آمده ام تا که بگویم "سپاس"، از تو که بد عشوه‌گری می‌کنی
از تو که چشمانِ خودت را به ناز، قهوه یِ عهد ِ قجری می‌کنی
نقل و نباتی شکلاتی مگر، شربت ِ شیرینِ حیاتی مگر
قند گرفته در و دیوار هم، بس که لبت را شکری می‌کنی
شعله به شب‌هایِ جهان می‌کشی، نقش ِ بلا بر دل و جان می‌کشی
جنگلِ ابریشمی از ابر را، مست ِ نسیم ِ سحری می‌کنی
شانه به گیسو زده ای تا کمر، تا که فدایِ تو شوم بیشتر
ساده بگویم که پیِ کشتنم اسلحه ات را "کمری" می‌کنی
لیلیِ بازار ِ کویتی به ناز، ماه ِ امارات و غزالِ حجاز
سرمه یِ بحرین به مژگان زده، خط ِ لبت را قطری می‌کنی
ماهی و بر پرده یِ شب نقره ریز، آتشی و دلکشی و شعله خیز
قرص ِ قمر هستی و با ساز ِ عشق، همچو "قمر" نغمه‌گری می‌کنی
مات ِ تو فیروزه یِ نقش ِ جهان، نقش ِ برلیانِ تو بر پرنیان
خیره به افسانه یِ افسون ِ خود، آینه را قصر ِ پری می‌کنی
تن تن ِ تندیس ِ تراشت شگرف، طعنه زده مرمر ِ رومی به برف
بر اثر ِ دیدن ِ این شاهکار، هر اثری را هنری می‌کنی
بس که غزل‌هایِ مرا خوانده ای، بس که به هر بیت گُل افشانده ای
باِغِ بهارینه یِ جان را خوش از نغمه یِ کبکانِ دری می‌کنی
عاشقانه های
#شهراد_میدریhttps://t.center/shahradmeidaryfacebook.com/shahradmeidaryinstagram.com/shahradmeidary7
