👆👆👆👆 " وداع با نویسنده محرومان" پیکر " علی اشرف درویشیان" در بهشت سکینه کرج آرام گرفت گروه هنر： روز گذشته پیکر علی اشرف درویشیان، نویسنده نامدار ایرانی، در بهشت سکینه کرج تشییع شد. فرخنده حاجی زاده که اجرای این مراسم را برعهده داشت، ضمن ابراز تسلیت به همسر، فرزندان او و جامعه مستقل نویسندگان و روشنفکران، درباره این نویسنده چنین گفت：" علی اشرف درویشیان انسانی آزاده، عدالت خواه و برابری طلب بود و که به راستی نماد تعهد درستی در ادبیات محسوب می شود. در واقع او آزادی اندیشه و بیان عدالت اجتماعی را وارد عرصه های ادبی و داستانی ما کرد." سپس سهراب مهدی پور بیانیه جمعی از نویسندگان را برای درگذشت این نویسنده خواند. در بخشی از این بیانیه آمده است：" قلم درویشیان قلم و زبان کودکان رنج و کار بود. آنچه که از او به عنوان میراث باقی می ماند گفتن از تهیدستان و اعتراض به نابرابری و تبعیض است. درویشیان هیچ گاه سر سفره صاحبان قدرت ننشست. او نه تنها از شرافت قلم خود محافظت کرد بلکه در تمام زمان ها خواستار آزادی قلم و منتقد سرسخت سانسور بود." در ادامه محسن حکیمی اظهار کرد：" درویشیان از کودکی با رنج ناشی از اختلاف طبقاتی آشنا شد و مفهوم رنج را درک و حس کرد. از همان سنین پایین کارگری در آهنگری و شاگرد بنایی را شروع کرد. هم زمان هم درس خواند و وارد دانشسرا شد و بعد در کسوت یک معلم در روستاهای کرمانشاه از تبعیض ها و بی عدالتی نوشت. چون بی تفاوت نبود. در سال های ۵۰ تا ۵۶ و ۵۷ سه بار به زندان رفت و بار آخر با انقلاب مردم علیه سلطنت آزاد شد". فریبرز رئیس دانا نیز درویشیان را نویسنده ای متعهد معرفی کرد که تا زمانی که فقر و تبعیض وجود دارد، درویشیان و آثارش هستند و ادامه داد：" ما یک نویسنده محرومان داریم و آن هم علی اشرف درویشیان است. او تا زمانی که زنده بود از گفتن فقر و محرومیت در آثارش دست نکشید". رئیس دانا ادامه داد： " تاریخ نویسندگانی مثل امیل زولا، ناتویل گورچین، صمد بهرنگی و علی اشرف درویشیان را فراموش نخواهد کرد. درویشیان معتقد بود ژانر ادبی طبقه کارگر نداریم و تمام ادبیات باید در خدمت محرومان باشد و خودش به نوعی وقف ادبی تهیدستان و رنج کشیدگان شده بود  و لحظه ای از مبارزه برای عدالت و رفع تبعیض غافل نشد. برای من و ما، او شرافت قلم است و این جز به دلیل ارائه ارزشمند کارهایی در ابعاد اجتماعی بود". در ادامه این مراسم که در سکوت مطلق برگزار شد، بهرنگ درویشیان، فرزند این نویسنده، به دلیل ناراحتی نتوانست درباره پدر سخن گوید. در عوض ناصر زرافشان چنین بیان کرد：" ماندگاری درویشیان و آثارش در ذهن ها و قلب به دلیل واگویه های درددل و رنج های مردم است. چون اگر از ادبیات مضامین اجتماعی را بگیریم نوشتن دیگر بیهوده خواهد بود. درویشیان آزادی و عدالت را لازم و ملزوم یکدیگر می دید. واقعیت هم این است که بدون برابری، آزادی مفت نمی ارزد و بدون عدالت اجتماعی دموکراسی ارزشی ندارد و عوام فریبانه است". او همچنین قومی بودن داستان های درویشیان را از نکات قوت کارهای او دانست و تصریح کرد：" داستان های درویشیان بومی است و این مزیت کارهای اوست. او درختی است که در این سرزمین بالیده و ثمرداده. به نظرم اینکه چشم بسته از فرم های نویسندگان غربی پیروی کنیم و در مضامین داستان هایمان توجهی به سوابق اجتماعی مان نداشته باشیم، اثر قابل توجهی به وجود نمی آوریم". این نویسنده افزود：" کافکا، مارسل پروست و...محصول جامعه ای دیگر هستند و تقلید محض از شکل کار آنها کسی را به جایی نمی رساند. اگر " هری پاتر" در دنیا خواننده دارد در دنیای ما کودکان هستند که روزی خود را در سطل زباله ها جست و جو می کنند". اکبر معصوم بیگی هم در این مراسم در سخنانی گفت：" مدام گفته شده و می شود که علی اشرف کودکی و نوجوانی رنج باری داشته و ستم کشیده است و در جوانی نیز به زندان افتاده و تحت تعقیب بوده، ولی به نظرم زندگی علی اشرف با تمام این رنج ها، شگفت انگیز و رشک انگیز است و من یکی به آن حسادت می کنم. اگر این رنج ها باعث شده داستانی مثل " آبشوران" و " سال های ابری" به وجود بیاید؛ چرا باید برای زندگی نویسنده اش گریه کنیم؟ خیلی ها دستخوش فشار و زندان بودند، ولی چه کسی داستانی مثل " سلول ۱۸" را نوشته است؟ او شاگرد همایی و فروزانفر بود. پس باید به زندگی او غبطه بخوریم". رضا خندان مهابادی دیگر سخنران مراسم وداع با درویشیان بود که در سخنانی کوتاه گفت： " علی اشرف تکه ای مجسم از آرمان ها و باورهایش بود. خیلی کسان هستند که آرمان ها و آرزوهای قشنگ دارند و اتفاقا هم مطابق آنها رفتار می کنند و با آنها منطبق هستند، اما اندک اند آنهایی که آرمانهایشان جزئی از شخصیتشان باشد. علی اشرف یکی از این آدم ها بود". @StarbaadMagazine 👇👇👇👇