غرِ دردسر ساز توی دنیای کلمات گاهی به چیزهایی می‌رسم که قیافه‌ام شبیه «آ» بی کلاه همراه یک نقطه‌ پایینش می‌شود. «*...تملقش را می‌گفتم و او را برایش غر میزدم...» این قسمت از متن را که دیدم، گفتم آیا درستش «بُر زدن» نبود؟ شاید هم در زبان محاوره به اشتباه «غر» به «بر» تبدیل شده؟ کلمه را در «واژه‌یاب» جستجو کردم. تنها چیزی که انتظار دیدنش را نداشتم «زن فاحشه» بود. این هم شاهدش: «ای پسر گیتی زنی رعناست بس غر با‌فریب / فتنه سازد خویشتن را چون به‌دست آرد غریب (ناصرخسرو)» آخر چه ربطی بین این دو کلمه وجود دارد؟ معنی‌های دیگری هم داشت که نه با «بُر زدن» سازگار بود نه با «غُر زدن». در «واژه‌دان» هم وضع به همین منوال بود. پس دست به دامن «آبادیس» شدم. کک است دیگر افتاده به دامنم تا این سرنخ به گنجی برسد. در واژه‌یاب کلمه را با فتحه «غَر» و در آبادیس با ضمه «غُر» نوشته بود اما معنی‌ هیچ‌ کدام به کارم نمی‌آمد. سرانجام «کسی را غر زدن» را در گوگل سرچیدم. «غر زدن، فریفتن دختر یا زنی برای کامجویی از او.» سرانجام به این جمله رسیدم. اما متن برای غر زدن آقایان بود! *بوف کور #شیمانهضت