یادداشت
#موسی_عصمتی بر مجموعه شعر
#آیینه_کاری_سکوت سرودۀ
#نیلوفر_بختیاری :
در یک نگاه گذرا به مجموعه شعر «آیینهکاری سکوت» (انتشارات شهرستان ادب) سروده
نیلوفر بختیاری در مییابیم که این مجموعه ساختاری عمدتاً کلاسیک دارد.
33 غزل و 13 رباعی از مجموع 56 قطعۀ این مجموعه شعر مؤید این مدعاست. با این آمار در مییابیم شاعر از نظر قالب گرایشی ویژه به غزل دارد. غزلهایی با مضامین متفاوت از جمله اجتماعی، آیینی و عاشقانه و ... و ویژگیای که متاسفانه در شعر برخی از شاعران جوان این روزها مغفول واقع شده است، همین تنوع موضوع و نگاه چند بعدی داشتن به شعر است. گاهی با شاعران جوانی مواجه میشویم که خود را صرفاً عاشقانهسرا معرفی میکنند یا تمام همت خود را صرف سرایش اشعار آیینی میکنند و از دیگر جوانب و موضوعات اجتماعی غافل میمانند.
خوشبختانه در «آیینهکاری سکوت» نگاه چند بُعدی و تنوع موضوعی را به خوبی میشود حس کرد. خصوصاً با این چینش هوشمندانۀ اشعار، مخاطب هیچگاه در خوانش مجموعه دچار خستگی و ملالت نخواهد شد و دایرۀ مخاطبان شاعر گستردهتر خواهد شد.
دیگر آنکه استفاده از تعابیر عامیانه و ضربالمثلها به شعر
بختیاری صمیمیتی ویژه بخشیده است و تأثیرگذاری شعر او را بر مخاطب به نحو چشمگیری افزایش داده است:
-«از دهان افتاد چایم بس که روی شعله جوشید
زیر کتری را شتابان باز کم کردم نیامد»
(ص 15)
-«چشم بد دور است، میآید، به شوقش خانهام را
باز با اسپند غرق دود و دم کردم نیامد»
(همان)
-«گفتی و از تلخی حرفت دلم کفری نشد
آنقدر گفتی که شک کردم خدا را بندهای
بین ما دیگر فقط یک واژه صحبت میکند
در سکوت خود تو هم مانند من یک دندهای»
(ص 34)
-«طلای پاک چه منت به خاک دنیا داشت
گذشت واقعه و نقرهداغ برگشتیم»
(ص 68)
ادامۀ این یادداشت را در آدرس زیر بخوانید:
https://www.tasnimnews.com/fa/news/1396/11/17/1649160@ShahrestanAdabPub