📚 نمونه ای از ویرایش شاهنامه بر دست استاد جنیدی پس از نشستن منوچهر بر تخت و سخن گفتن سام: جهان پهلوان سام بر پای خاست چنین گفت کـ : ”ای خسرَو داد و راست پدر بر پدر شاه ایران تویی! گزین سواران و شِیران تویی! ... چو شُستی به شمشیر هندی زمین به آرام بنشین و رامش گزین بیت سوم افزوده است زیرا در آن زمان هنوز هندیان از ایرانیان جدا نشده بودند. چون پژوهندگان و مصححان دیگر برای بخش موسوم به ”اسطوره ای“ شاهنامه ارزش تاریخی قائل نبوده اند، متوجه چنین نکاتی نشده اند. از این رو، نگرش یگانهٔ استاد جنیدی و تاریخی دانستن بخش اسطوره ای شاهنامه، نقش بسیار مهم و اساسی در ویرایش شاهنامه داشته است. بعلاوه، به عقیدهٔ بنده، ’شستن زمین با شمشیر‘ در سخن فردوسی نیست. در شاهنامه، رُفتن یا روفتن زمین از دشمنان آمده است (جاروب کردن، پاک کردن)، اما شستن نیامده است. برای شستن، کاربردهای مجازی دیگر آمده، همچون شستن کین از دل. تا جایی که به یاد دارم، فردوسی هرجا که چنین تعبیری به کار برده، مشخص کرده که شخصیت مورد نظر، چه چیز را بشوید یا بروبد، اما در بیت بالا نگفته که زمین را از چه شسته است. بدرود گفتن سیاوخش به اسبش: همی باش بر کوه و در مرغزار چو کیخسرو آید تو را خواستار، وَرا بارگی باش و، گیتی بکوب ز دشمن زمین را، به نئلت بروب کشتن برادران، ایرج را: چو برداشت پرده ز پیش آفتاب ، سپیده برآمد، بپالود خواب، دو بیهوده را دل بدان کارْ گرم، که دیده بشویند هردو ز شرم یادداشت: به رسم استاد جنیدی، ابیات افزوده را ایتالیک تایپ میکنیم. 📚