*Умр устки кийимини ечиб аста Моҳизарга яқинлашди ва таппа уни устига ўзини ташлади. Моҳизар кўзларини катта катта очиб нима бўлганига тушунолмай қолди. Бақираман деб ўйлаганди Умр чаққонлик қилиб қизни оғзини ёпди. -Бу кунни узоқ кутдим гўзалим. Бугун меники бўласан. Моҳизар қаттиқ типирчилай бошлади. -Жим... Жим секин, жим турсанг ўзингга яхши. Моҳизар Умрни юзини тирнаб ташлади. Умр уни қаршиликларини қайтарарди. -Бунча ноз қиласан, бутун умр ўша нарсангни ҳеч кимга бермай ўтасанми? Йўўўқ мен бор эканман шундай қўяманми? Қимирлама бўлмаса ўзингга қийин бўлади. Жим турсанг оғримайди. Моҳизар тинимсиз қаршилик қилар, устидаги девни туширолмай ҳалак эди. Охири бирдан қаршиликдан тўхтади ва...*