Іаана Цацу Пытальнік Далёкая Іфігенія, зімародак на тым беразе мора, ты дзівішся, спрабуеш зведаць таямнічую волю багоў, спрабуеш зразумець і ўласнае памкненне, што цягнецца да гарызонта ад ветразей караблёў, ты нахіляешся, каб абняць мора, нібы пачатак і канец любае зямлі. Далёкая Іфігенія, у выраку сваім не спяшайся, тое, чаму мы аддаёмся ў душы нашай, нават і настальгіі мілай, уначы пакіне зноў адну перад гэтым пытальным знакам. Вакол яе спявацьмуць, яе душыцьмуць новыя вяртанні, Ірыніі яе працінацьмуць сваімі звярынымі вачыма. І туга. Таму што людзі, калі нядзяюць сваё прыхільнае аблічча, іншае хаваецца недзе зусім побач. Ці думала ты калісьці, чаму магутныя, што мінаюць, як і мы, забіваюць і цягнуць праклёны за сабой? Няшчасці і тое, што яшчэ нам невядома, запісаны на паперы і будзяць нас уначы, неадступны кашмар і мроя болю. Дабраславёнае сэрца зімы. Пасярод часу Бог у яслях і ні адбітку пакуты на ім, у бляклым ззянні прахалоды блішчаць слёзы алівак, дарэмна снег спрабуе засыпаць ружы, уласнае цяпло ім надае жыцця. Я закрыла вочы на вялікай белай дарозе і слухала свае крокі ва ўдарах сэрца, незлічоныя птушкі на рамёнах ля ног, усе часы, што мінулі, — гэта сёння, і вялікія брудныя раны назаўжды адкрытыя, далёкая Іфігенія пасярод марскіх птушак, ты гэта добра ведаеш: пер’е воблака, што мінае сцірае вызначаныя імёны з паверхні зямлі. пераклад з грэцкай Мацвей Драгун