🔹پایان «سفر به سرزمین آب و نان» ✍🏻 یعقوب شه‌بخش امروز سی و هشتمین و آخرین بخش از سفرنامۀ افغانستانِ دوست عزیزم، حسین سلیمانپور با عنوان «سفر به سرزمین آب و نان» در کانال تلگرامی نویسنده (@soleymanpoorhossein) به اشتراک گذاشته شد و تمام کسانی که به کمک کلمات و البته تصاویر و ویدئوهای کوتاه با نویسنده همراه شده بودند از این سفر پرماجرا و جذاب بازگشتند. به من خیلی خوش گذشت و خیلی چیزها دربارۀ افغانستان و مردمش آموختم. هر چند به قول حسین سلیمانپور «افغانستان را باید دید. باید در آن سفر کرد. باید در آن زیست. باید با مردمش دمخور شد.» امیدوارم شرایط فراهم شود و خودم بتوانم روزی به دیدن جاده‌ها، دشت‌ها، بیابان‌ها، کوه‌ها، شهرها و مردم استوار افغانستان بروم. به گمانم «جانستان کابلستان» رضا امیرخانی تنها روایت سفر به افغانستان است که تا قبل از سفرنامۀ سلیمانپور خوانده بودم. جالب آنکه هر دو نویسنده سفر خود به افغانستان را در ماه مرداد آن هم از هرات آغاز کرده‌اند؛ امیرخانی در مردادماه 1388 و سلیمانپور در مردادماه 1403 یعنی 15 سال بعد. مسیر سفر هر دو نویسنده تقریباً نزدیک هم بوده، اما مدت اقامت و سیرشان در این کشور متفاوت بوده است. نکته آنکه برای من افغانستان همیشه کشوری پررمز و راز بوده و است. همیشه دوست داشته‌ام دربارۀ آن بیشتر بدانم. به مسائل سیاسی و تاریخی‌اش علاقه‌مند نیستم. به شهرها، روستاها، جاده‌ها، دشت‌ها، بیابان‌‌ها، کوه‌ها و مردم استوار این سرزمین علاقه‌مندم. به غذاها و آداب و رسوم و به طور کلی فرهنگشان. خدا را شکر که هم در سفرنامۀ رضا امیرخانی و هم در سفرنامۀ حسین سلیمانپور که امیدوارم به زودی در لباسی چشم‌نواز و زیبا چاپ شود، علاقه‌مندی‌های من پررنگ بودند. صمیمانه از حسین سلیمانپور بابت رهاورد سفرش سپاسگزاری می‌کنم. او نشان داد انسانی سخاوتمند است که تلاش می‌کند در لذتی که از زندگی می‌برد همگان را با خود شریک کند. خدایش در همه حال از بلا محفوظ بدارد. https://t.center/Qalam_A_F_R