در ادیان ابراهیمی، خدایی یکتا با صفات عالیه وجود دارد که نه تنها آفرینندهی هستی و نیستی میباشد، بلکه عادل و دانای مطلق هم هست. اما در حقیقت این صفات با یکدیگر در"تناقض" قرار دارند.
در مسئله گناه یا شرارت انسان، بطور مستقیم خدا مسئول است. زیرا ما طبق قاعدهی عقلی علت و معلول، در جبر محیط بسر میبریم.
وقتی یک برنامه کامپیوتر درست کار نمیکند و مملو از باگ است، باید سازندهی آن برنامه پاسخگو باشد. نه خود آن برنامه که آفرینندهی ذات خود نبوده.
پس یا باید بپذیریم که خدا با آگاهی آفرینندهی
شر و پلیدیست که آنوقت با صفت عدالت خدا در تناقض میشود
و یا باید بپذیریم خدا خالق آن شرارتها نبوده، آنوقت با صفت خالقیت خدا در تناقض است
و یا باید بپذیریم که خدا ندانسته
شر را ساخت که با صفت دانایی مطلق خدا در تناقض میشود.
فلاسفه اسلامی برای فرار از این تناقض وحشتناک میگویند
شر و پلیدی برای امتحان و تعالی بشر لازم است!
اولا دانای مطلق چرا باید امتحان بگیرد؟ از چه چیز میخواهد مطمئن شود؟
دوما تعالی بشر از این طریق چه ضرورتی داشت؟ درحالیکه میتوانست متعالی بیافریند!
#برهان_شر #خدا #فلسفه_خدا #ادیان🌎📚 @sociologycenter 📚🌍