*لقبِ «
#فاتح_تنبان » و
#استقلالِ_بحرین
در دههی ۱۳۵۰ دشمنی [جامعه و حکومت] چنان ابعادی پیدا کرده بود که جامعه حاضر نبود هیچ یک از خدمات دولت را اذعان کند. برعکس، جامعه حتی هر یک از دستاوردهای حکومت را هم شکستی تازه میخواند. به این ترتیب حکومت ذاتاً فاقد توانایی انجام هر خدمتی به جامعه تلقی میشد. رفاه فزاینده، مصرف بیشتر، فرصت اشتغال و رشد سریع آموزش که تقریباً به طور کامل ناشی از اقدامات مستقیم و غیرمستقیم دولت بودند نه تنها حق مسلم مردم تلقی میشدند، بلکه ناچیز به حساب میآمدند و ابزاری توصیف میشدند که دولت آگاهانه برای پُر کردن جیب افرادی معدود و گسترش فساد به وجود آورده است.
[یک نمونه مسئله بحرین بود] به دنبال مذاکرات طولانی و پیچیده با انگلیس و انتشار گزارش سازمان ملل که میگفت مردم بحرین میخواهند پس از خروج نیروهای انگلیس از منطقه کاملاً مستقل باشند، ایران در سال ۱۳۵۰ بحرین را به رسمیت شناخت . سپس، نیروهای ایران در ۳ جزیرهی ابوموسی و تنب بزرگ و کوچک که ایران ادعای تاریخی مالکیت آنها را داشت مستقر شدند. در شرایط آن زمان، این دستاورد کوچکی نبود. اما مردم ایران نه تنها به سادگی این حاکمیت بر سه جزیره را بخشی از توطئهی رژیم شاه و «اربابان انگلیسیاش» تلقی کردند، بلکه لقبِ توهینآمیزی هم برای شاه اختراع کردند و او را «فاتح تنبان» نامیدند.
ایرانیان: کتاب ایران باستان، میانی و مدرن توسط
#هما_کاتوزیان@sazochakameoketab🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂🌿🍂