوم از اشعار منتشر نشده نیما یوشیج، فرهنگستان زبان و ادب فارسی، چاپ اول ١٣٩٧ )   زنده یاد جلال آل احمد بعد از درگذشت نیما چنین گفت: " ...طپش حیات شعر زمانه ما به مضراب او ضربانی تازه یافت. و چرا که پافشاری او در کار شعر از طاقت بشری بیرون بود. چون کوهی قد برافراشت تا پیشانی بهر باد مخالفی بساید و به سینه خود ضربت هر سیل و رگباری را بجان بخرد تا شاید در دامنه ای آرام ساقه نازک شعر معاصر فرصتی برای نشو و نما بیابد. چهل سال آزگار نیش و طعنه " قدمای ریش و سبیل دار" را تحمل کرد و ساید شعرای جوان از گزند سرزنش ها در امان باشند و از افسون غولان. هیچ شاعری در زمان ما نبود...و همچو او هدف کین و بی حرمتی باشد و با اینهمه چنین قلمرو گسترده ای در ذهن نسل معاصر یافته باشد و چنین تأثیری در شعر معاصران...نام نیما با شعر نو مترادف بود‌. فکرش و ذهنش همیشه در جستجوی راه تازه بود...و دست آخر - شاید مهمتر از همه - گرده اش شلاق خور نیش هر رطب و یابسی از دکانداران قافیه بند و مدیحه سرا. و چه قدرتی داشت درین فحش خوردن...سنگینی بار شعر خارق عادت معاصر را او یک تنه بدوش کشید... و چوبی که او در این همه سال نیما را با آن زدند حکم غلطکی را پیدا کرد برای کوبیدن راه شعر معاصر..." ( از مقاله " نیما دیگر شعر نخواهد گفت " از کتاب " ارزیابی شتابزده "، جلال آل احمد، ناشر: مؤسسه چاپ و انتشارات ابن سینا، تبریز- بازار شیشه گر خانه، تیرماه ۱۳۴۴ ) @StarbaadMagazine